at a glance
Top

Λόγοι Θεάτρου [10 -16 Οκτωβρίου 2019]

κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης, τάσος θώμογλου

...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;

Στο θέατρο Τ, ο Αλέξανδρος Κωχ θα σκηνοθετήσει το φετινό χειμώνα ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Στρίνμπεργκ. “Δεσποινίς Τζούλια” με την Κίκα Ζαχαριάδου στον ομώνυμο ρόλο, “Ζαν” τον Δημήτρη Δάγκαλη και “Κριστίν” τη Δανάη Κλάδη.  Προς το παρόν, ο Δημήτρης Δάγκαλης πρωταγωνιστεί στο “Ay, Carmela!” του Jose Sanchis Sinisterra, σε διασκευή – σκηνοθεσία Πασχάλη Αραμπατζή που παρουσιάζεται στο Vis Motrix, έως τις 4 Νοέμβρη. Στο πλευρό του Δημήτρη βρίσκεται η Κορνηλία Προκοπίου.

…και ποιός σου είπε ότι η Ιστορία δεν συνομιλεί ουσιαστικά με το θέατρο;

Ένας σκηνοθέτης που έχει αγωνία να πράξει “διάλογο” με το παρελθόν μας. Ένας καλλιτέχνης που με μουσική φόρμα, μεράκι, συγκίνηση σε βάζει στη καρέκλα του θεάτρου και σου προκαλεί “κραδασμό”. «Δεκαεννιά χρονών παιδιά απ’ την Καρδίτσα, απ’ το Μέτσοβο, απ’ τα Τρίκαλα… Μέσα στον ίλιγγο θερίζαν και ψιθύριζαν: “Μητέρα, προστάτεψέ μας”… και δεν σκεφτόντουσαν παράσημα ανδρείας». Μαζί με τον Κωνσταντίνο Σεβδαλή πάνω στη σκηνή, και τον Πάρι Μέξη που έφτιαξε φώτα που “γινήκαν” σκηνικά, ο Άρης Μπινιάρης με βούλα και υπογραφή καταθέτει μια παράσταση που αποδεικνύει το αξιοσημείωτο ταλέντο του. Για δύο νύχτες, στα πλαίσια των ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ.

.. και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση γι αυτή την εβδομάδα;

“Υπηρέτης δύο αφεντάδων”. Σε Β΄ εκδοχή. Και πάλι. Και πάλι. Όποιος το είδε, ξέρει. Όποιος δεν το έχει δει ακόμη, έχει χάσει. Μια παράσταση που-“εκατομμύρια τα εκατό”-δεν μπορεί να μην σε κερδίσει, με το ταλέντο, το ρυθμό, το εσωτερικό θεατρικό χιούμορ και το “φεύγα” που πήγε και φτιάχτηκε από μια παρέα που φάνηκε πως μπορεί να γράψει ιστορία. Ο Μιχάλης Σιώνας με ένα επιτελείο εξαίρετων συντελεστών και έναν θίασο που σου ξαναθυμίζει τί σημαίνει κέφι και τρέλα στο σανίδι, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά. Με καινούργιο μουσικό, ίδιες μάσκες,  απέναντι θεατρική αίθουσα,  δίπλα στο Λευκό Πύργο “παρτάρει”. Με ένα άδειο ψυγείο και “χορτάτη σύνδεση” με το κοινό, σου υπενθυμίζει πως το καλό δεν το βλέπεις μια φορά. Αλλά, πολλές. Πόσο μάλλον όταν δεν είναι απλά καλό. Μα, απλά υπέροχο. Μη τυχόν και δεν…

Tελειώνοντας, ρώτησα την Έφη Σταμούλη, τι διαφορετικό προσδοκά να συμβεί στον δεύτερο κύκλο παραστάσεων της “Φόνισσας” που ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα και ποια είναι τα επόμενα θεατρικά της σχέδια, μετά το θέατρο Τ, τη φετινή θεατρική σεζόν.  Και εκείνη απάντησε….

“Στον πρώτο κύκλο παραστάσεων την περασμένη άνοιξη, η ικανοποίηση ήταν μεγάλη, επειδή το κείμενο του Παπαδιαμάντη «κατέβηκε» στην πλατεία, επικοινώνησε με το κοινό. Αυτό ήταν και για τις πέντε μας το στοίχημα. Τώρα, στον δεύτερο κύκλο, η φιλοδοξία παραμένει η ίδια: να ακουστεί η μουσική της μαγικής “παπαδιαμαντικής” γλώσσας και να γοητεύσει τους θεατές. Και κάτι ακόμα: όταν μια παράσταση που «άρεσε» επαναλαμβάνεται, το σημαντικότερο είναι να μην επαναλαμβάνεσαι κι εσύ. Να ζεις από την αρχή τη φρεσκάδα του ρίσκου. Το κοινό που έρχεται στο θέατρο επειδή «άκουσε καλά λόγια», είναι ακόμα πιο απαιτητικό. Και καλά κάνει.

Όταν τελειώσουν οι παραστάσεις της «Φόνισσας», θ’ αρχίσει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία με το ΚΘΒΕ, όπου θα παίξω στο έργο του Ίψεν «Οι στυλοβάτες της κοινωνίας», σε σκηνοθεσία ενός παλαιού  «μαθητή», αγαπημένου συνεργάτη που στα χέρια του ευτύχησε το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», και όχι μόνο, στα χρόνια του «Αμαλία» και σήμερα αγαπημένου φίλου, του Γιάννη Μόσχου. Με εξαιρετικούς συναδέλφους. Τι άλλο να επιθυμήσει κανείς;”