Κάθε φορά, σε κάθε συνάντηση, ο ίδιος κόμπος στο στομάχι. Όχι, δεν είναι άγχος. Ούτε τύψεις.  Το προσπάθησαν άλλωστε πολύ να το αποφύγουν. Έβαζαν το στήθος τους κόντρα και το πάλευαν καιρό. Μέχρι που γύρισαν κι αφέθηκαν να τους παρασύρει, κι όπου τους πάει. 

Όχι, δεν είναι άγχος. Ούτε τύψεις. Είναι μόνο η σκέψη πως θα πρέπει να χωριστούν ξανά. Είναι ότι είναι πάντα για λίγο- για πολύ λίγο. Είναι ότι πρέπει να ξαναγίνουν δυο άγνωστοι και πάλι, για άλλη μια φορά, όπως κάθε φορά. 

Είναι ίσως κι ο φόβος. Όχι μην τους ανακαλύψουν. Δεν τους νοιάζει αληθινά- λίγο για τους τύπους μόνο. Είναι ο φόβος ότι τέτοιες ιστορίες δεν τελειώνουν όμορφα. Ούτε εύκολα. Είναι ο φόβος ότι μια μέρα θα γίνουν δυο άγνωστοι και θα είναι η τελευταία φορά, και θα συνεχίσουν να ζουν σα να μη συνέβη τίποτα, ποτέ.

Κάθε φορά, πριν ξαναβγούν στο πεζοδρόμιο και γίνουν ξανά δύο τυχαίοι περαστικοί, σφίγγουν τόσο πολύ την αγκαλιά τους, σα να είναι η τελευταία. Κάθε φορά ο ίδιος κόμπος στο στομάχι. Όχι δεν είναι τύψεις. Ούτε ενοχές. 

Γιατί άλλωστε να ντραπούν; Από πότε έγινε ο έρωτας ντροπή; 

Γιατί να μετανιώσουν; Μετανιώνει ποτέ κανείς για ένα πάθος;

Παράνομοι; Ποιός τόλμησε να βάλει νόμους στην αγάπη;

Ανήθικοι; Ναι- λίγο. Όσο ακριβώς ανήθικοι νιώθουν όταν κοιμούνται εκεί που πρέπει- επειδή έτσι πρέπει. Τόσο. Ίσως και λίγο λιγότερο. 

Έτσι και σήμερα λοιπόν. Μια τελευταία αγκαλιά, ένα τελευταίο φιλί στα σκοτεινά, και πάλι πίσω στην κανονικότητα. Πάλι φεύγουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Πάλι δύο άγνωστοι. Μέχρι την επόμενη φορά. Μέχρι το τέλος.