κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου
μυστήρια πλάσματα
Να’ τοι πάλι. Ο ένας έρχεται απ’ τη μια, ο άλλος απ’ την άλλη πλευρά του δρόμου. Όσο κι αν τους κοιτάξεις, σου φαίνονται δυο άγνωστοι που τυχαία περπατούν στο ίδιο πεζοδρόμιο. Ξέρουν να το παίζουν καλά αυτό το παιχνίδι. Μα μόλις μπουν στο γνωστό σημείο, αυτό που μόνο οι δυο τους ξέρουν, γίνονται ελεύθεροι, γίνονται ένα. Ελπίζουν να μην τους είδε κανένα μάτι. Όχι ότι τους νοιάζει αληθινά. Λίγο για τους τύπους μόνο.
Εκεί τα δυο σώματα μιλούν την ίδια γλώσσα, οι δυο ανάσες ακούγονται σα να’ ναι μία- με το ζόρι ξεχωρίζεις τις φωνές. Κανένα σκοτάδι δε μπορεί να σκεπάσει τη λάμψη απ’ τα μάτια τους όποτε συναντιούνται. Κανένα μυστικό δε μπορεί να κρατηθεί κρυφό όταν είναι οι δυο τους, μόνοι τους. Όσο καλά κι αν κρύβονται μπροστά στους άλλους, όταν βρίσκονται μόνοι τους είναι σα να γνωρίζονται από παιδιά, σα να μεγάλωσαν μαζί, σα να κοιμούνται μαζί κάθε βράδυ- τόσο καλά κουμπώνουν.