Επόμενη μέρα. Ανοίγω το παράθυρο, από κάτω ένας μεγάλος κήπος. Χαμογελάμε με τη Φανή. Καλημέρα!

Καθόμαστε σ’ ένα μικρό μαγαζάκι για πρωινό. Καπουτσίνο κι  κρουασανάκι με θέα τα κανάλια.

Βουρ για το Σαν Σεμπαστιάνο.

Η σκηνή που μας περιμένει, είναι ουσιαστικά μια μικρή, όμορφα διαμορφωμένη πλατεία με σπίτια γύρω-γύρω.

Πάμε να βοηθήσουμε στα σκηνικά. Η Γεωργία (φώτα), η Σεμίνα (σκηνικά) και ο Μήτσος (φωτογραφίες, βίντεο, μαστορέματα) είναι από νωρίς εκεί, ακούραστοι, μας περιμένουν, μας κατατοπίζουν, φτιάχνουν σπετσάτα, φώτα, γεμίζουμε σακιά, τα σκηνικά μας, η Σεμίνα έχει κάνει αμέτρητες σαΐτες! (Πότε πρόλαβε;;)

Τους κοιτάζω και τα λόγια είναι περιττά για την ευγνωμοσύνη που νιώθω. Έχουν μαυρίσει γιατί κάθε μέρα δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ.

Πλησιάζει η ώρα, ο Λορέντζο μας βοηθάει στον ήχο, σάουντ-τσεκ, θέσεις στη σκηνή… H κυρία Καρακώστα (πόση ευγνωμοσύνη για αυτόν τον άνθρωπο Χριστέ μου!) με τη Σεμίνα τελειώνουν με το σκηνικό… Έχουμε και άμμο!

Βλέπω τους υπέρτιτλους στον τοίχο από κόκκινα τούβλα. Θα τους χειριστεί η Λέλα την οποία βοηθάει με τη σειρά της η Αθηνά –που ήρθε πρώτη-πρώτη! κι έτσι είμαι σίγουρη ότι δεν χρειάζεται ν’ ανησυχώ γι’ αυτό το κομμάτι.

Θα μας καταλαβαίνουν από κάτω; Θα υπάρξει οποιουδήποτε είδους σύνδεση; Αχ ας γελάσουν με τα αστεία μας, ας μην το βρουν βαρύ, ας γουστάρουν έστω και με ένα κομμάτι…ας υπάρξει έστω λίγη οποιουδήποτε είδους σύνδεση! Παίζει να μην ’’φτάσει’’ σε κανένα τίποτα από την παράσταση; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΑΥΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΩ ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ;

Η σκηνή είναι διαφορετική από το Κλειώ, ο ήχος είναι διαφορετικός, τα παιδιά δεν είχαν χτες χρόνο να προσαρμοστούν, το κάνουν τώρα. Κινούνται προσεκτικά, ο Τέλης έχει ήδη ντυθεί και φτιάξει το φροντιστήριό του, λένε τα λόγια τους, δοκιμάζουν τον ήχο, βοηθάνε ο ένας τον άλλον, συνεννοούνται. Τους χαζεύω.

Δεν μπορώ να κάνω πολλά. Η παράσταση τώρα είναι πάνω τους. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους προστατεύσω από οποιοδήποτε τεχνικό πρόβλημα μπορεί να προκύψει. Τριγυρνάω λοιπόν σα χαζή και ρωτάω τους συντελεστές αν είναι όλα καλά με φώτα, θέσεις, ήχο… Η Αλεξάνδρα με κοιτάει έτοιμη και ήρεμη και ηρεμώ κι εγώ. Φτιάχνουμε κάτι τελευταίες θέσεις στα φώτα με τη Γεωργία…

Έρχεται ο κόσμος σιγά σιγά…

Τα παιδιά τελείωσαν το ζέσταμα, αρχίζει το πρώτο παιχνίδι… Νομίζω το ξεκινάει ο Γιάννης; Ακούω τη φωνή του Βασίλη σταθερή, καμπάνα και τη φωνή της Πηνελόπης… Το’ χουν!

Πανηγυρίζω μαζί με τη Λέλα και τη Γεωργία από την κονσόλα του ήχου για το πόσο καλά πάει η παράσταση και κρατιέμαι να μην τους στέλνω φιλάκια από ψηλά γιατί ξέρω ότι αν το κάνω δεν θα ζήσω να δω τη δεύτερη παράσταση.

Ευτυχώς δεν το κάνω γιατί η δεύτερη παράσταση είναι ακόμα πιο καλή. Και τα παιδιά είναι πιο σίγουρα. Η Κατερίνα αρχίζει το τραγούδι με τη φωνάρα της, είναι ανατριχιαστικό. Και μάλιστα στη δεύτερη παράσταση έχει και φεγγάρι. ΦΕΓΓΑΡΙ! Είναι ανοιχτό το θέατρο και είναι μέσα στο σκηνικό μας το φεγγάρι! Θυμάμαι τα λόγια του κύριου Μαρμαρινού: ‘’Ο σκηνικός χώρος αφηγείται’’. Έχει δίκιο. Τον ευχαριστώ από μακριά.

Ο Λορέντζο που είναι δίπλα μου για τον ήχο γελάει και μου κάνει νόημα όταν φτάνει το αγαπημένο του κομμάτι από την παράσταση. Καμαρώνουμε μαζί τον Παναγιώτη. Παρατηρώ το κοινό. Προσέχουν. Γελάνε! Ακούνε τη Ζώρα να τραγουδάει τόσο ωραία κάτι στη γλώσσα τους, που σωπαίνουν πολύ δυνατά.

Τα παιδιά ξανακάνουν μια όμορφη παράσταση. Δε μάσησαν. Δεν υπήρχε περίπτωση να μασήσουν τώρα που το σκέφτομαι.

Τελειώνει η παράσταση και τρώμε όλοι μαζί συντελεστές κι εθελοντές στην πάνω στη σκηνή του Φεστιβάλ μακαρονάδα –ως είθισται-.

Έχει έρθει και η εγγονή του Στράτη Μυριβήλη η κυρία Χριστίνα Αγγελοπούλου με το γιο της. Μας αγκαλιάζει, μας δίνει συγχαρητήρια, την ευχαριστώ τόσο πολύ για όλα κι από εδώ!

Μαζεύουμε όλοι μαζί τα σκηνικά γιατί θα βρέξει. Μαζευόμαστε στο αυτοσχέδιο καμαρίνι δίπλα από τη σκηνή και ξεκουραζόμαστε μέχρι να έρθει η ώρα να πάμε στο αεροδρόμιο. Και με τον όρο ‘’ξεκουραζόμαστε’’ εννοώ ότι προσπαθούμε να ησυχάσουμε για πάνω από 3 λεπτά για να κερδίσουμε λίγο ύπνο και δεν τα καταφέρνουμε από τα γέλια, τα τραγούδια και τη βλακεία. Τη χαρά μάλλον. Που εμφανίζεται με τη μορφή κυρίως σπαστικού γέλιου με χαζά πράγματα. Εκτόνωση. Καθόμαστε όλοι μαζί κάτω ή ξαπλώνουμε κοντά-κοντά σαν πιγκουίνοι γιατί έχει ψύχρα και δεν φέραμε όλοι ζεστά ρούχα. Καταλήγουμε να φοράμε τις αρβύλες και τα πουκάμισα της παράστασης.

Είναι ωραία. Είμαστε χορτάτοι.

Χορτάτοι.

CIAO VENECIA!! Ήταν τόσο ωραία!

• H Eυτυχία Σπυριδάκη σκηνοθετεί τη θεατρική παράσταση “Οι εν Τάφω”.

Υ.Γ. :Ραντεβού στις 14 Σεπτεμβρίου στο Μικρό της Μονής Λαζαριστών μαζί με τις άλλες όμορφες παραστάσεις των συμμαθητών μου.

11/9: “Η Επίκληση της Γοητείας: Μικροοργανισμοί” του Γιάννη Μαυριτσάκη (σκηνοθεσία: Χριστόδουλος Ανδρέου)

12/9: “Ωραίος & Sexy” του Woody Allen  (σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλάκος)

13/9: “Χάος”, εμπνευσμένο από διηγήματα του Luigi Pirandello (σκηνοθεσία: Σωτήρης Ρουμελιώτης)

14/9: “Οι Εν Τάφω: Αποσπάσματα από το βιβλίο του πολέμου, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Στράτη Μυριβήλη “Η ζωή εν Τάφω. Το βιβλίο του Πολέμου”.  (σκηνοθεσία: Ευτυχία Σπυριδάκη)

15/9: “Θέμα για μικρό διήγημα: Ο Γλάρος / Who is happy in Russia? του Anton Chekhov (σκηνοθεσία: Όλια Πανίδου)

Ώρα έναρξης παραστάσεων: 21.00

Χώρος: Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών

STAY TUNED!