Χριστούγεννα και πάλι ειν΄η χαρά μεγάλη, οι άνθρωποι πεθαίνουν, τα δώρα δε μας βγαίνουν. Χριστούγεννα Θεέ μου, και άγιε κουραμπιέ μου, θα βγω και θα μεθύσω και τα ποτά θα χύσω, θα πάρω το μωρό μου, θα πάω στο χωριό μου, τον κόσμο να ξεχάσω και όχι, δε θα κλάψω.
Κάπου εκεί στον καημό μου, και στο έκτο το ποτό μου, κάπου εκεί στην παραζάλη, με καζάνι το κεφάλι, θα μετρήσω όσες φύγαν, όσες άδικα χαθήκαν, είμαστε όλες ενωμένες; Λείπουνε οι δολοφονημένες.

Λείπουν και οι δεκάξι και από θαύμα είναι έτσι, θα υπήρχαν άλλες τόσες και εγώ μαζί τους τότες. Έτσι, φέτος στα λαμπάκια και τα γιορτινά χαδάκια, στα γλυκάκια, τα κρασάκια τα χαρούμενα παιδάκια, όταν δώρα θα ανταλλάζεις, τους δικούς σου θα αγκαλιάζεις, μην ξεχνάς τις αδελφές σου, τις χαμένες τις ψυχές σου, το ποτήρι σαν σηκώσεις, μια πρόποση να δώσεις. Ευχή τα τέρατα να φύγουν, οι καρδιές να ομορφύνουν και οι μάσκες μας να πέσουν και ελεύθεροι να ζούμε. Και η -άνα η πολιτεία, να αλλάξει μια μέρα, αν δεν κάνω εγώ το βήμα δε θα κάνεις ούτε εσύ.

Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά, ο κάθε χρόνος πιο σκατά. Το κράτος μας σκοτώνει, ο πάγος όλο λιώνει, ας πούμε όλοι το σύνθημα που όλους μας ενώνει. Τέλος δεν έχει αυτή η χρονιά, η άλλη θα ‘ναι πιο καλά; Μήπως θα ρθούνε εκλογές, θα γιατρευτούνε οι πληγές, θα ντύνεσαι πάντα όπως θες, θα σε φωνάζουν όπως λες, θα ζεις με ελαφριά καρδιά και δε θα λες πως είναι αργά; Μήπως αν ο αριθμός αλλάξει, αν το ένα γίνει δύο, ζυγό πια το φορτίο, ο κόσμος θα ενωθεί, θα πάψει να μισεί;

Δεν ξέρω, πάντα ελπίζω και γκλαμουρνες σκορπίζω, με γκλίτερ και τεκίλα, κάτω η πατριαρχία. (οκ, εδώ κάπου χάθηκε η ομοιοκαταληξία, αλλά η πατριαρχία πρέπει να πέσει, σοβαρά τώρα.)

Καλή χρονιά, καλή τύχη