rejected: Ποιός ρόλος, εκτός του Ιλάι, σε στιγμάτισε;
Ο ρόλος μου στην τελευταία παράσταση που έπαιξα, « Ερκουλίν Μπαρμπέν: οι αναμνήσεις ενός ερμαφρόδιτου» στο Μπενσουσάν Χαν σε διασκευή και σκηνοθετική επιμέλεια του Δαμιανού Κωνσταντινίδη. Ο Δαμιανός πήρε τα απομνημονεύματα ενός Intersex ατόμου που έζησε στην Γαλλία τον 19ο αιώνα και το έκανε θεατρικό σε μορφή ενός περίεργου ποιήματος, όπου τρείς ηθοποιοί αφηγούμασταν έναν χαρακτήρα. Πολύ δυνατή παράσταση για ένα θέμα που δεν είχα ξανα-αγγίξει θεατρικά αν και από μικρό με ενδιέφερε η εξερεύνηση του φύλου και ποια είναι τα όρια αυτού. Μεγάλωσα και σε επαρχία. Στην Κομοτηνή. Και όπως καταλαβαίνεις τα όρια ήταν στενά. Ποτέ δε είχα καλύψει μέσα μου, όμως, αυτή την απόσταση «άντρας-γυναίκα». Ξαφνικά γνωρίσαμε κάτι που βρίσκεται ενδιάμεσα: ένα ερμαφρόδιτο άτομο. Άρχισα να ψάχνω και μελετάω γι αυτό. Μέσω της παράστασης κατάφερα να καταλάβω και να καλύψω κάποιες αποστάσεις κι έτσι μου ήταν πάρα πολύ διασκεδαστική διαδικασία, τόσο κατά την διάρκεια όσο και μετά το τέλος της παράστασης. Κατάλαβα, επιτέλους, ένα φαινόμενο που η κοινωνία ονομάζει τοξική αρρενωπότητα και πόσες φορές το έχω συναντήσει ακόμη και σε πολύ δικούς μου ανθρώπους. Μόνο και μόνο που το αναγνώρισα στον εαυτό μου και στους άλλους, μπόρεσα να νιώσω πολύ πιο ελεύθερος σαν άνθρωπος. Πιστεύω πως όποιος αποκτήσει επίγνωση της μεταβλητότητας της φύσης του, μπορεί πραγματικά να νιώσει απελευθερωμένος. Και η κοινωνία έχει αρχίσει, ευτυχώς, να μιλάει πολύ πιο ανοιχτά και χωρίς ταμπού γι αυτά τα θέματα.
rejected: Μουσική ή θέατρο;
Μουσική! Δεν ξέρω γιατί, αλλά μουσική. Ίσως γιατί έχω περισσότερη προσωπική δημιουργία στην μουσική και αυτό το κομμάτι ζει και πορεύεται μαζί μου. Είναι πιο μοναχική διαδικασία: Σπίτι, απομόνωση, τεφτέρι, στίχοι και σύνθεση. Με έχει πονέσει και το έχω πονέσει περισσότερο απ’ το θέατρο.
rejected: Είσαι μοναχικός τύπος;
Μάλλον ναι. Πιο συχνά αναζητώ την απομόνωση παρά την κοινωνικοποίηση. Το παράδοξο, όμως, είναι πως από ένα σημείο και μετά μου λείπει η επικοινωνία και η σύμπραξη. Αυτό που μου λείπει περισσότερο απ’ το θέατρο που λόγω πανδημίας έχω να παίξω απ΄τον Φλεβάρη είναι η σύμπραξη και η ομαδικότητα. Όχι μόνο με τους ηθοποιούς και το κοινό αλλά και με τους γύρω ανθρώπους. Μου λείπουν οι τεχνικοί, οι άνθρωποι που δουλεύουν καθημερινά για σένα και το αποτέλεσμα. Οι αφανείς ήρωες. Πολλοί πιστεύουν ότι κάνουμε θέατρο για το ψώνιο μας και ότι πρόκειται για εγωιστικό επάγγελμα. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, εγώ καταλαβαίνω ότι το κάνω με τους άλλους. Χωρίς τους άλλους δεν γίνεται. Όσο μεγαλώνει το πλέγμα συναδελφικότητας και αλληλεγγύης νιώθεις καλύτερα με το σύνολο, άρα και με τον εαυτό σου.
rejected: Σε ενδιαφέρει η δημοσιότητα;
Αν δεν το ζήσω δε θα μπορώ να ξέρω. Η καριέρα, όμως, δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Φυσικά και θέλω να δουλέψω με καταξιωμένους ανθρώπους του χώρου και είχα την τύχη να δουλέψω με τέτοιους ανθρώπους και στην Θεσσαλονίκη. Το εδώ είναι λίγο διαφορετικό, βέβαια, γιατί δεν δίνεται πολλή σημασία στο θέατρο της πόλης. Όλοι οι ηθοποιοί που θέλουν να κάνουν καριέρα, φεύγουν. Στην Αθήνα είναι πιο ανοιχτή και πολυποίκιλη η αγορά εργασίας. Εγώ, μόνο πολύ πρόσφατα ένιωσα την ανάγκη να κατέβω και πάλι μετά από συζητήσεις και πρόταση. Μου αρέσει, όμως πάρα πολύ να μένω εδώ.
rejected: Τί σου αρέσει στη Θεσσαλονίκη;
Το σπίτι μου! Πάρα πολύ! Μένω ανατολικά, μακριά απ’ το κέντρο και μ’ αρέσει που κάνω ένα μικρό ταξιδάκι κάθε φορά. Δε μ’ αρέσει που το κάνω με τα μέσα της Θεσσαλονίκης αλλά θα το πάρω και το αμαξάκι μου ή την μηχανούλα μου, που θα πάει!