at a glance
Top

Χρήστος Παπαδόπουλος

ψυχ-ανάγνωση ΠΑΠ

συνέντευξη | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου, δημήτρης σαρατσινο, βαγγέλης μακρυγιάννης, κική παπαδοπούλου, στέλλα τουμπέλη

Ένα πλάσμα όλο ταλέντο και ψυχή απ’ κορφή ως τα νύχια: Χρήστος Παπαδόπουλος κυρίες και κύριοι! Καθίσαμε σ’ ένα καφέ και δεν ήθελα να τον αποχωριστώ με τίποτα. Το ίδιο, πιστεύω, παθαίνει και οποιοσδήποτε τον συναντά. Απελευθερωμένος, ειλικρινής μέχρι εκεί που δεν πάει, βαθιά αληθινός και ανθρώπινος. Ένας ηθοποιός που συνεχώς εξελίσσεται και εκπλήσσει με το πηγαίο ταλέντο του, ένας μουσικός που σε παρασέρνει. Δημιουργός του project «Eli and the Portraits”, το οποίο αποτελείται από τραγούδια-ιστορίες δικής του συγγραφής και εκτέλεσης, έχει γίνει, πλέον, γνωστός στο κοινό της Θεσσαλονίκης και κάθε του συναυλία είναι sold-out. Ένα ανήσυχο πνεύμα που συνεχώς θέλει να δημιουργεί, έχει να πει τόσα πολλά που μια συνέντευξη δεν είναι αρκετή. Έτσι, εδώ θα πάρετε μια πολύ καλή γεύση Χρήστου, αλλά ακόμη καλύτερα θα τον ζήσετε on -stage σε συναυλίες και παραστάσεις.

rejected: Ποιά είναι η Έλη;

Καμία! Ο Ιλάι (Eli), είναι ο πρώτος χαρακτήρας που υποδύθηκα στο θέατρο, στην παράσταση «Κάτω από το Γαλατόδασος» σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη το 2013 στο στούντιο «Οra».  Αυτό το έργο του Ντύλαν Τόμας μιλάει για ένα φανταστικό χωριό στην Ουαλία, οπού κάθε μέρα επαναλαμβάνεται. Το έργο έχει κανονικά 65 ρόλους, εμείς ήμασταν 8 άτομα που το καθένα είχε από 7-8 ρόλους και ο αγαπημένος μου ήταν ο αιδεσιμότατος Eli. Αυτός ήταν ένας υπεραιωνόβιος τύπος που έγραφε την ιστορία του χωριού σε μορφή ποιημάτων και προσευχών στο γραφειάκι του, πάνω απ΄το οποίο, είχε πάρα πολλά πορτρέτα ποιητών, συγγραφέων και συνθετών.  Όλες αυτές τις προσευχές τις κάναμε με την μορφή gospel τραγουδιών και είχαμε περάσει υπέροχα με την  μουσική που μας έγραψε ο Κωστής ο Βοζίκης. Τα κομμάτια που τραγουδάμε σαν “Eli and the portraits” τα γράφω εδώ και πολλά χρόνια αλλά ποτέ δεν είχα αποφασίσει να τα παρουσιάσω. Ε, τον Απρίλιο-Μάιο του 2017, έπειτα από 2 χρόνια ξύλο στο θέατρο, βρήκα λίγο χρόνο και πήρα την απόφαση να το κάνω. Ήθελα να κάνω κάτι σε μουσικοθεατρική παράσταση με story-telling και άρχισα να γράφω ιστορίες με βάση τον χαρακτήρα του Eli. Ανέπτυξα και εξέλιξα, δηλαδή, έναν ήδη υπάρχοντα χαρακτήρα. Τα τραγούδια μας είναι ιστορίες και αναφέρονται σε διάφορα θέματα πολιτικής, ψυχολογίας και καθημερινότητας.

rejected: Ασχολείσαι από μικρός με θέατρο;

Όχι, ούτε στο σχολείο δεν έπαιζα! Έχω μια πολύ καλή φίλη που ήταν σε μια φοιτητική θεατρική ομάδα (την πέρα-δώθε) και παρακολουθούσα την ομάδα απ’ την πρώτη της παράσταση. Το καλοκαίρι του 2010 μου πρότεινε η φίλη μου να συμμετέχω στην ομάδα. Πήγα στην πρώτη συνάντηση και δεν ξαναέφυγα. Αυτό που με σόκαρε είναι το κομμάτι της επικοινωνίας και η λειτουργία μιας αυτοοργανωμένης ομάδας. Έτσι, έμεινα στην ομάδα τρία χρόνια, συμμετείχα και σε ένα άλλο θεατρικό εργαστήρι τους «Raindogs» του Κόνι Ισαακίδη. Ανεβάσαμε εκεί μια πολύ ωραία παράσταση για την ιστορία του ΠΑΟΚ και έπειτα μια ηθοποιός από το εργαστήρι μου πρότεινε να συμμετέχω στην οντισιόν για την παράσταση «Κάτω από το Γαλατόδασος». Από τότε απλά δεν έχω σταματήσει να δουλεύω.

rejected: Και έφτασες μέχρι το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος…

Ναι και ενώ σε άλλες ομάδες είχαμε συνηθίσει να τα κάνουμε όλα μόνοι μας, ξαφνικά μπήκα σε ένα πολύ οργανωμένο πλαίσιο όπου υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι και ο καθένας έχει μια συγκεκριμένη δουλειά. Η ασφάλεια του συμβολαίου και του σταθερού μισθού είναι πάρα πολύ εφησυχαστική, ειδικά σε έναν τόσο ανασφαλή χώρο. Φυσικά είναι πολύ πιο εύκολο και ήσυχο να δουλεύω σε οργανωμένο φορέα. Μπορείς να κάνεις την δουλειά σου, να γυρνάς σπίτι σου και ασχολείσαι με την υπόλοιπη ζωή σου. Ενώ σε άλλη περίπτωση, έχεις δύο τρεις παραγωγές μαζί, η δουλειά είναι η ζωή σου και ασχολείσαι όλη μέρα κάθε μέρα με αυτήν. Σίγουρα, όμως, το κομμάτι της παραγωγής εκτός οργανωμένου φορέα με ιντριγκάρει περισσότερο.

Πιστεύω πως η δημιουργία αποτελεί πολιτική πράξη. Οπότε, πως γίνεται να μην έχει πολιτικό λόγο κάποιος που κάνει μια πολιτική πράξη;

rejected: Ποιός ρόλος, εκτός του Ιλάι, σε στιγμάτισε;

Ο ρόλος μου στην τελευταία παράσταση που έπαιξα, « Ερκουλίν Μπαρμπέν: οι αναμνήσεις ενός ερμαφρόδιτου» στο Μπενσουσάν Χαν σε διασκευή και σκηνοθετική επιμέλεια του Δαμιανού Κωνσταντινίδη. Ο Δαμιανός πήρε τα απομνημονεύματα ενός Intersex ατόμου που έζησε στην Γαλλία τον 19ο αιώνα και το έκανε θεατρικό σε μορφή ενός περίεργου ποιήματος, όπου τρείς ηθοποιοί αφηγούμασταν έναν χαρακτήρα. Πολύ δυνατή παράσταση για ένα θέμα που δεν είχα ξανα-αγγίξει θεατρικά αν και από μικρό με ενδιέφερε η εξερεύνηση του φύλου και ποια είναι τα όρια αυτού. Μεγάλωσα και σε επαρχία. Στην Κομοτηνή. Και όπως καταλαβαίνεις τα όρια ήταν στενά. Ποτέ δε είχα καλύψει μέσα μου, όμως, αυτή την απόσταση «άντρας-γυναίκα». Ξαφνικά γνωρίσαμε κάτι που βρίσκεται ενδιάμεσα: ένα ερμαφρόδιτο άτομο. Άρχισα να ψάχνω και μελετάω γι αυτό. Μέσω της παράστασης κατάφερα να καταλάβω και να καλύψω κάποιες αποστάσεις κι έτσι μου ήταν πάρα πολύ διασκεδαστική διαδικασία, τόσο κατά την διάρκεια όσο και μετά το τέλος της παράστασης. Κατάλαβα, επιτέλους, ένα φαινόμενο που η κοινωνία ονομάζει τοξική αρρενωπότητα και πόσες φορές το έχω συναντήσει ακόμη και σε πολύ δικούς μου ανθρώπους. Μόνο και μόνο που το αναγνώρισα στον εαυτό μου και στους άλλους, μπόρεσα να νιώσω πολύ πιο ελεύθερος σαν άνθρωπος. Πιστεύω πως όποιος αποκτήσει επίγνωση της μεταβλητότητας της φύσης του, μπορεί πραγματικά να νιώσει απελευθερωμένος. Και η κοινωνία έχει αρχίσει, ευτυχώς, να μιλάει πολύ πιο ανοιχτά και χωρίς ταμπού γι αυτά τα θέματα.

rejected: Μουσική ή θέατρο;

Μουσική! Δεν ξέρω γιατί, αλλά μουσική. Ίσως γιατί έχω περισσότερη προσωπική δημιουργία στην μουσική και αυτό το κομμάτι ζει και πορεύεται μαζί μου. Είναι πιο μοναχική διαδικασία: Σπίτι, απομόνωση, τεφτέρι, στίχοι και σύνθεση. Με έχει πονέσει και το έχω πονέσει περισσότερο απ’ το θέατρο.

rejected: Είσαι μοναχικός τύπος;

Μάλλον ναι. Πιο συχνά αναζητώ την απομόνωση παρά την κοινωνικοποίηση. Το παράδοξο, όμως, είναι πως από ένα σημείο και μετά μου λείπει η επικοινωνία και η σύμπραξη. Αυτό που μου λείπει περισσότερο απ’ το θέατρο που λόγω πανδημίας έχω να παίξω απ΄τον Φλεβάρη είναι η σύμπραξη και η ομαδικότητα. Όχι μόνο με τους ηθοποιούς και το κοινό αλλά και με τους γύρω ανθρώπους. Μου λείπουν οι τεχνικοί, οι άνθρωποι που δουλεύουν καθημερινά για σένα και το αποτέλεσμα. Οι αφανείς ήρωες. Πολλοί πιστεύουν ότι κάνουμε θέατρο για το ψώνιο μας και ότι πρόκειται για εγωιστικό επάγγελμα. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, εγώ καταλαβαίνω ότι το κάνω με τους άλλους. Χωρίς τους άλλους δεν γίνεται. Όσο μεγαλώνει το πλέγμα συναδελφικότητας και αλληλεγγύης νιώθεις καλύτερα με το σύνολο, άρα και με τον εαυτό σου.

rejected: Σε ενδιαφέρει η δημοσιότητα;

Αν δεν το ζήσω δε θα μπορώ να ξέρω. Η καριέρα, όμως, δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Φυσικά και θέλω να δουλέψω με καταξιωμένους ανθρώπους του χώρου και είχα την τύχη να δουλέψω με τέτοιους ανθρώπους και στην Θεσσαλονίκη. Το εδώ είναι λίγο διαφορετικό, βέβαια, γιατί δεν δίνεται πολλή σημασία στο θέατρο της πόλης. Όλοι οι ηθοποιοί που θέλουν να κάνουν καριέρα, φεύγουν. Στην Αθήνα είναι πιο ανοιχτή και πολυποίκιλη η αγορά εργασίας. Εγώ, μόνο πολύ πρόσφατα ένιωσα την ανάγκη να κατέβω και πάλι μετά από συζητήσεις και πρόταση. Μου αρέσει, όμως πάρα πολύ να μένω εδώ.

rejected: Τί σου αρέσει στη Θεσσαλονίκη; 

Το σπίτι μου! Πάρα πολύ! Μένω ανατολικά, μακριά απ’ το κέντρο και μ’ αρέσει που κάνω ένα μικρό ταξιδάκι κάθε φορά. Δε μ’ αρέσει που το κάνω με τα μέσα της Θεσσαλονίκης αλλά θα το πάρω και το αμαξάκι μου ή την μηχανούλα μου, που θα πάει!

rejected: Και τί σου λείπει απ’ την Κομοτηνή;

Το φαγητό της μαμάς μου. Αν με ρωτούσες πριν από μερικά χρόνια θα σου έλεγα «τίποτα». Κι ακόμη την αποφεύγω και δεν πηγαίνω συχνά γιατί την βλέπω σαν ένα κουτάκι που πρέπει να μπαίνω κάθε φορά που είμαι εκεί. Στην Κομοτηνή είμαι ακόμη γιός και αδελφός. Ευτυχώς, όμως, όσο περνάν τα χρόνια σφίγγουν ακόμη παραπάνω οι σχέσεις με τους δικούς μου.  Μου λείπει πιο πολύ, δηλαδή, αυτό που αποφεύγω περισσότερο: Οι άνθρωποι.

rejected: Πώς είναι η ζωή με πανδημία;

Πώς να είναι ρε συ;! Έχω φάει δύο στις δύο χυλόπιτες λόγω COVID! Ήξερα ότι μετά τον Μάρτη δε θα ανανεωθεί η σύμβαση μου με το Κρατικό Θέατρο, οπότε είχα συζητήσεις με Αθήνα για μια ταινία μεγάλου μήκους και ήμουν πολύ ενθουσιασμένος για την πρώτη μου δουλειά στο σινεμά και για μια παιδική παράσταση επίσης στην Αθήνα αλλά πάρε μια πανδημία να έχεις. Τώρα δεν ξέρω πότε θα γίνουν όλα αυτά. Ίσως φύγω προς Νοέμβρη. Μέχρι τότε θα τρώω απ’ το ταμείο ανεργίας, θα δουλεύω την μουσική μου στο σπίτι (έχω ήδη αρχίσει να ηχογραφώ κάποια κομμάτια μόνος μου) και παράλληλα κάνω και ένα μεταπτυχιακό από πέρσι στο Sound Design.

rejected: Ποιά είναι η γνώμη σου για την κινητοποίηση του καλλιτεχνικού χώρου κατά την διάρκεια της καραντίνας;

Πιστεύω ότι έκαναν πάρα πολύ καλά που δημιούργησαν το κίνημα “Support Art Workers” και συσπειρώθηκε ο καλλιτεχνικός κόσμος κι άρχισε να συνεργάζεται. Και το ΣΕΗ άρχισε να δουλεύει καλύτερα επιτέλους και να διεκδικεί πράγματα. Μέσα από αυτό το κίνημα βγήκαν, συζήτησαν και εκλέχτηκαν άνθρωποι από όλη την Ελλάδα. Άρχισαν έτσι να ασχολούνται σε μια πολύ όμορφη πράξη αλληλεγγύης με τα προβλήματα που υπάρχουν μόνο όχι κατά την διάρκεια της πανδημίας αλλά και με όσα προϋπήρχαν και ελπίζω να αποδώσει και στο μέλλον.

rejected: Πιστεύεις ότι ο καλλιτέχνης και οι απόψεις του θα πρέπει να διαχωρίζονται από το έργο του;

Το αντίθετο. Πιστεύω πως η δημιουργία αποτελεί πολιτική πράξη. Οπότε, πως γίνεται να μην έχει πολιτικό λόγο κάποιος που κάνει μια πολιτική πράξη; Μέσα σε ένα κλειστό περιβάλλον όπως είναι οι πόλεις και οι χώρες μας σήμερα, εσύ δημιουργείς και ανοίγεσαι στον κόσμο και το μοιράζεσαι αυτό και με άλλους. Κάνεις και συναυλίες Live και διαδικτυακές και παραστάσεις. Δίνεις ένα κομμάτι σου. Δεν καταλαβαίνω πως μπορεί να διαχωρίζεται ο καλλιτέχνης από το έργο του. Το τι άνθρωπος είναι ο καθένας θα πρέπει να μετράει για τον ακροατή. Θα πρέπει να αποκλείουμε τον οποιονδήποτε καλλιτέχνη προχωρά σε κακοποιητικές πράξεις γιατί τον άνθρωπο ακολουθεί και το έργο του. Μου έχει συμβεί κι εμένα να μην μπορώ να ακούσω συγκεκριμένους καλλιτέχνες όταν παρακολούθησα την μετάλλαξή τους ή βγήκε στην φόρα ο «κρυμμένος» τους εαυτός. Γενικά είμαι άνθρωπος της διεκδίκησης και σύμμαχος όσων διεκδικούν και όχι όσων κρύβονται, δειλιάζουν, κακοποιούν κι εκμεταλλεύονται.

rejected: Ποιός είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;

Το να μην κάνω τίποτα. Το να μην έχω διεξόδους. Έτσι, δημιουργώ πάντα επιλογές και λύσεις στο μυαλό μου. Ακόμη και το σενάριο να φύγω στο εξωτερικό και να ασχοληθώ με το αντικείμενο σπουδών μου, την πληροφορική, σκέφτομαι. Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά και να έχω πάντα στόχους. Αυτό, βέβαια, είναι και το μεγαλύτερο παράπονο δασκάλων και σκηνοθετών μου. Ότι σκέφτομαι πάρα πολύ.  Την πρώτη φορά που πήγα στο μάθημα του Βαγγέλη του Οικονόμου μου λέει «εντάξει και σωματικά βλέπω ότι υπάρχουν κάποια θέματα, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι εδώ. Και έδειξε το κεφάλι». Αντιλήφθηκα με τον καιρό, όμως, πως όλες οι ασκήσεις στο θέατρο είναι ασκήσεις ελευθερίας και όχι περισυλλογής.

rejected: Πιστεύεις ότι ο κόσμος αλλάζει;

Βγαίνουμε έξω, βρισκόμαστε σε μαγαζιά και πλατείες και λέμε ο ένας στον άλλον πόσο σκατά νιώθουμε. Κάτι πάει λάθος. Συντηρούμε καταστάσεις και όλο κάτι συμβαίνει που νομίζουμε ότι θα πρέπει να συνεχίσει να συμβαίνει ντε και καλά. Εγώ πιστεύω, όμως πως όλα αλλάζουν και πως πρέπει να αλλάξουν.  Κι εμείς μαζί τους. Και το αστείο είναι ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο κόσμος πάει προς το καλύτερο η προς το χειρότερο. Το χειρότερο που πιστεύει κάποιος, ίσως να είναι το καλύτερο και αντίστροφα.