κείμενο | γιώργος κουτλής */* φωτογραφίες | danil zandberg + χρήστος συμεωνίδης + vlada andreeva*/* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
η μικρογραφία του κύκλου της ζωής
Δεν γράφω σχεδόν ποτέ. Ούτε σημειώνω. Μικρός νόμιζα ότι αν αρχίζω να σημειώνω, θα ασθενήσει η μνήμη μου. Ότι το να σημειώνω, είναι μια εγκεφαλική πατερίτσα που θα κάνει το μυαλό μου πιο αδύναμο. Βέβαια, είμαι σκηνοθέτης. Πού πας άμα δεν σημειώνεις; Δε φαίνεται επαγγελματικό. Δεν ξέρω πόσο θα με βγάλει αυτή η συμπεριφορά. Φοβάμαι τη μέρα που θα σταματήσω να θυμάμαι και θα βλαστημάω που δεν σημείωνα. Όχι γιατί θα θέλω να θυμηθώ κάτι συγκεκριμένο, αλλά γιατί θα καταλάβω ότι μεγάλωσα και το μυαλό δεν συγκρατεί όπως παλιά. Ίσως, ξεκινήσω από τώρα τις σημειώσεις να γλιτώσω το σοκ. Ενστερνίζομαι συνήθειες ενήλικα, όχι γιατί πιστεύω ότι τις χρειάζομαι, αλλά για να προλάβω τις αδυναμίες της ηλικίας. Τριάντα χρονών είμαι και δεν ξέρω πια αν ανήκω στους μεγάλους ή στους μικρούς. Εξαρτάται, θα μου πεις, με τι συγκρίνεσαι. Είχα πάει σε μια κηδεία μια 80χρονης και ήταν ένας φίλος της 88χρονος και έλεγε: “Τι κρίμα! Νεότατη! Νεότατη!”. Τι είναι άραγε γι’αυτόν τα 30; Ίσως, ό,τι είναι για μένα τα 5. Βέβαια, στο football manager τους 30άριδες τους έδιωχνα, γιατί “δεν ήθελα γέρους στην ομάδα”. Ευτυχώς στο θέατρο δεν σταματάς την καριέρα σου στα 40. Όπως και να έχει, έχω φτάσει σε μια ηλικία που τυχαίνει να με λένε “κύριο” και με μπερδεύει πολύ αυτό. Δεν μπορώ να αντιληφθώ τη λέξη κύριος ως κάτι που με προσδιορίζει. Μου φαίνεται κατάλοιπο μιας εποχής με άρχοντες και δούλους κι αρκετά γελοίο που έχει ξεμείνει ως σήμερα. Αν εξαφανιζόταν, δεν θα μου έλειπε από πουθενά.
Related posts:
τάσεις ζωής
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
η απελευθέρωση μυρίζει καρύδι
ήρεμα κι απλά...
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές