Αν ζεις στη Θεσσαλονίκη, σίγουρα, κάπου έχει πάρει τ’ αυτί σου, το όνομα «Αχιλλέας Μεσάικος». Δεν είναι ένα όνομα που ξεχνάς και σίγουρα δεν είναι ένα επίθετο που περνάει απαρατήρητο. Αν δεν τον έχει πάρει τ’ αυτί σου, θα τον δεις σε κάποιο μαγαζί της πόλης να εκθέτει τα ανθρωπάκια του, θα τον ακούσεις να παίζει την τρομπέτα του ή να επιλέγει μουσικές πίσω από κάποια μπάρα.

Εγώ τον είδα στο Bord de l’eau μαζί με τον Αυγουστή, τον σκύλο του που πήρε το όνομά του από τον Αύγουστο, τον μήνα που βρέθηκε και έχει τα πιο παραπονιάρικα μάτια που δεν ξεκολλάνε από τον Αχιλλέα. Οι τρεις μας συναντηθήκαμε εκεί με αφορμή την έκθεσή του «Liminal Spaces» που βρίσκεται στο χώρο, ήπιαμε τον καφέ μας και είπαμε πιο πολύ τα γιορτινά νέα μας και για το πως κυλάει η ζωή, παρά κάναμε «συνέντευξη». Με αυτή τη χαλαρή διάθεση, ο Αχιλλέας μου μίλησε για τον όρο «liminal space» που με απλά λόγια είναι το μεταιχμιακό στάδιο, ένας ενδιάμεσος χώρος, κάτι σαν το χώρο αναμονής ενός ιατρείου (στο δικό μου μυαλό). Εκεί που μένεις ήρεμος, ήσυχος, με μια μικρή δόση αγωνίας και περιμένεις να φωνάξουν το όνομά σου ή να γίνει κάτι και να ξεκινήσει η δράση. Κάπως μέσα από την κουβέντα μας, καταλήξαμε στο ότι, ίσως ο περισσότερος κόσμος βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση μετά από μια πανδημία που έχουν αλλάξει οι ισορροπίες στον κόσμο∙  περιμένουν ενεργητικά κάτι να γίνει ή απλώς μένουν εκεί που είναι προσεκτικοί, μέχρι να δημιουργήσουν τις συνθήκες και να κινηθούν προς μια κατεύθυνση.

Στο «Liminal Space» του Αχιλλέα θα δεις έντονα χρώματα, ίσως για πρώτη φορά τόσο έντονα και αρκετό άσπρο. Μ’ αρέσει το άσπρο, κάνει αντίθεση με όλα. Θα δεις τα χαρακτηριστικά ανθρωπάκια του να στέκονται χαλαρά, να περιμένουν, να αναρωτιούνται, να αράζουν και να περιπλανιούνται στο χώρο.

Ο Αχιλλέας είναι αυτοδίδακτος ζωγράφος, ξεκίνησε από μια σχολή γραφιστικής, αλλά το χειροποίητο κέρδισε. Είναι καλλιτέχνης σε όλα του, στον τρόπο που ντύνεται, στον τρόπο που μιλάει, στον τρόπο που ζει και βλέπει τα πράγματα. Η τέχνη ζει μέσα του. Εξωτερικεύεται μέσω της ζωγραφική και της μουσικής. Με τον καιρό κατάφερε τα έργα του πλέον να έχουν χαρακτήρα και προσωπικότητα. Η τεχνική του είναι μοναδική και ο τρόπος που προσεγγίζει τα θέματά του έχει μια ανθρωπιά, μια μελαγχολία και μια αγνότητα σχεδόν παιδική. Αυτό που θαυμάζω στους πίνακές του είναι αυτή η απλή καθημερινή στιγμή που την έχει γεμίσει με χρώμα, την έχει προσέξει, την έχει φροντίσει και την έχει αιχμαλωτίσει σαν φωτογραφία.

Εκεί λοιπόν, που πίναμε τον καφέ μας και τα λέγαμε ήρθε και ένας φίλος-δάσκαλος του Αχιλλέα, ο Σάββας Πουρσανίδης, παλιός και μεγάλος ζωγράφος της Θεσσαλονίκης που έκανε πρόσφατα μια έκθεση στη Νικήτη Χαλκιδικής με τίτλο «Magma». Ο Σάββας λοιπόν, είπε μέσα σε όλα για τον Αχιλλέα ότι «αυτό που κάνει ο Αχιλλέας είναι πολύ όμορφο, θα ήθελα πολύ να ζωγραφίζω κι εγώ, όπως αυτός!».

Με αυτήν την όμορφη αίσθηση τους αποχαιρέτησα και τους άφησα να συνεχίσουν την κουβέντα τους και με αυτήν την αίσθηση κλείνω το κείμενό μου.

Τα έργα του Αχιλλέα θα τα βρεις στο Bord de l’aeu μέχρι τις 11 Ιανουρίου. Τον ίδιο θα τον βρεις παντού!