1.Όταν ξεκινήσαμε πρόβες η Μαρία, ο Δημήτρης, η Χάρις, η Σοφία και εγώ. Τρομερή περιέργεια και ανυπομονησία. Τι μπορεί να είναι μια παράσταση για το Μετρό της Θεσσαλονίκης; Μπορεί αυτή η ομάδα να συνεργαστεί και να δουλέψει με έναν κοινό τρόπο; Μπορώ εγώ να καθοδηγήσω κάτι και πώς γίνεται αυτό;

2.Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, όταν ο Δημήτρης έφερε στην πρόβα υλικό για το πόσο σύγχρονο θα είναι το Μετρό της Θεσσαλονίκης και σε άσκηση συνειρμικού αυθόρμητου λόγου ξεστόμισε την εξής φράση που διάβασε στον τύπο: «θα είναι αυτόματο – τέλος τα ανθρώπινα λάθη». Ξημερώματα Τρίτης 28 Φεβρουαρίου, ξυπνάμε έντρομοι. Δυστύχημα στα Τέμπη. Θυμάμαι μπήκαμε μουδιασμένες στην επόμενη πρόβα. Από εκείνη την μέρα, οι λέξεις «μαζική μετακίνηση», «δημόσιο έργο», «ευθύνη» και «έγκλημα» απέκτησαν άλλο βάρος. Νιώσαμε ότι πρέπει να θέτουμε διαρκώς τα ερωτήματα: ποιος λογοδοτεί για τα έργα που δεν γίνονται, γιατί δεν παρεμβαίνει η δικαιοσύνη, πώς το κράτος καλύπτει την αναβολή υποσχόμενο την ανάπτυξη, ποιος ακριβώς εκτελείται: τα έργα ή οι άνθρωποι.

3.Όταν μπήκε στην ομάδα ο Αλέκος.
Δύο μέρες προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς κάνουμε και ποια θα μπορούσε να είναι η θέση του μέσα σε αυτό. Και ύστερα, ήταν σαν να είναι από πάντα εκεί. Ο Αλέκος έφερε φως, τρομερά θετική αύρα και απίστευτη γενναιοδωρία.

4. Όταν μπήκε στην ομάδα ο Γρηγόρης Λιόλιος, ο μαέστρος.
Έρχεται η μουσική του και δίνει μορφή στα άμορφα. Ήρεμη δύναμη, απαραίτητη και εμπνευστική. Η ομάδα πια έχει 6 ανθρώπους επί σκηνής, και αυτό μοιάζει να είναι το έργο.

5. Όταν αναγκαστήκαμε τρεις εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα να κάνουμε πρόβες 11-3 τη νύχτα, γιατί ήταν η ΜΟΝΗ κοινή μας ώρα. Και μάλιστα σε ένα εγκαταλειμμένο κτήριο χωρίς φώτα, όπου κάναμε πρόβα με μία αυτοσχέδια λάμπα.

6. Όταν πήραμε την πρώτη μας μεγάλη χορηγία, και καταφέραμε να βγάλουμε τα πρώτα έξοδα της παράστασης.

7. Όταν ήρθε ένα μικρόφωνο στις πρόβες για πρώτη φορά, και ο Αλέκος αφιέρωνε στο μετρό λαϊκά τραγούδια.

8. Όταν ο Δημήτρης δεν άντεχε τις πολλές ασκήσεις λόγου και δημιουργικής γραφής, και φώναζε «Νοεμή, έλεος, δεν έχω τι άλλο να πω!»

9. Όταν καθήσαμε με τη Χάρις, συγκεντρώσαμε όλο το υλικό και είπαμε «εντάξει η παράσταση θα κρατάει πέντε ώρες, δεν πειράζει». Ύστερα, τα βάλαμε κάτω και παλεύαμε για ώρες να συναρμολογήσουμε μια δική μας «δραματουργία».

10. Όταν δύο βδομάδες πριν, δεν υπήρχε τελικό κείμενο και ήρθε η Μαρία και μου λέει πολύ σοβαρά «κοίτα, αν δεν έχουμε κείμενο στο τέλος της εβδομάδας, δεν νομίζω ότι μπορεί να συμβεί».

11. Όταν κάναμε πρεμιέρα στο Άνετον. Θυμάμαι ανοίγει το πρώτο φως και έλεγα «δεν μπορώ να πιστέψω ότι η παράσταση αυτή όντως μπορεί να συμβεί».

12.  Όταν ο κ. Νίκος που του πήραμε συνέντευξη και μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία του, ήρθε δακρυσμένος στα καμαρίνια και μας αγκάλιασε.

13.  Όταν αποφασίσαμε να παίξουμε παραμονή των εκλογών στην ΒΙΟ.ΜΕ.

14. Όταν παίξαμε στην ΒΙΟ.ΜΕ. Εμείς σε αυτό τον χώρο, να μιλάμε για την επίδραση της πολιτικής στις ζωές μας, να αφηγούμαστε ιστορίες ανθρώπων που εκτελέστηκαν, να στηρίζουμε και να στηριζόμαστε, με διακόσιους ανθρώπους από κάτω που ήρθαν μέχρι εκεί για να μας δουν.

15. Όταν μπήκε στην ομάδα ο Βασίλης Μπόγδανος.

16. Όταν έπρεπε τα παιδιά να του εξηγήσουν την παράσταση από την αρχή ως το τέλος σε πέντε λεπτά. Είχε τρομερή πλάκα. Νομίζω δεν κατάλαβε τίποτα.

17. Όταν η ομάδα αγάπησε το Βασίλη και ο Βασίλης αγάπησε την ομάδα.

18. Όταν βγήκαμε εγώ και η Σοφία, να μοιράσουμε flyer από τραπέζι σε τραπέζι στη Θεσσαλονίκη, επειδή είχαμε αγχωθεί ότι δεν θα έρθει κανείς.

19. Όταν μείναμε με το αμάξι της Σοφίας, στη μέση της Εγνατίας Οδού, και καλέσαμε την οδική βοήθεια. Εν τέλει πήγαμε Λάρισα – Θεσσαλονίκη με ταξί. Ήταν μια ακόμα σπουδή στην αναμονή.

20. Όταν αντικρίσαμε το πρώτο sold out στο Αυλαία.

21. Όταν τα γενέθλια μας, πέφτουν πάντα πάνω σε παραστάσεις ή γενικές.

22. Όταν κάνουμε παρατηρήσεις πριν από κάθε παράσταση όλοι μαζί και καιγόμαστε να τη βελτιώσουμε. Το άγχος κάθε μα κάθε φορά. Να είμαστε εκεί, συνδεδεμένοι με το θέμα μας, ρυθμικοί, δυνατοί, ακριβείς, στοχευμένοι.

23. Όταν ο Λιόλιος, αναλαμβάνει ένα μυστικιστικό, πρωτότυπο, avant-garde ζέσταμα στα υπόγεια του Αυλαία.

24. Όταν κοιτάω τον κόσμο που έρχεται, και δεν το πιστεύω ότι είμαστε εμείς που τον φέρνουμε.

25. Όταν κάνουμε μία ολόκληρη ώρα να κρεμάσουμε το μοναδικό σκηνικό μας, την πινακίδα, και παλεύουμε να είναι ίσια, εκατοστό εκατοστό.

26. Όταν έρχεται κόσμος συγκινημένος και μας λέει «επιτέλους κάποιος μίλησε για αυτό που ζούμε εδώ»

27. Όταν, το Δεκέμβριο, ιδρύσαμε επίσημα τη δική μας θεατρική εταιρεία.
Εγώ, η Σοφία και η Χάρις να τρέχουμε κάθε μέρα σε λογιστές, εφορείες, τράπεζες. Πάρα πολύ αγώνας – πολύ τρέξιμο. Χιλιάδες πράγματα που δεν γνωρίζουμε και πρέπει να μάθουμε.

28. Όταν εκτυπώσαμε το πρώτο μας εισιτήριο με την επωνυμία «ΤΡΟΧΙΕΣ».

29. Όταν οργανώσαμε εξ ολοκλήρου – οργανωτικά, νομικά, λογιστικά, εισιτήρια, ταμείο, ταξιθεσία, επικοινωνία – την πρώτη μας παράσταση, στην Πάτρα, και κοιταχτήκαμε με τη Χάρις και βάλαμε τα κλάματα και λέγαμε η μία στην άλλη «τα καταφέραμε».

30. Όταν βρίσκαμε υπέροχες φιλοξενίες από ανθρώπους στις πόλεις που πηγαίναμε.

31. Όταν μαγειρέψαμε όλοι μαζί στην περιοδεία μακαρόνια με πέστο και ντοματίνια και φάγαμε σαν οικογένεια.

32. Όταν γνωρίζουμε νέους ανθρώπους μέσω της δουλειάς μας, καινούργιους συνεργάτες, κόσμο που διατίθεται να συζητήσει πάνω στην παράσταση και στα θέματα που αυτή ανοίγει.

33. Όταν μας στέλνουν μηνύματα θεατές, και τα διαβάζουμε δυνατά μεταξύ μας στο τέλος της παράστασης.

34. Όταν συναντάμε ανθρώπους που έρχονται δεύτερη και τρίτη φορά.

35. Όταν βγαίνουν καινούργια δημοσιεύματα και εξαγγελίες για το Μετρό της Θεσσαλονίκης.

36. Όταν η κ. Λένα μπήκε μέσα στο θέατρο στην Κοζάνη, μόλις τελειώσαμε το φώτα και μας έφερε τρεις σακούλες με φαγητά.

37. Όταν παίζαμε DIXIT δίπλα στη σόμπα όλοι μαζί μετά από την παράσταση μας στο Θεάτρο Λιθογραφείον στην Πάτρα, στον χώρο που μας φιλοξενούσε. Αυτό είναι το επιτραπέζιο παιχνίδι της ομάδας.

38. Όταν κοιμόμασταν όλοι μαζί με τα στρώματά μας στο πάτωμα και το πρωί μαλώναμε ποιος ροχάλιζε.

39. Όταν πήγαμε βόλτα στο Κάστρο της Πάτρας και ο Δημήτρης μας έκανε μαθήματα φανταστικής Ιστορίας.

40. Όταν στην περιοδεία, γράφουμε φώτα 6 ώρες, σε κάθε διαφορετικό θέατρο, τελειώνουμε 6μμ και έχουμε μία ώρα μέχρι να ξεκινήσουμε ζέσταμα για την παράσταση, οπότε κοιμόμαστε όλοι πάνω στη σκηνή.

41. Η υπέροχη υποδοχή που είχαμε από το θέατρο και το κοινό στη Βέροια.

42. Όταν παίξαμε στην Αθήνα στο Θέατρο Εμπρός. Όταν γνωρίσαμε τον Δημήτρη, στα φώτα και τον ήχο, και η ομάδα μας μεγάλωσε κι άλλο. Όταν παίζεις σε έναν χώρο που νιώθεις ελεύθερος-η, ανεξάρτητος-η, που όλοι και όλες είναι ισάξιοι. Εκεί που νιώθεις ότι το θέατρο φτιάχνεται με τα χέρια και με το μυαλό. Και πάντα ομαδικά.

43. Όταν κοιτάω τα παιδιά στην σκηνή και συγκινούμαι κάθε φορά.

44. Όταν μαζευόμαστε για να οργανώσουμε τα επόμενα σχέδια.

45. Όταν κοιτάμε το ταξίδι μας και δεν το πιστεύουμε ότι είναι το δικό μας.

46. Όταν κοιτάμε τα «όταν» μας και δεν μοιάζουν με τα «όταν» του μετρό.

“Προσοχή: Eκτελούνται έργα” σε σύλληψη και σκηνοθεσία Νοεμής Βασιλειάδου.

Πρωτότυπο Κείμενο – Έρευνα: Ομάδα Τροχιές

Δραματουργία: Νοεμή Βασιλειάδου, Χάρις Σερδάρη

Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Γρηγόρης Λιόλιος

Κίνηση: Μαίρη Γιαννούλα

Βοηθός Σκηνοθεσίας: Χάρις Σερδάρη

Οργάνωση παραγωγής: Χάρις Σερδάρη, Σοφία Στυλιανού

Σχεδιασμός φωτισμών: Αθηνά Μπανάβα

Σύμβουλος Δραματουργίας: Πάνος Δεληνικόπουλος

Σύμβουλος Σκηνογραφίας / Ενδυματολογίας: Μαρία Καραδελόγλου

Υπεύθυνη Επικοινωνίας / Προβολής: Λία Κεσοπούλου

Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου ΤΡΟΧΙΕΣ

ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ

Δημήτρης Γούλιος, Μαρία Καραγκιοζίδου, Βασίλης Μπόγδανος, Χάρις Σερδάρη, Σοφία Στυλιανού και ο μουσικός Γρηγόρης Λιόλιος