ΓΥΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ / ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 68
Πρωί στην Εθνική, «στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 7:30 π.μ.».
Μας υποχρέωσες φίλη μου ραδιοφωνική και γίνεται χαμός μπροστά μας.
Καπάκι σκάει πένθιμο του Ξυλούρη κι ενώ βλασφημάς πώς είναι δυνατόν να βάζουν την ψυχούλα σου σε τέτοια δοκιμασία πρωϊνιάτικα, κάπως τη βρίσκεις που ένας μάγος σε πέταξε στη θάλασσα απλώς με ένα λαρύγγι.
Το αφήνεις τελικά, να παίξει ολόκληρο.
Έξοδος Αττικής, φανάρι.
“Θα βάλω τέρμα τον Damiano. Στη ζωή θα πρέπει να ζούμε μονάχα σαν rock star. Δε μας αξίζει τίποτα λιγότερο.”
Έπειτα τέρμα ο Freddie, ο Bowie, μια playlist για εκδρομή με van για να μην πέσω να σκοτωθώ σε κανένα κιγκλίδωμα με τόσες αλλαγές-συγγνώμη μάνα- κι έπειτα πάλι πίσω στο Damiano να δω τον εαυτό μου video clip των ‘90s.
Ώρα 8 παρά τέταρτο. Σύντομα η άφιξη στον προορισμό.
Σιγή κι έπειτα το κείμενο του επεισοδίου, μήπως και ξετρυπώσω κάτι καινούργιο.
Μια φορά φτάνει; Δε φτάνει. «Απότυχε ξανά, απότυχε καλύτερα.»
«Άφιξη στον προορισμό σας». Η ψηφιακή κολλητή, στο καθημερινό πόστο του λατρεμένα μισητού μου GPS.
Ώρα 7:45.
“Ουφ! Έφτασα και νωρίτερα.”
Μια γουλιά καφέ, δύο “Μάτια Κλειστά” για συντονισμό, σβήσιμο μηχανής.
Δεν είχα φανταστεί πως θα πήγαινα τόσα ταξίδια πρωϊνιάτικα.
Άφιξη στο set κι έτοιμος για το επόμενο.