rejected: Μήπως φταίει που αλλάξανε οι ρυθμοί σου;

Τ.Θ.: Η αλήθεια είναι πως και οι ρυθμοί άλλαξαν και κάτι σαν jet lag, το έπαθα, τους τελευταίους μήνες. Ρε παιδί μου, ασυντόνιστη! Έψαχνα για πολύ καιρό, θεατρικό έργο μαζί με το σκηνοθέτη τον Γιώργο Οικονόμου. Είχε παραπέσει το “Fool for love”, ανάμεσα σε άλλα που διαβάζαμε και το είχα αφήσει τελευταίο. Το διάβασα και ενθουσιάστηκα. Μπήκα στο σύμπαν του Σαμ Σέπαρντ, διαβάζοντας και τα υπόλοιπα έργα. Και το αποφασίσαμε μαζί με το σκηνοθέτη.

rejected: Τι έχει το “Fool for love” που σε γοήτευσε;

Τ.Θ.: Το έργο μιλάει για τον έρωτα που δεν δικαιώνεται. Και στις μέρες μας, και στο έργο υπάρχει κάτι που με συγκινεί. Ξέρεις… υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που ο έρωτας δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, όσο κι αν το θέλουν. Άνθρωποι που δεν μπορούν να συναντηθούν, θέλουν να μοιραστούν τη μοναξιά τους, αλλά στα αλήθεια δεν το αντέχουν κι είναι απαγορευτικό. Η μοναξιά των ανθρώπων είναι μια έρημος, στη μέση του πουθενά.

rejected: Αγαπάμε στις μέρες μας; “Ριζώνουμε” στον έρωτα ή τον φοβόμαστε;

Τ.Θ.: Οι άνθρωποι ερωτεύονται, αλλά βαριούνται και φεύγουν πολύ εύκολα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα διαθεσιμότητας, αλλά σίγουρα είναι θέμα δουλειάς. Η αγάπη δεν είναι ένα “δώρο” που σε επισκέπτεται ή μια άνευ όρων έμπνευση. Τη δουλειά στην αγάπη, λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να την κάνουν. Τα χρόνια κι η ρουτίνα της καθημερινότητας είναι φθορά που εύκολα δεν αντιστέκεσαι. Πώς να βρεις την γενναιοδωρία να αγαπήσεις τον άλλον πραγματικά; Βαριόμαστε εύκολα τον απέναντι, δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να τον γνωρίσουμε ξανά, δεν μας “κουρδίζουμε” εκ νέου, όπως την πρώτη φορά που συναντήσαμε, αυτόν που σκίρτησε η καρδιά μας. Χώρια που στην αγάπη, πρέπει να γίνεται δουλειά κι από τους δύο. Να αλληλοτρέφεται ο θαυμασμός. Φυσικά και να γίνονται κύκλοι, αλλά να υπάρχει και ταυτόχρονη εξέλιξη. Αυτό όμως, δεν βλέπω να συμβαίνει. Οι άνθρωποι-κατά κανόνα- παραιτούνται και αναζητούν την έξαψη που το καινούργιο θα σου δώσει. Και μετά πάλι ματαίωση. Η μία ματαίωση διαδέχεται την άλλη, συναισθηματικά. Φοβόμαστε να αφεθούμε στον απέναντί μας. Αλλά κι όλα είναι άγνωστα. Πόσο μάλλον ο έρωτας, στον οποίο δεν μπορείς να πας προετοιμασμένος.

rejected: Στον έρωτα λειτουργεί περισσότερο το χαζοχαρούμενο κομμάτι, που σε κάνει τα πάντα να τα βλέπεις “ροζ”;

Τ.Θ.: Στην περίπτωσή μου, ο πόλεμος λειτουργεί πιο “πονετικά”. Ο έρωτας, για μένα, δεν είχε ποτέ την “ροζ” συνθήκη. Πιο πολύ, θαρρώ, λειτουργεί ως “πόλεμος, κυνήγι κι αίμα”…

rejected: Συμμετείχες και στην τελευταία ταινία του Νίκου Περάκη “Success Story”. Τι εκτιμάς περισσότερο στο Νίκο Περάκη;

Τ.Θ.: Είναι επαγγελματίας, λεπτομερής, τελειομανής και εξαιρετικά σκεπτόμενος ο Περάκης. Κάθε του ταινία, ακόμη και η πιο ερωτική, είναι βαθιά πολιτική ταινία. Έχει δε, απίστευτο χιούμορ…

rejected: Στο βίο του Charlie Chaplin, τι “πόνεσες”;

Τ.Θ.: Αν και σπουδαίος καλλιτέχνης, ο Charlie Chaplin, ως άνθρωπος πόνεσε-πλήγωσε πολύ κόσμο, γύρω του. Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος και η σχέση του με την γυναίκα του, ήταν πολύ “ιδιαίτερη”. Τα παιδικά του χρόνια ήταν τόσο δύσκολα, που όλα τα χρόνια στις γυναίκες, έψαχνε μια μητέρα. Και μάλιστα επέλεγε νεότερες γυναίκες ηλικιακά από τον ίδιο, όπου ταυτόχρονα αποζητούσε μια “μητρική” κατάσταση, κι όλο το σύμπλεγμα συνολικά δυσκόλευε τον χαρακτήρα του στο να προχωρήσει. Υπέφερε μέσα από τον ήρωα που είχε φτιάξει, κι ό,τι πιο δύσκολο ήταν όταν θέλησε από το “βουβό” ρόλο, να περάσει στον “ομιλούντα”. Αυτό “του στοίχησε”…

rejected: Στον καλλιτεχνικό χώρο, ο όμορφος άνθρωπος χρειάζεται διπλά να αποδείξει ότι είναι ταλαντούχος;

Τ.Θ.: Έχεις κάποιες παραπάνω ευκαιρίες λόγω ομορφιάς και ταυτόχρονα κάποιες παραπάνω πόρτες ερμητικά κλειστές. Θέλει προνοητικότητα και λεπτούς χειρισμούς, για να ισορροπήσεις την εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα, σε σχέση με αυτό που επιθυμείς. Πρέπει να μπορείς να λες “όχι”, κάτι που εγώ δεν το έκανα, όπως επίσης και να διεκδικείς αυτό που σου αρέσει. Στους ανθρώπους που σε ενδιαφέρουν οφείλεις να τολμάς να το δείξεις, να το διεκδικήσεις. Εγώ, επίσης, αυτό δεν το έκανα ποτέ. Ντρεπόμουν και δίσταζα να διεκδικήσω το οτιδήποτε στην δουλειά μου. Αισθανόμουν ότι η ίδια έφερα το σχήμα που προσπαθούσαν να μου “φορέσουν”, επειδή ντρεπόμουν να αναζητήσω αυτό που ήθελα. Από την άλλη, δεν έχεις την υποχρέωση να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό σου. Ξέρω καλά ποια είμαι μέσα μου. Άρα, να προσπαθώ να βγάλω τους άλλους ψεύτες, είναι σαν να δέχομαι το στερεότυπο “στην ομορφιά τελειώνει όλο” και εξακολουθώ να κυνηγώ φαντάσματα. Λάθος. Όλο θέλει ισορροπία.

rejected: Ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος από τη δουλειά σου;

Τ.Θ.: Έμαθα να κατανοώ τους ανθρώπους και ειδικά μέσα από το θέατρο. Εμβάθυνα. Έμαθα να ακούω. Ξέρεις, οι άνθρωποι δεν ακούμε τους άλλους, στις μέρες μας… μόνο μιλάμε. Και μάλιστα, δεν ακούμε ούτε στο θέατρο, ούτε στη ζωή. Κάνουμε πως ακούμε, αλλά έχουμε προκατασκευασμένες απόψεις και αντιλήψεις. Οπότε, περιμένουμε να τελειώσει ο άλλος για να πούμε την ατάκα μας. Και στη σκηνή και στη ζωή.

rejected: “Ανοίγεσαι” να εκφραστείς στους δικούς σου ή είσαι πιο μοναχική;

Τ.Θ.: Οι σχέσεις μας, οι έρωτές μας, τα αδιέξοδά μας, είναι αυτά που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους. Και στέκομαι σε αυτούς. Εμένα, οι άλλοι με εμπνέουν. Εννοείται, ότι μιλάω σε φίλους και αγαπημένα πρόσωπα. Θα σκάσω αν δεν τα πω. Μοιράζομαι με τις φίλες μου, σχεδόν τα πάντα. Όπως και με την αδερφή μου.

rejected: Εξακολουθείς να ξεχνάς τα κλειδιά σου;

Τ.Θ.: Είναι δραματικό. Ξεχνάω τα πάντα. Έχω σερί από απώλειες. Χθες, ένας φίλος άρχισε διδακτικά να μου λέει, πριν φύγω από οπουδήποτε να γυρνάω πίσω, να κοιτάω, να τσεκάρω. Προχθές, άφησα ανοιχτό το αυτοκίνητο έξω από το θέατρο και μου πήραν ένα σακ-βουαγιάζ με τα πάντα μέσα. Χθες, έφυγα από το θέατρο και γύρισα πίσω ψάχνοντας πού έχω αφήσει την τσάντα με τα κλειδιά μου, γιατί έφτασα σπίτι κι εκεί ανακάλυψα ότι δεν έχω μαζί μου τα κλειδιά! ….Είμαι ένα χάος! Έχω τεράστιο πρόβλημα, γιατί και προφανώς δεν είμαι συγκεντρωμένη, λόγω κούρασης. Λειτουργώ με πλήρη αυτοματισμό και ταυτόχρονα είμαι… υπό διάλυση! Καλέ, βγάζω την κάρτα στο σούπερ-μάρκετ να πληρώσω και με κυνηγάνε μετά στο δρόμο, με την κάρτα που-εννοείται-ξέχασα στο ταμείο, όπως και τις μισές σακούλες που άφησα παραδίπλα και δεν πήρα όταν έφυγα από αυτό.

rejected: Ποια υπήρξε η πιο -πρόσφατη- μεγάλη σου “απόλαυση”;

Τ.Θ.: Είναι θλιβερά αστείο αυτό που θα σου πω. Όταν τέλειωσα από τις πρόβες των δύο παραστάσεων και μπήκα σε πρόγραμμα, μετά από μεγάλο άγριο διάστημα μελέτης και δουλειάς, ένα βράδυ επέστρεψα δύο τη νύχτα κι άρχισα να τακτοποιώ το σπίτι μου. Καθάριζα έως τις πέντε το πρωί και επιτέλους είχα την αίσθηση την μαύρη νύχτα που έπεσα να κοιμηθώ, ότι όλα είναι μια χαρά! Απόλαυση είναι να πηγαίνω και στο σπίτι της Μαρίας Καβογιάννη και να ξημερωνόμαστε! Είναι φίλη-σύμμαχος-“σύντροφος” η Μαρία. Την έχω νοερά μαζί μου παντού. Μιλάμε για τα πάντα. Η Καβογιάννη έχει ταλέντο στη φιλία, πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της στο θέατρο.

rejected: Τι σε συγκίνησε, τελευταία;

Τ.Θ.: Χθες είχαν γενέθλια τα ανίψια μου, που είναι έξι χρονών, και πέρα που κάναμε όλα τα ωραία μαζί, τούρτες, τραγούδια, δώρα, τους ρώτησα αν είχαν μια δύναμη, ποια θα ήταν αυτή. Ο ένας μου είπε “εγώ θα ήθελα να μπορώ να μαζέψω σκουπίδια”. Κι ο άλλος, μου είπε, “εγώ θα ήθελα να μπορέσω να σώσω όλα τα ζωάκια”….Δεν ξέρεις τι χαρά πήρα…