Έχω κι εγώ ανάγκη από ένα reset, μια επανεκτίμηση αυτών που θεωρώ δεδομένα, τα φτύνω και τα προσπερνώ. Τελευταία, ενώ είμαι σοφός στα μεγάλα και στα δύσκολα, στα καθημερινά και πρακτικά είμαι πολύ νευρικός και ό,τι κάνω το κάνω γρήγορα για να τελειώσει και να πάω στο επόμενο, με ένα “άει σιχτίρ” πάντα να εμπεριέχεται. Δε μ’ αρέσει αυτό. Γρήγορα να βάλω τον γαλλικό στην κούπα απ’ την καφετιέρα (παραφροσύνη: πάντα θα χυθεί και πάντα θα τσαντιστώ), γρήγορα να κλοτσήσω το συρτάρι που δεν έκλεισε με το χέρι, γρήγορα να φάω, γρήγορα να τελειώσει η κουβέντα. Και στο τέλος δε μένει τίποτα. Δε θυμάμαι κάτι απ’ την ημέρα που πέρασε γρήγορα, κι αυτή η μέρα δε θα ξαναρθεί. Με ξεχνάω. Και δεν μου αξίζει αυτό.
Τώρα παίζει το “Όμορφη Θεσσαλονίκη”. Το τραγούδησα πριν λίγο στην παράσταση του “Αρίστου”.
Α, μην ξεχάσω, μετά το Πάσχα παίζουμε 6 παραστάσεις στο Άνεσις ως 12 Μαΐου. Συν το Σάββατο 10 Μάη, για μια παράσταση θα παίξουμε στο Γεντί Κουλέ τον Αρίστο, έξω απ’ το κελί του. Ζω γι΄αυτή την παράσταση, τι εμπερία θα ναι αλήθεια! Άμα βρέχει θα παίξουμε 12.
Σήμερα η παράσταση, μετά το κενό του Πάσχα, είχε κάτι απολαυστικά φρέσκο, κάθε λέξη είχε ατόφιο νόημα. Μας λένε για τον “Αρίστο” τα καλύτερα πράγματα, για την τρομερά συγκινητική και τραγική ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη που εκτελέστηκε ως ο Δράκος του Σέιχ σου, για την υποκριτική και τις εναλλαγές στους ρόλους, για την όμορφη σκηνοθεσία του Γιώργου, δακρυσμένοι έρχονται και μας μοιράζονται οι θεατές το συναίσθημά τους, είναι υπέροχο.
Αλλά για μένα ακόμα πιο υπέροχο είναι όταν μετά από τόσες παραστάσεις έρχονται κάποιες μέρες ή στιγμές που οι λέξεις έχουν ξανά το πρώτο τους νόημα, απογυμνωμένες από τη συνήθεια, την ερμηνεία, την τεχνική, και φέρουν μόνο την αλήθεια και το παιχνίδι, χωρίς να παρεμβάλλεται η σκέψη και η ανάγκη να αρέσω και να ‘μαι αποδεκτός. Θείο δώρο.
Στο γαλλικό ARTE με παίζουν μεταγλωτισμένο στα Γαλλικά. Δε μου πάει, είναι πολύ μπάσος ο ντουμπλέρ. Πρόκειται για το Eden, μια μίνι σειρά που γυρίσαμε πέρυσι, Ελληνογαλλογερμανική παραγωγή του Dominik Moll. Ανυπομονώ να με παίξουν και στη Γερμανία μεταγλωτισμένο! FAIL.
Μπαίνω στα 40 σιγά σιγά, μεγαλώνω, και απ΄ τη μία τρέχω να κάνω τρίπλεξ καρδίας, τεστ κοπώσεως, και γενικές εξετάσεις, να δω πώς πάμε, κι απ’ την άλλη κάτι μ’ έχει πιάσει, και το συναίσθημα έχει λεπτύνει, έχει ανοίξει και συγκινούμαι με διάφορα απλά πράγματα και βουρκώνω, να, όπως με το μωρό που είπα πριν, με ένα ηλιοβασίλεμα, με τους ύμνους των Αγιών Παθών και της Ανάστασης, με τους ανθρώπους γύρω μου, με ένα τραγούδι, με τον πόνο του άλλου…
