at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Στέφανου Αλεξιάδη

κείμενο Ι στέφανος αλεξιάδης */* φωτογραφίες | αρχείο στέφανου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

εκείνος που δεν έγραφε ποτέ ημερολόγιο

Κάθομαι πάνω από το κινητό και σκέφτομαι ότι δεν έχω γράψει ποτέ μου, ημερολόγιο. Ίσως κάποιες σκόρπιες σκέψεις σε χαρτιά, αλλά πάντα τα εξαφάνιζα. Φόβος, να μη μάθουν τι σκέφτομαι; Τρόμος, να μη γνωρίσουν την ψυχή μου; Όλες αυτές οι ανάκατες λέξεις που δεν βγήκαν τότε στην επιφάνεια… ναι… ίσως αυτές με οδήγησαν να έχω δυο βιβλία ήδη στην «πλάτη» μου.

Είναι πρωί. Ξέρεις, από αυτά τα συνηθισμένα πρωινά μετά το Πάσχα που συνδυάζεις κάθε μέρα με όλα τα γεύματα το τσουρέκι που ξέμεινε. Ετοιμάζομαι για μια συνέντευξη το απόγευμα. Πόσο μου αρέσει να μιλάω για το βιβλίο μου. Θα μπορούσες άνετα να με χαρακτηρίσεις εγωιστή, αλλά ποιος γονιός δεν περηφανεύεται για τα παιδιά του; Κανένας δεν μιλάει για τον εαυτό του. Για το παιδί του, όμως; Σκέφτομαι ότι δεν θα σταματήσω να το κάνω ποτέ. Κάθε φορά που θα βγάζω βιβλίο, θα το αγαπάω το ίδιο. Πίστευα ότι δεν θα το κατάφερνα. Μετά το πρώτο μου βιβλίο, «Τα φτερωτά σανδάλια», θεωρούσα πως ό,τι κι αν έγραφα, δεν θα το αγαπούσα έτσι. Έπειτα, ήρθε η «Οιμωγή» και αισθάνομαι ότι έχω ένα τόσο μεγάλο κομμάτι μέσα μου. Οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν. Τους μιλάω συνέχεια για ό,τι καινούριο αφορά την «Οιμωγή». Κάνουν υπομονή. Γι’ αυτό δεν είναι οι φίλοι;

Οι προηγούμενες μέρες είχαν τόσο άγχος. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως δεν έπρεπε να βάλω τόσα καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Δουλειά, μεταπτυχιακό, συγγραφή, παρουσιάσεις. Όλα τα αγαπάω εξίσου, γι’ αυτό και τα κάνω. Αλλά τώρα, είναι από αυτές τις φορές που νιώθω, ότι θα πλήρωνα για να είχαμε λίγες ακόμα ωρίτσες μέσα στη μέρα. Κάποια στιγμή, το ανέφερα σε ένα φίλο και με έβαλε στη θέση μου. «Τί τις θες τις παραπάνω ώρες; Αφού κι αυτές θα τις γέμιζες με παρουσιάσεις». Μπορεί και να έχει δίκιο. Αυτή η ενέργεια που παίρνω από τους ανθρώπους που έρχονται να γνωριστούμε είναι τόσο ελκυστική. Μάτια φωτεινά που σε κοιτάζουν και κάτι περιμένουν από σένα. Πάντα κάτι περιμένουν. Κι εσύ είσαι εκεί για να τους το δώσεις. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι το αντικείμενο συναλλαγής μας και δεν νομίζω ότι θα μάθω και ποτέ. Αν θα μπορούσα να το παρομοιάσω με κάτι, θα ήταν το φως.

Έχεις σκεφτεί τι δύναμη έχει το φως; Πόσα πράγματα που δεν είναι πράγματα εμπερικλείει;

Πριν τη συνέντευξη θα βγω μια βόλτα. Θα πάω στην πλατεία του Ευόσμου. Μ’ αρέσει να περπατάω. Ακόμα και μόνος. Χαζεύω τους ανθρώπους. Πώς κινούνται, πώς γελούν, πώς θυμώνουν. Τι περίεργοι που είμαστε! Ξέρεις, πολλοί από αυτούς που συναντώ στην καθημερινότητα γίνονται ήρωες στα βιβλία μου. Χωρίς να το ξέρουν. Κάποιες φορές χωρίς να το ξέρω ούτε εγώ ο ίδιος. Υποσυνείδητα όλα.

Η βόλτα περιέχει απαραιτήτως μουσική. Ακουστικά στα αυτιά και μελωδίες να μου μιλάνε. Αυτή την περίοδο ακούω το «Ταξίδι» της Μαρίνας Σπανού. Θυμάσαι τι σου έλεγα για το φως; Αυτό το κομμάτι είναι ένα τέτοιο. Εμπεριέχει τόνους φωτός. Το βράδυ θα γυρίσω στο σπίτι και θα γκρινιάξω πόσο κουρασμένος είμαι. Δεν θα το εννοώ. Θα έχω περάσει καλά. Το κάνουμε αυτό οι άνθρωποι. Λέμε, λέμε και αγνοούμε τα χειρότερα. Να συγχωρούμε. Τους εαυτούς μας και τους άλλους. Άνθρωποι είμαστε.

Ανυπομονώ να περάσουν οι μέρες. Έχω μια ακόμα παρουσίαση στην πόλη της Κατερίνης, στην οποία δεν έχω πάει ποτέ. Και μετά, Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης: υπογραφές, αφιερώσεις, κουβέντες, φωτογραφίες. Ξέρεις, εκείνο το φως που λέγαμε…

* ο Στέφανος Αλεξιάδης είναι συγγραφέας. Έχει υπογράψει τα “Φτερωτά Σανδάλια” και  την “Οιμωγή”. Παρασκευή 17 Μάη παρουσιάζει το καινούργιο του βιβλίο στη Κατερίνη, στο βιβλιοπωλείο “Νέστωρ”, ενώ το Σαββατοκύριακο 18 και 19 Μάη, θα υπογράφει βιβλία στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.