at a glance
Top

Στην παράσταση “The three million dollar lunch”

κείμενο | νίκη ζερβού*/* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

Πήγε τρία εκκατομύρια το ντοματίνι, ε;

update: η παράσταση παρουσιάζεται 28 και 29 Μάη, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ της Θεσσαλονίκης. 

Ωραίο πράγμα το φαΐ. Συνοδεύει τις σημαντικότερες στιγμές τις ζωής μας, χαρούμενες και θλιβερές. Μπορεί να μας αλλάξει τη διάθεση, να μας ξυπνήσει μνήμες αλλά και να δημιουργήσει νέες. Φαγάκι, το μέσο της ζωής, της απόλαυσης και της άνεσης σε ένα πιάτο που μυρίζει όνειρο. Έχει γίνει είδος πολυτελείας τελευταία, βέβαια. Οι καθημερινές πρώτες ύλες κοστίζουν πολλά και εμείς έχουμε λίγα. Καταστράφηκαν και οι σοδιές στον κάμπο μας, ανέβηκε κι ο φιπιass και θα πούμε το φαΐ, φαγάκι. Αλλά, πώς αλλιώς να γίνει; Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς φαγητό; Τί θα τρώμε; Χάπια; Ή θα πρέπει να πληρώνουμε μια ντομάτα όσο τον χρυσό;

Η θεατρική ομάδα Drama Queens, ζωντανεύει μπροστά μας αυτό το δυσοίωνο μέλλον, στην παράσταση «The three million dollar lunch» σε μετάφραση και σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα. Τέσσερεις γυναίκες που έχουν ζήσει το παρελθόν της αφθονίας και μια νεότερη που έχει μεγαλώσει στην εποχή των χαπιών, μας δείχνουν το μετά. Ένα μετά, στο οποίο έγιναν όλα αυτά τα τρομερά που μας λένε στις ειδήσεις για την κλιματική αλλαγή και δεν τα πιστεύουμε, ένα μετά, στο οποίο οι άνθρωποι καταναλώνουν χάπια να διατηρηθούν στην ζωή και όσοι έζησαν το πριν, έχουν φανερά και αξεπέραστα ψυχοσωματικά προβλήματα λόγω της έλλειψης και της στέρησης φαγητού. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βιώσουν ξανά τις ημέρες της αφθονίας, φτιάχνουν μια λέσχη ανάγνωσης συνταγών και περιμένουν την ώρα που το βαποράκι τροφίμων τους, θα τους φέρει ένα κοτσανάκι, ένα φυλλαράκι, ή έστω λίγο ξεραμένο κισσό για να μοιραστούν και να νιώσουν γεύση στο στόμα τους.

Το θέμα είναι τραγικό, αλλά η παράσταση είναι άκρως κωμική. Αυτή, άλλωστε, είναι και η απαρχή της κωμωδίας: το γέλιο που προκαλούν τα παθήματα, οι ατυχίες και τα εμπόδια των ηρώων στην προσπάθειά τους να πετύχουν τον σκοπό τους, ο οποίος στην προκειμένη είναι να μπει στο στόμα τους λίγο φαγάκι. Ο σκηνοθέτης, Μιχάλης Σιώνας, επέλεξε μια κωμική ανάγνωση του έργου με γκροτέσκους χαρακτήρες και γρήγορο ρυθμό, δημιουργώντας μια χιουμοριστική παράσταση, η οποία αφήνει τον θεατή να ταυτιστεί και να προβληματιστεί, χωρίς να του κουνάει το δάχτυλο, ενώ περνάει τα μηνύματα του μέσα από το γέλιο.

Οι ηθοποιοί, ανταπεξήλθαν περίφημα. Οι Στέλλα Νικολαΐδου, Άννα Σωτηρούδη, Σοφία Ταγταλενίδου, Μελίνα Ταχτσίδου και Δόμνα Χουρναζίδου δημιούργησαν πέντε διαφορετικούς χαρακτήρες, η κάθε μία με τα δικά της κουσούρια, φόβους και παρελθόν, όλες με την ίδια λύσσα για φαγητό. Η μάλλον, σχεδόν όλες. Η μικρή της παρέας, παρατηρεί τα γεγονότα άλλοτε με περιέργεια και άλλοτε με τρόμο. Είναι, βλέπετε, απ’ τους δυστυχείς που μεγάλωσαν χωρίς το φαγητό στην ζωή τους και γι’ αυτό και δεν αναγνωρίζουν την αξία του. Εξαιρετικά είναι και τα κοστούμια της παράστασης, σχέδια της Μαρίνας Κωνσταντινίδου, τα οποία ράφτηκαν από την Ελένη Χασιώτη για την παράσταση, αλλά θα τα ζηλέψουν πολλές ντουλάπες. Σημαντικό στοιχείο της παράστασης αποτελεί και η μουσική του Θοδωρή Παπαδημητρίου, η οποία συνομιλεί με την δράση, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της.

Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πολύ πιθανό να μην το ξαναδούμε με την ίδια, κωμική απόδοση. Η παράσταση είναι «σφηνάκι», κρατάει μια ώρα και προλαβαίνει να ανοίξει την όρεξη και να γεμίσει το θέατρο γέλια και λιγούρες. Μια σπίτσα με λιωμένο σκασέρι, σσαλάμι και σπιπεριές είναι ό,τι πρέπει για συνέχεια!