Φεύγω σφαιράτος.

Κάνω μπάνιο και φεύγω για άλλη μια φορά νηστικός.

Καλύτερα πεινασμένος, παρά φουσκωμένος.

Φτάνουμε με τη Νεφέλη στο θέατρο δυο ώρες πριν.

Χαιρετιόμαστε με Βαλάση και “Πύρπα”.

“Που ‘σαι ρε Άνταμ Κουκ;

Έλα ρε Άνταμ Γκριν”.

Εσωτερικό αστείο θιάσου που αν το αναλύσω θα χρειαστώ άλλες δυο μέρες.

Κάνει ζέσταμα.

Δε χωράμε στο καμαρίνι όταν κάνει σπαγγάτο, αλλά έχει πλακά.

Ετοιμάζω το πτώμα για την παράσταση.

Παίζω ένα νεκροτόμο.

Μόλις ετοιμαστεί, έχω μιάμιση ώρα να ηρεμήσω.

Βγάζω και διαβάζω το εκάστοτε βιβλίο.

Αυτή την περίοδο τελειώνω το “Hurricane Season”.

Σπουδαίο βιβλίο.

Για την ακρίβεια, ένα βιβλίο που κάθε άντρας πρέπει να διαβάσει.

Όλο το οδοιπορικό της επώασης του αυγού του φιδιού της πατριαρχίας και του σεξισμού είναι εκεί.

Η ώρα περνάει.

Η παράσταση αρχίζει, εγώ διαβάζω ακόμα.

Πλησιάζει η σκηνή μου.

Είμαι σε τρανς.

Μπαίνω.

Δε σκέφτομαι με το μυαλό μου.

Σκέφτομαι με το μυαλό του.

Είμαι άλλος.

Είμαι ο “Μαρινάκης”.

Βγαίνω από τη σκηνή.

Συνεχίζω το βιβλίο.

Μιλάμε λίγο με τη Νεφέλη.

Ξανά στο βιβλίο.

Δεύτερη σκηνή.

Ξανά ο άλλος.

Όχι εγώ.

Περνάει και η δεύτερη σκηνή.

Τέλος για σήμερα, μπορώ να ηρεμήσω.

Διαβάζω λίγο ακόμα.

Η παράσταση τελειώνει.

Σχολάμε.

Βάζω μάσκα και παίρνω από το χέρι τη Νεφέλη να πάμε σπίτι.

Βάζουμε ταινία.

Τώρα μας τα΄χει σκάσει και βλέπουμε Roy Anderson.

Μας φεύγει η μαγκιά.

Ψάχνω να βρω εκείνο το θρίλερ, αλλά γαμιέται το torrent.

Το βρίσκω τελικά.

Το βλέπουμε.

Τα μάτια μου κλείνουν αλλά δε θέλω να το παραδεχτώ.

“-Νεφέλη ψιλό μαλακία δεν είναι το…

Νεφέλη;

-Έλα.

-Κοιμάσαι;

-Όχι.

-Τί όχι;

-Ακούω.

-Τί ακούς, ρε Νεφέλη, αφού είναι στα Πολωνικά.

-Ε.

-Τί ε;

-Νάνι τώρα”.

Πάμε μέσα.

Την παίρνω αγκαλιά.

Κοιμάται.

Εγώ σκέφτομαι την παράσταση της Δευτέρας και αρρωσταίνω.

Ανάβω το φως και διαβάζω το “Dark Persuassion : A History of Brainwashing from Pavlov to Social Media” τη βίβλο του χαρακτήρα μου στο “The Show”.

Πάλι δεν είμαι εγώ.

Είμαι αυτός.

Περνάει κάνα δίωρο.

Είναι πεντέμισι.

Ξαναγίνομαι εγώ.

Ακούω μια Κοντογιώργια φωνή να λέει «Κοιμήσου βρε μαλάκα θα το κάψεις».

Δίκιο έχει ή έχω.

Κοιμάμαι.

Και η Δευτέρα πλησιάζει…

* Ο Στέλιος Δημόπουλος παίζει στα “Αξύριστα Πηγούνια” του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, με το Γιώργο Πυρπασόπουλο, τον Ηλία Βαλάση και τη Μαρία-Νεφέλη Δούκα. Στο θέατρο “Μικρό Δημήτρης Χορν”, στο κέντρο της Αθήνας, από Τετάρτη έως και Κυριακή.

Κάθε Δευτερότριτο, ο Στέλιος Δημόπουλος πρωταγωνιστεί στο “THE SHOW……..Πόσο θ’αντέξουν;”. Μία προσέγγιση στο έργο του HORACEMCCOY “ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ Τ’ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ”, σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη,στο Μπάγκειον.

Μαζί με τους: Λεωνίδα Αργυρόπουλο, Ελένη Δαφνή, Μάνθο Καλαντζή, Δημήτρη Κολλιό, Βάσια Λακουμέντα, Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη, Γιώργο Μπουφίδη και Μαργαρίτα Σάββα.