“Ήμουν πεντέμισι χρονών, όταν έφυγα από τα Τίρανα. Σε δέκα μέρες θα γινόμουν έξι. Η τελευταία εικόνα που έχω στο νου μου, είναι μια γενικότερη αναταραχή. Εγώ μόλις έχω τελειώσει την πρώτη δημοτικού στην Αλβανία. Έρχεται το ταξί να με πάρει. Έχουν μαζευτεί όλοι οι συγγενείς και μου δίνουν σακούλες με πράγματα για μένα και τους γονείς μου που με περιμένουν στην Ελλάδα. Ένας κύριος που δεν τον ήξερα με έβαλε μέσα στο ταξί. Ξεκίνησε το αυτοκίνητο την πορεία και σαν παιδί εγώ, γυρνούσα πίσω και τους έβλεπα από το τζάμι. Σαν μία γραμμή να γίνεται πιο μακριά…αυτή η γραμμή του δρόμου που όλο και σε πάει πιο μακριά. Η εικόνα της Αλβανίας πια, ήταν πίσω μου”… Ο Νίκος Γκέλια στο rejected…

rejected: Κι ας είσαι μικρός στην ηλικία, αντιλαμβάνεσαι περισσότερα από όσα νομίζουν…

Ν.Γ.:Αντιλαμβάνεσαι ως παιδί και την εγκατάλειψη από τους γονείς σου, αλλά και μια δεύτερη εγκατάλειψη που εσύ κάνεις τη δεδομένη στιγμή, στους ανθρώπους που σε πρόσεχαν για έναν ολόκληρο χρόνο, δίχως οι γονείς σου να είναι εκεί. Να αφήνεις πίσω φίλους και συγγενείς.

rejected: Πού μεγάλωσες στην Αθήνα; 

Ν.Γ.: Στο Βύρωνα με άφησε το ταξί. Εκεί ζούσαν οι γονείς μου. Μετά, αλλάξαμε πολλές περιοχές…Δάφνη, Ηλιούπολη, Άγιο Δημήτριο και Ίλιον. Η πρώτη μεγάλη χαρά που μου ΄δωσε η Αθήνα, θυμάμαι…ήταν βράδυ όταν φτάσαμε. Το επόμενο πρωί, ο- κατά ένα χρόνο- μικρότερος ξάδερφός μου που ζούσε στην Αθήνα ήδη δύο χρόνια κι ήξερε ελληνικά, ήρθε να με δει και μου έδωσε το πρώτο δώρο-σχεδόν φαντασμαγορικό-στα παιδικά μου μάτια…ένα παγωτό σε κουτάκια. Το 1996 στην Αλβανία δεν είχαμε συσκευασμένα παγωτά. Και ο ξάδερφος με πήρε από το χέρι, πήγαμε στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς και πήραμε από ένα παγωτό “Lycky Boy” με δώρο ένα παιχνίδι στο κάτω μέρος του κυπέλλου. Σκέψου σαν παιδί να έχεις πολλές επιλογές από παγωτά-παράδεισος στα μάτια μου. Πόσο δε, τα παγωτά να έχουν μέσα τους, ένα κρυμμένο δώρο.

rejected: Από μικρός στο σχολείο με παραστάσεις είχες αναμειχθεί. Συνειδητά, πότε επέλεξες το θέατρο; 

Ν.Γ.: Δευτέρα Λυκείου. Μέχρι το Γυμνάσιο, η χαρά μου και “έξοδος” μου ήταν να διαβάζω, να ακούω μουσική, να βγαίνω με τους φίλους μου παίζοντας καράτε ή μπάσκετ και σαφέστατα…το θέατρο. Δευτέρα Λυκείου που τα θέματα επιλογής για το μέλλον γινόντουσαν εντονότερα, πανελλαδικές-στόχοι ζωής-επαγγελματική κατάρτιση …εγώ, τότε, έκανα το “Ματωμένο Γάμο” του Λόρκα στο σχολείο. Είχα αφοσιωθεί πολύ στις πρόβες. Για να καταλάβεις, με τα παιδιά που συνεργαστήκαμε, είμαστε ακόμα κολλητοί φίλοι. Μια θεατρική ομάδα οχτώ ατόμων, και ακόμα είμαστε φίλοι. Ένα κείμενο που θέλω να ξαναπαίξω κάποια στιγμή και ναι…τότε ήξερα… Σπίτι μου είναι το θέατρο και το σινεμά. Δεν είναι κάτι άλλο.

rejected: “Χenia”, μια ταινία-σταθμός που “σε βρήκε” στο δεύτερο έτος της Δραματικής Σχολής και σε έφτασε ως τις Κάννες…

Ν.Γ.: Μετά από 6-8 οντισιόν από το προηγούμενο έτος, ήταν 28η Οκτωβρίου όταν μου τηλεφώνησε ο σκηνοθέτης Πάνος Κούτρας, για να μου πει ότι θα κάνουμε μαζί με το Κώστα Νικούλι, τους δύο βασικούς ήρωες της ταινίας. Το “Xenia” είναι μια ταινία αγάπης. Όλοι την αγαπήσαμε πάρα πολύ. Κάναμε πεντάωρες πρόβες από τον Οκτώβριο μέχρι το Μάιο, κάθε μέρα. Το “Xenia” έπαψε να είναι δουλειά. Έγινε κομμάτι ζωής. Και παρέμεινε. Στις Κάννες ήταν όλα πρωτόγνωρα. Δεν είχαμε ξαναδεί τη ταινία, ο Πάνος Κούτρας δεν μας επέτρεπε ούτε το μόνιτορ στο γύρισμα να δούμε. Οπότε, δεν είχαμε ιδέα, πήγαμε στις Κάννες και αντικρίσαμε όλα τα φώτα, τη λάμψη και τους ηθοποιούς που βλέπαμε στο σινεμά να είναι δίπλα μας και τελικά, όλοι να κάνουμε την ίδια δουλειά. Να έχουμε τα ίδια άγχη, να κάνουμε τις ίδιες πλάκες και να έχουμε τις ίδιες ανάγκες-τελικά. Όταν τέλειωσε η ταινία, το κοινό χειροκροτούσε όρθιο για 7-8 λεπτά. Δεν ξέραμε πως να το χειριστούμε, πέρα από το να ευχαριστούμε.

rejected: Ισχυρή εικόνα στις Κάννες, από όσο ξέρω, ήταν όταν κλήθηκες να δώσεις το πρώτο αυτόγραφο…

Ν.Γ: Ναι. Δεν ήξερα τι γράφουνε στα αυτόγραφα-δεν είχα ξαναδώσει. Λέω το Κώστα που παίζαμε μαζί στη ταινία, τι θα κάνουμε…ήρθαν κάτι Γαλλίδες που είδαν τη ταινία, κανονικά με τα flyer και μαρκαδόρο. Αναρωτιόμασταν τι γράφουν πάνω στα αυτόγραφα, ντρεπόμουν να ρωτήσω τα κορίτσια…και τότε θυμήθηκα το αυτόγραφο που είχε πάρει η μάνα μου από το Γιάννη Πλούταρχο που πήγε στα μπουζούκια να τον απολαύσει. Κι έγραψα το ίδιο!

rejected: Πιστεύεις πως όσοι κάνετε θέατρο δεν πατάτε και πολύ καλά στη γη; 

Ν.Γ.:Ναι. Ένας καλλιτέχνης, από μόνος του, δεν γίνεται να πηγαίνει και πολύ καλά. Δεν γίνεται να μην σου φτάνει μόνο η ζωή σου και να θες να βιώσεις κι άλλα πράγματα. Αυτό από μόνο του, είναι λίγο περίεργο, λίγο σχιζοφρενές και λίγο ατελές. Παράλληλα, είναι και τρομερά ελπιδοφόρο. Οι καλλιτέχνες είμαστε αρκετά ονειροπόλοι. Μας αρέσει να φαντασιωνόμαστε πράγματα, να τα βιώνουμε με έναν τρόπο….γενικότερα, να αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας με μια διαφορετική ματιά.

rejected: Το θέατρο είναι-τρόπον τινά- ένα “curing room”;

Ν.Γ..: Το θέατρο έχει πολλές όψεις-δεν είναι μόνο ρεαλιστικό. Ο απόλυτος ρεαλισμός υπάρχει στο σινεμά. Το θέατρο εμπεριέχει αισθήσεις. Στο θέατρο μεταφέρεις μια αίσθηση και θέτεις κάποια ερωτήματα. Αυτό από μόνο του, είναι διαφορετική διαδικασία. Θέατρο και σινεμά είναι τελείως διαφορετικοί “κόσμοι”. Άλλα τα θέλω, τα παιξίματα, οι στόχοι. Κάπου το είχα διαβάσει…”Το θέατρο είναι λες και παίρνεις ένα κομμάτι μάρμαρο και αρχίζεις με σφυρί και καλέμι να το φτιάχνεις”. Το σινεμά είναι η ίδια διαδικασία που σκαλίζεις, αλλά με λέιζερ. Στη κάμερα δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα, στο θέατρο υπάρχει κι η τεχνική.

rejected: “Η αποκάλυψη θα φέρει τη βροχή”…Στον “Οιδίποδα Τύραννο” που κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ στην Αθήνα, ποια “αποκάλυψη” σου έφερε η “βροχή” των προβών; 

Ν.Γ.: Η αρχαία τραγωδία είναι η γέννηση πολλών πραγμάτων στο θέατρο. Ο “Οιδίποδας” είναι ο απόλυτος νους, αυτός που κατάφερε κι έλυσε το αίνιγμα της Σφίγγας. Στο εν λόγω έργο, ένα παιδί 2-3 ημερών το έστειλα οι γονείς του να το σκοτώσουν κι εκείνο επιβίωσε. Κι επέστρεψε στο ίδιο μέρος, να παντρευτεί τη μητέρα του, να κάνει 4 παιδιά, και ξαφνικά να συνειδητοποιεί πως είναι και πατέρας και γιος, και παιδί και άντρας, σε κάνει να χάνεις τα λόγια σου-αυτό που παθαίνω εγώ αυτή τη στιγμή. Η τραγική ειρωνεία μέσα σε όλο αυτό; Η αλήθεια βρίσκεται πάντα μπροστά μας, αλλά εμείς εθελοτυφλούμε-δεν θέλουμε να τη δούμε. Είναι όπως στον έρωτα…όταν είσαι τρομερά ερωτευμένος, όσα σήματα κι αν σου δώσει ο άλλος, εσύ δεν τα βλέπεις. Και έπειτα περνάει ο καιρός, ξεθυμαίνει ο έρωτας και λες “μα δεν ήταν έτσι, όταν τον γνώρισα”…Ναι, φίλε μου, αυτός πάντα έτσι ήταν, μα εσύ δεν το έβλεπες, γιατί ήσουν τρομερά ερωτευμένος. Εθελοτυφλούσες γιατί κυνηγούσες το όνειρο του έρωτα.

rejected: “Τι νόημα έχει η νίκη, αν είμαι δύο μέτρα κάτω από τη γη”, είναι μια φράση από το “Curing Room” που παρουσιάζεται στο ΑΘΗΝΑΙΟΝ της Θεσσαλονίκης, μετά την δίχρονη επιτυχία στο VAULT της Αθήνας. Η νίκη που εσύ επιζητάς και θέλεις να σε βρει όρθιο; Γιατί παλεύεις;

Ν.Γ.:Η προσωπική μου νίκη, πλέον, δεν ξέρω ποια είναι. Όχι-ξέρω! Θέλω να είμαι με ανθρώπους που με αγαπάνε και τους αγαπώ. Να μην πάψω να έχω την υγεία μου, για να είμαι άρτιος στη δουλειά μου. Οι άνθρωποι που με αγαπάνε και η δουλειά μου είναι τα δυο στοιχεία που δίνουν δύναμη και ώθηση στη ζωή μου να προχωρήσω, να ανταπεξέλθω στην σκληρή πραγματικότητα.

rejected: Ο καλλιτέχνης με αυτά τα δύσκολα ωράρια σε μια οικονομική “ζούγκλα” όπως υπάρχει στην Αθήνα, αντέχει να ερωτεύεται αγνά; 

Ν.Γ.: Ο έρωτας είναι ένα ναρκοπέδιο. Ασχέτως με τη δουλειά που κάνεις, ο έρωτας είναι ρίσκο… Ο έρωτας ήταν θεός στην αρχαία μυθολογία και τα βέλη του διαπερνούσαν και θεούς. Για σκέψου τι δύναμη είχε αυτό; Στις μέρες μας, να είσαι ηθοποιός σε σχέση με τον έρωτα είναι ένα επιπλέον εμπόδιο. Όταν ο έρωτας έρχεται και “σου χτυπάει”, και το αισθάνεσαι, και νιώθεις ότι όλος ο κόσμος σου ανήκει κι είναι πανέμορφος, γιατί κάποιος σε ενδιαφέρει ή εσύ ενδιαφέρεις, ξεχνάς το αν είσαι ηθοποιός ή λογιστής. Ο έρωτας έρχεται και σε βαράει κατακέφαλα. Οι ηθοποιοί έχουμε κάποια πρακτικά προβλήματα, όπως τα διαφορετικά ωράρια σε σχέση με το περισσότερο κόσμο. Και η διαχείριση της σχέσης είναι ένα θέμα…για παράδειγμα εγώ στη παράσταση έχω κάποιες γυμνές ή ερωτικές σκηνές. Όταν ένας άνθρωπος δεν μετέχει σε αυτή τη “παιδεία”, έχεις και μια ζήλια στον αέρα, που είναι απόλυτα φυσιολογική. Αν το ζευγάρι έχει επικοινωνία, κι αντιληφθεί κι ο άλλος ότι αυτό είναι μέρος δουλειάς, έρχεται και δένει περισσότερο. Αγάπη θα πει κατανόηση και εμπιστοσύνη. Μα πάνω, από όλα επικοινωνία…

rejected: Σκάκι; Βόλει; Μπύρες με φίλους; Τι σου λείπει περισσότερο, αυτό το διάστημα;

Ν.Γ.: Μπύρες με φίλους! Έχω να τους δω-δεν ξέρω κι εγώ πόσο καιρό-μου λείπουν τρομερά οι φίλοι μου. Ο καθένας έχει πάρει και διαφορετικό δρόμο, ο καθένας δουλεύει και κυνηγά τα όνειρα του. Ευτυχώς, που όλοι κυνηγάμε τα όνειρά μας και δεν μένουμε στάσιμοι. Μου λείπει να μαζευτούμε οι φίλοι, να αράξουμε, να τα πούμε, να πιούμε μπύρες, να δούμε ταινία!

rejected: Στην Αλβανία τώρα πια, θα είσαι πιο ξένος από ότι εδώ; 

Ν.Γ.: Αχ…λόγω του vice που έκανα ένα ντοκιμαντέρ, μέσα σε ένα χρόνο πήγα στην Αλβανία τέσσερεις φορές. Είναι περίεργο συναίσθημα. Ναι, δεν είμαι από εκεί, δεν είμαι ντόπιος κι ας μιλάω την γλώσσα. Από την άλλη, βλέπεις την αγάπη του κόσμου…η Αλβανία έχει τρομερή μετανάστευση-είτε έχουν φύγει πολλοί, είτε γυρίσαν αρκετοί. Όλοι οι άνθρωποι στην Αλβανία καταλαβαίνουν πως ότι έγινε είχε οικονομικούς, προσωπικούς λόγους. Υπάρχει μια νέα γενιά ανθρώπων που αγκαλιάζει τη δική μου “φευγάτη” γενιά που πλέον επισκεπτόμαστε την Αλβανία. Οπότε…όπως έγραψε και ο Πάνος στο “Xenia”…”εμείς παντού ξένοι θα είμαστε. Ή και παντού σαν στο σπίτι μας”. Η επιλογή της ταυτότητας και του σπιτιού είναι μια προσωπική υπόθεση πλέον…ασχέτως με το τι λέει κοινωνία “είμαι Αλβανός” ή “είμαι Έλληνας, δικαιούμαι αυτό”, μπλα-μπλα-μπλα…Είναι προσωπική επιλογή ποια πατρίδα νιώθεις. Αν εσύ νιώθεις, για μένα όπως σκέφτομαι, ότι είσαι Γάλλος, πας στη Γαλλία κι αυτό είναι το σπίτι σου, πλέον…