Σημειώσεις, laptop, τσιγάρα… Η ίδια τριπλέτα χρόνια. Το ταλαιπωρημένο σακίδιο, από το λύκειο, έχει γίνει πια μέρος της πλάτης. Ανοίγεις το φερμουάρ, που κολλάει κάθε τόσο, κι ένας τεράστιος σωρός από χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά… εκτυπωμένα κείμενα, σημειώσεις, μουτζούρες σου λέει «καλημέρα». Τίποτε δεν πετάμε. Όλα έχουν τη χρήση τους σε μια πρόβα, σε έναν περίπατο. Μύλλερ, Δημητριάδης, Ποντίκας, Χριστιανόπουλος, Κάφκα, Ούλλιαμς, Άμλετ, Γκρέγκορ Σάμσα, Τόμ… συνομιλούν στριμωγμένοι και ελαφρώς τσαλακωμένοι στο σακίδιο αυτό. Απαραίτητος φίλος στην πρόβα το λάπτοπ, που σηκώνει με υπομονή χιλιάδες μουσικά κομμάτια, βιβλία και βιντεοσκοπήσεις. Πολλές φορές οι κουβέντες δεν αρκούν, οι λέξεις δεν φτάνουν, οπότε έρχεται ο φίλος ήχος και η φίλη εικόνα να σε υποστηρίξουν. Το τσιγάρο, κακή συνήθεια μεν, αλλά αναγκαίο κακό δε.
Καφέδες και φαγητά δεν κουβαλάω από το σπίτι. Θα κατεβώ από νωρίς στο κέντρο. Θα πάρω το καφεδάκι μου στο χέρι (πάντα γλυκό!). Αν «βρυκολακιάσει» η πρόβα, θα τρέξω να πάρω κι άλλον, κι άλλον… Όσο για το φαγητό, θα πεταχτώ στην Pozelli, θα πάρω μια πίτσα και όλα καλά. Θα κάνω πλάκα με το σεφ, θα μου πετάξει και το καθιερωμένο «θα με κάνεις πρωταγωνιστή;».
Με ενώνει μεγάλη αγάπη με τη Βαλαωρίτου. Φυσάει διαφορετικός αέρας εδώ. Τα ίχνη της παλιά πόλης δεν έχουν χαθεί. Ερωτισμός, τέχνη, τρυφερότητα, αλητεία, ξενύχτι, το vintage, το μοντέρνο συνυπάρχουν αρμονικά.
Στην πρόβα θα πάω με ταξί. Αρκετοί ταξιτζήδες με ξέρουν με το μικρό μου πια. Υπερβολή; Μπορεί. Είναι όμως, μια πολυτέλεια που επιτρέπω στον εαυτό μου. Δεν αντέχω το συνωστισμό του ΟΑΣΘ. Εκνευρίζομαι με αρκετές συμπεριφορές των ανθρώπων. Μου γκριζάρει τη διάθεση. Στο ταξί πιάνω συζητήσεις… για ποδόσφαιρο, πολιτική, κινηματογράφο. Κάποτε μου είπε κάποιος «είχα δει μια παράσταση και πήγα αμέσως να πω συγγνώμη στον αδερφό μου»… καθόμουν και τον κοιτούσα, ήταν απίστευτο πως μέσα σε μία πρόταση, τόσο αθώα, χωρίς κομπασμούς και υπεραναλύσεις κατάφερε να εξηγήσει σε κάποιον πόσο ουσιαστικά μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο η τέχνη. Το κράτησα!
