Κυριακή σήμερα, η μέρα που υποτίθεται θα οργανώσω την εβδομάδα που έρχεται. Πώς να τα οργανώσεις όμως τόσα που είναι;

Στο μυαλό μου είναι καρφωμένο πως το ΣΚ που μας έρχεται έχουμε πρεμιέρα με τους “Ηλίθιους” του Νηλ Σάιμον με την Triple Threat. Είμαι έτοιμος; Κάτσε να ξαναδιαβάσω λόγια και να δω τις σημειώσεις μου. Να θυμηθώ να πω στον Άγγελο ότι σε αυτό το σημείο θέλω βοήθεια, να πω στην Ασπασία να κάνουμε λόγια πριν την πρόβα για να είμαστε σίγουροι. Βέβαια, με την Ασπασία δεν θα πούμε μόνο λόγια… Και θα ξεκινήσει η πρόβα, λίγες αστείες ατάκες με Άλκη και Θάνο, συνενοήσεις με Βασίλη και Άννα Μαρία για τις σκηνές μας, γέλια με την Αλεξάνδρα και φυσικά τα inside μας με τον Λευτέρη, τον αδελφό μου, έγινε κι αυτό, θα παίξουμε μαζί! Πάντα μαζί μας η Νάγια και η Βίκυ…

Στη συνέχεια οι “Εξάγγελοι”, η συνήθεια που έγινε λατρεία. Φέτος κλείνω τρία χρόνα ως εμψυχωτής σ’ αυτό το εργαστήρι. Καινούριοι μαθητές, πολύς κόσμος, διάφορες ηλικίες και η αγωνία μου να μην σταματά. Θα καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος και αυτή τη χρονιά; Ας μην στραβώσει τίποτα! Να πω στον Άγγελο τις ιδέες μου για τα τμήματα.

Φέτος με βρήκε και άλλο ένα ευτυχές γεγονός, οι ARTMATES. Τι υπέροχα άτομα συνάντησα σ’ αυτή την ομάδα. Άτομα που ξέρουν από συνεργασία, ομαδικότητα, υπευθυνότητα, χιούμορ και φυσικά τρέλα. Τηλέφωνα και βιντεοσυνομιλίες με την Ιωάννα -την καρδιά των ARTMATES- που μου εμπιστεύτηκε και τα δύο τμήματα του εργαστηρίου. Μεγάλη μου τιμή.

Και φυσικά από το πρόγραμμα δε λείπει η “Άλκηστη” με τους Monks, αυτή η “ιστορική” πλέον παράσταση. Μια παράσταση που ξεκίνησε από το ZOOM στα χρόνια της καραντίνας και από πέρυσι ξεκίνησε να παίρνει σάρκα και οστά σε διάφορες θεατρικές σκηνές. Θέατρο Άνετον, Σοφούλη, Λάρισα και την περασμένη εβδομάδα στη Βέροια στην Αντωνιάδειο Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Και επειδή με ρωτάς, για  μένα οι Monks είναι η χαρά της συνεργασίας. Άτομα που είμαστε μαζί από τη σχολή και μας δένουν πολύ δυνατές στιγμές. Άτομα με τα οποία θα γελάσουμε μέχρι δακρύων και θα δουλέψουμε με απόλυτη υπευθυνότητα και αλληλοσεβασμό. Διόλου δεδομένο.

Και κάπου εδώ θα πρέπει να κοιμηθώ γιατί το πρωί έχω παράσταση.

Α, αυτό δεν το ανέφερα; Η μέρα ξεκινάει με Μικρό Βορρά, “Ελένη” ή “Οδύσσεια” ανάλογα. Κάθε μέρα και σε άλλο σχολείο, κάθε μέρα και άλλος προορισμός. Θάνος, Παυλίνα, Αφροδίτη στο βανάκι. Είτε με μουσική, είτε με μούτρα, είτε με πέρασμα λογιών αλλά όμως με χιούμορ που δεν λείπει ποτέ. Ε μα δε γίνεται αλλιώς.

Αυτά για απόψε. Αυτά προς το παρόν. Τα έγραψα καλά; Μήπως αγχώνομαι πολύ μωρέ; Του χρόνου θα είμαι τόσο δραστήριος; Μου αρέσει που είμαι δραστήριος; Μήπως κουράζομαι μωρέ; Μήπως το παρακάνω;
Όταν θέτω τόσα πολλά ερωτήματα στον εαυτό μου και δεν μπορώ να δώσω απάντηση, θυμάμαι μία φράση από τον “θείο Βάνια” από τότε που τον δουλεύαμε στη σχολή. Στην ουσία ήταν μία ερώτηση, που ούτε καν θυμάμαι ποιος χαρακτήρας την έλεγε… “Πού τώρα; Πού να…;”. Απόλυτη ταύτιση με αυτή την ερώτηση, στην οποία φυσικά τι απάντηση να δώσεις!

* Ο Γιώργος Κωνσταντίνου συμμετέχει στη θεατρική παράσταση “Οι Ηλίθιοι” του Neil Simon, σε σκηνοθεσία Άγγελου Κουρέπη. Από 9 Δεκεμβρίου και κάθε Σαββατοκύριακο του Δεκέμβρη, στο θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ της Θεσσαλονίκης.