Αυτό το -α-, όταν τονιστεί σωστά, διαλύει κάθε αμφιβολία, κάθε μαύρη σκέψη, εξαγνίζει κάθε δαίμονα, εξαφανίζει όλα τα “πριν” και υπόσχεται από μόνο του το “μετά”. Δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει το “για πάντα”. Αυτό δεν κατοχυρώνεται- θέλει δουλειά. Μπορεί όμως να σου δώσει τη δύναμη να το δουλεύεις κάθε μέρα και κάθε νύχτα με τον ίδιο ζήλο. Κι όλα αυτά ένα φωνήεν…

Ενώ το άλλο, το συνηρημένο… τόσο γλυκανάλατο… βγαλμένο από ελαφριές νουβέλες, μεξικάνικες μεταγλωττίσεις και χλιαρούς έρωτες. Δοκίμασε να το πεις μπροστά στον καθρέφτη.  Γελάς και κοροϊδεύεις! Μοιάζεις με “γαλλιδούλα” στάρλετ σε ρομαντική κομεντί ή με ασπρόμαυρο ζεν πρεμιέ που ερωτεύτηκε τη φτωχή του υπάλληλο.

Κατάλαβες τώρα γιατί δεν εμπιστεύομαι συνηρημένες αγάπες;

Κατάλαβες γιατί αγαπάω ασυναίρετα;

Γιατί αν αγαπήσω αλλιώς, γελάω. Είναι σα να βγάζω τη γλώσσα στον καθρέφτη…