Αγαπητό rejected,
Την στιγμή αυτήν, που σου γράφω, είμαι μέσα σε ένα βαγόνι του μετρό. Μου ζητήθηκε να μοιραστώ μαζί σου, κάποιες πληροφορίες που αφορούν την ρουτίνα στην δουλειά μου και στην καθημερινότητα μου.
Γνωρίζω ότι τα τελευταία δύο χρόνια, η ανθρωπότητα περνάει μια δοκιμασία η οποία μας έχει αφήσει πολύ κούραση, οπότε λογικό είναι να αναρωτηθεί κάποιος “τί με νοιάζουν οι σκέψεις σου ρε Μακρή;”. Η ιστορία με τον COVID μου δίδαξε ότι….. Με συγχωρείτε πρέπει να διακόψω. Μόλις μας ενημέρωσαν για βόμβα στο μετρό.
…………………………………………………………….
Επέστρεψα ζωντανός!
Χμμμμμ….Δεν θυμάμαι τι ήθελα να γράψω για τον COVID. Τί σημασία έχει; Τα έχουμε πει όλα πια.
Ας μπούμε στο θέμα, λοιπόν
Η τσάντα μου θυμίζει σκουπιδότοπο. Μπορείς να βρεις τα πάντα εκεί μέσα. Χαρτάκια, κουμπιά, πάνες, πιπίλες, ρούχα, κ.τ.λ.
Αλλά, υπάρχουν και τρία πράγματα που βάζω πάντα στην τσάντα μου, πριν φύγω από το σπίτι μου και έχουν μεγάλη αξία για εμένα.
Πρώτο είναι τα κλειδιά μου. Έτσι νιώθω ότι πάντα έχω μια σταθερή ότι και να συμβεί έχω την βάση μου, το σπίτι μου, το “κάστρο” μου. Όπου μέσα σε αυτό, υπάρχουν άλλοι κανόνες, αλλος τρόπος να ζεις και να αναπνέεις. Τα κλειδιά μου είναι το μέσο για να μπορώ να μπαίνω σε αυτό τον κόσμο. Στον δικό μου κόσμο.(αν τα έχω ξεχάσει….. τέλος όλα!)
Ένα άλλο που ποτέ δεν ξεχνώ είναι τα τσιγάρα μου, ίσως από τα λίγα πράγματα πού με κρατάει αλυσοδεμένο με την εφηβεία μου. Ένα τόσο ανθυγιεινό και απαγορευτικό πράγμα που χωράει σε ένα τόσο μικρό πακέτο… Το λες και μαγικό.
Και ένα τρίτο πράγμα που βάζω στην τσάντα είναι ένα βιβλίο. Ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Μπορεί να είναι ένα βιβλίο του Πλάτωνα ή ένα βιβλίο της Αλιέντε ή ακόμα και ένα βιβλίο με αστυνομικούς που κυνηγάνε έναν serial killer, και δεν τον πιάνουν μέχρι να εμφανιστεί ο χιλιοτραυματισμένος από την ζωη ντετέκτιβ, όπου κάνεις δεν μπορεί να συνεννοηθεί μαζί του, αλλά όλοι τον έχουν ανάγκη. Ωστόσο, τα περισσότερα από αυτά τα βιβλία, δεν τα αγγίζω σχεδόν ποτέ, αλλά νιώθω πιο σίγουρος όταν τα έχω μέσα στην τσάντα μου.
