Ξετρελάθηκα! Μετά από τρία χρόνια, ξαναπήγα στη νέα τους δουλειά. “Αναμείνατε στο ακουστικό σας”, από το Θοδωρή Πετρόπουλο και το Γιάννη Κακλέα. Τιγκαρισμένη- τούτη τη φορά- από κόσμο, η πλατεία  θεάτρου. Και πάνω στη σκηνή, ακόμα πιο “φεύγα”, πιο αστείοι, πιο ευφάνταστοι και “αποδομημένα ελεύθεροι”, ο Χατζηπαναγιώτης, η Ρένια Λουιζίδου, η Υρώ Μανέ, ο Θανάσης Ευθυμιάδης- απολαυστικά απογειωμένος, η Κατερίνα Ζιώγου, η Μπέτυ Μοσχονά. Και η Καίτη. Μια παράσταση- σκέτη επανάσταση κωμωδίας. Απενοχοποιημένη κωμωδία, δίχως κλισέ και ευκολάκια. Φουλ ακομπλεξάριστα! Τώρα, πια, τα τηλεοπτικά “Εγκλήματα” είναι γεγονός- όχι τόσο κραυγαλέα δημοφιλή, σε σχέση με τα χρόνια που ακολούθησαν. Μια ολόκληρη δίωρη παράσταση, με περιστροφικές σκηνές, ανθρώπων που συνέχεια μιλάνε στα τηλέφωνα και ποτέ δεν συναντιούνται- σας θυμίζει κάτι;!

Η Καίτη Κωνσταντίνου, αδιαμφισβήτητα, έφερε το black χιούμορ στη τηλεοπτική Ελλάδα. Αιώνες μπροστά σε κυνικό χιούμορ, ήταν η “Σωσώ” του Θοδωρή Πετρόπουλου, με τη Καίτη, να παίρνει το ένα και να το κάνει δέκα, ερμηνευτικά.
Για τα “Εγκλήματα” είμαι πολύ λίγος, να μιλήσω…εικοσιπέντε χρόνια μετά, ακόμα, μιλάει, όλη η Ελλάδα. Και οι επόμενες γενιές που ήρθαν και όσες θα έρθουν. Η Καίτη, έπαιξε, επίσης, και σε μια άκρως προχωρημένη κωμωδία, το “Κάπου σε ξέρω”, με την υπογραφή της Σάρας Γανωτή και του Νίκου Σταυρακούδη. Έπαιξε τον “σύζυγο” της Μαρίας Καβογιάννη, που έκανε αλλαγή φύλου, και επέστρεψε στην Ελλάδα, να βλέπει κρυφά τη κόρη της. Φοβερή σειρά και η Καίτη Κωνσταντίνου, σε ένα ρόλο- που ακόμα και σήμερα- θεωρείται ταμπού.

Η Καίτη ήταν ήσυχος άνθρωπος. Δεν γούσταρε τις συνεντεύξεις, δεν ήταν φαν του “τί κάνεις, χρυσή μου- ματς, μουτς- ήταν μετρημένος άνθρωπος, δεν επεδίωκε τα πολλά- πολλά. Ακέραιος χαρακτήρας. Προσιτή και λιγόλογη. Η Καίτη, ήταν η χαρά της παρέας. Ρωτήστε τις “διάσημες” συμφοιτήτριές της, στη Φιλοσοφική- τη Καβογιάννη, τη Μανέ. Τις διπλανές πόρτες. Ζεστός άνθρωπος και διακριτικός.

Θυμάμαι την είχα απολαύσει στο “Σαρδέλες με σαρδάμ” σε διασκευή Μιμής Ντενίση, στο θέατρο ΙΛΙΣΙΑ, με τον άλλον φοβερό Χρήστο Σιμαρδάνη, τη Καβογιάννη….η Καίτη ένιωθε ασφάλεια να συνεργάζεται με ανθρώπους που γνώριζε καλά. Την ευχαριστώ για ένα απόγευμα Σαββάτου, όταν ανεβαίνοντας την οδό Δεριγνύ στη Πατησίων, μπήκα στο “Αταίριαστο Ζευγάρι” του Νηλ Σάιμον, που διασκεύασε και σκηνοθέτησε ο Αλέξανδρος Ρήγας, και με τη χαρά της κωμωδίας, μου απάλυνε τις σκοτούρες. Ένα βράδυ, πίναμε με το φίλο και ηθοποιό Χάρη Τζωρτζάκη, σε ένα μπαρ της Αθήνας, τότε που τα νιάτα και τα βράδια ήταν γεμάτα θέρμη. Κι όπως, μιλάμε για διάφορα με το Χάρη, γυρνά και μου λέει: “να πας να δεις το “Ριχάρδο το Γ΄” σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Η Καίτη Κωνσταντίνου δίνει ρέστα, σε μια παραστασάρα”. Τον άκουσα και τον ευγνωμονώ το Χάρη. Μπήκα στο Σύγχρονο Θέατρο και είδα μια άλλη “Καίτη”. Γνώστρια δυνατή της ορθής άρθρωσης των λέξεων, ως φιλόλογος, συν τοις άλλοις,  έδινε ρέστα. Αξέχαστη παράσταση.

Η Καίτη, ποτέ δεν έπαιξε τη κωμωδία με φανφάρες. Είχε το μέτρο του φυσικού. Σπουδαία αρετή. Να μη κάνεις μανιέρες, να μην κουνάς χέρια, πόδια, κεφάλια, να μην υπερπαίζεις, και να βγάζεις το γέλιο, στην απλότητα. Δεν το κυνηγούσε το γέλιο. Ήταν τόσο ευφυής που γνώριζε πως η κωμωδία είναι απλά μαθηματικά. Αν βγάλεις την εξίσωση, με καθημερινό τρόπο, θα το έχεις κάνει σωστά. Και πέρυσι στο μικρό ΧΟΡΝ, με τη Λυδία Φωτοπούλου, και φέτος στη “Τζέλα Δελαφράγκα”, ήταν εξαιρετική.

Μα, θα μου επιτρέψετε να σταθώ στη “Τούρτα της μαμάς” του Αλέξανδρου Ρήγα. Εκεί που ακόνισε όλα τα υποκριτικά της ταλέντα και παρέδωσε μια “Ευανθία” στη κουζίνα και στο οικογενειακό τραπέζι, που θα θυμόμαστε για πάντα. Για δύο χρόνια, οι Πέμπτες, επέβαλλαν μικρή οθόνη. Μια σπουδαία σειρά, ένας υπέροχος θίασος ταλέντων, μια μάνα -σκέτη Ελληνίδα-  Καίτη Κωνσταντίνου. Η Καίτη δεν έπαιζε θέατρο, μόνο και μόνο για να υπάρχει κάπου. Δεν έκανε κάθε σεζόν, τηλεόραση. Δεν το μίκραινε, αυτό που- όταν αποφάσιζε- το έκανε μεγάλο. Επέβαλε τους σιωπηρούς όρους της και το τρόπο που θέλει να υπάρχει στα πράγματα. Γιατί, γνώριζε, πως πέρα από το θέατρο και τις καριέρες, υπάρχει και η ζωή.

Απόψε, τα τσιγάρα που θα κάνει ο Αλέξανδρος Ρήγας, ο Κόκλας, η Σάρα, η Υρώ, ο Χρήστος, η Μαρία….θα είναι βαριά. Τα τρία “παιδιά” της, στη “Τούρτα” θα πάνε σε άλλα γυρίσματα και θέατρο, με μισή καρδιά. Γιατί, όσα πέρασαν μαζί της, είναι παρακαταθήκη. Του πως, οφείλεις να είσαι σπουδαίος στη δουλειά σου, μα ακόμα πιο σπουδαίος και ήρεμος, στη ζωή σου. Ένα τσιγάρο, θα κάνω και εγώ….και θα ακούω τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, που με τον αδελφικό του φίλο Πάρη Θωμόπουλο, έκαναν μέσα σε δυο μέρες, την ιδέα του Αλέξανδρου Ρήγα, ένα πανέμορφο, αλησμόνητο τραγούδι….να μας συντροφεύει όλους, με το μειδίαμα της Καίτης, για εικόνα….