Είναι κάποιες μάνες που βρήκαν τη δύναμη κι έκαψαν πτυχία, όνειρα, καριέρες και στόχους, για να αφιερώσουν χρόνο και ενέργεια στα παιδιά τους, και άλλες που προσπαθούν να μεγαλώσουν την ημέρα, που δουλεύουν ακόμη κι όλη νύχτα για να μπορέσουν να συνδυάσουν τις δύο αγάπες τους, την οικογένεια και τη δουλειά τους.  Και τα καταφέρνουν. Και είναι όμορφες ακόμα και  μ’ αυτούς τους μαύρους κύκλους, γιατί τα μάτια τους λάμπουν.

Κι είναι κι οι μάνες που δεν γέννησαν, μα καμία διαφορά δεν κάνει. Αυτές κρατούν στην αγκαλιά τους πιο σφιχτά αυτό που για χρόνια λαχταρούσαν, αυτό που ποτέ δεν θα καταλάβουν πώς κάποιοι μπόρεσαν και παράτησαν μόλις είδαν τα μάτια του, αυτό που χάρη σ’ αυτές  θα αποκτήσει ζωή. Γιατί αυτές ξέρουν καλά πως μάνα δεν είναι αυτή που σε φέρνει στη ζωή, μα αυτή που σου μαθαίνει να ζεις. Κι εκείνες, οι εν δυνάμει μάνες, που ακόμα προσπαθούν, που παλεύουν με τις πιθανότητες, τη φύση και το σώμα τους, το άγχος, την αγωνία, το φόβο. Απογοητεύονται, λυγίζουν, μα δεν παραιτούνται. Η αγάπη που έχουν να δώσουν τις κάνει δυνατές. Και συνεχίζουν.

Και υπάρχει και η δική μου. Λίγο από όλα αυτά και τίποτα μαζί. Δε μοιάζει, δε συγκρίνεται με καμία. Τόσο μοναδική. Όπως κάθε μάνα για το παιδί της. Δεν αρχίζω να εξυμνώ, να λέω τα τετριμμένα. Ότι ζω χάρη σ’ αυτή, ότι με έκανε αυτό που είμαι σήμερα, ότι μου έμαθε τα πιο σημαντικά πράγματα για τη ζωή, ότι όσο γκρίνιαζα μικρή ότι δεν θα γίνω σαν κι αυτή, τώρα πασχίζω να της μοιάσω, ότι τα φαγητά της είναι τα πιο νόστιμα στον κόσμο, κι ότι ακόμα απορώ πώς γίνεται μόνο όταν πλένει εκείνη τα ρούχα να κρατάει το μαλακτικό… Θα πω μόνο ότι είναι ο μόνος λόγος που θέλω – ίσως- κάποια στιγμή – αν τύχει- να γίνω κι εγώ μάνα. Για να δώσω την ευκαιρία σε έναν άνθρωπο να γίνει ευτυχισμένος, όπως έγινα κι εγώ χάρη σ’ αυτή. Γιατί αυτό κατάφερε να με κάνει. Αυτό είμαι μέχρι και σήμερα.  Ένα ευτυχισμένο παιδί.