Να βρω τρόπο να αγγίζω ξανά, να ταξιδεύω σ’ αυτή ακριβώς την στιγμή που ζω, να ανακαλύπτω πάλι τον κόσμο, να μην ξεχάσω να ακούω μέσα μου, και να εκμηδενίσω τις επιφυλάξεις μου. Έτσι γι’ αρχή !
Ο δρόμος μου με βγάζει στο Μεταξουργείο. Εκεί που οι τοίχοι γεμίζουν με γκράφιτι η μουτζούρες, παλιά νεοκλασικά ερημώνουν και οι ελπίδες των κατατρεγμένων μουχλιάζουν . Εκεί που κάποιοι θεατρικοί χώροι, φτιαγμένοι με θυσίες και όνειρα από κάτι ανυποχώρητους καλλιτέχνες, αρχίζουν πάλι να ανασαίνουν.
Εκεί ο Ίψεν και ο Τέννεσι ζητούν την μεγάλη συγνώμη τους για όσα αμάρτησαν εις βάρος των ηρωίδων τους. Για την ανθρωπιά και την καλοσύνη, που στέρησαν στα δημιουργήματά τους, για την ελευθερία που ποτέ δεν τους παραχώρησαν.
Στο “Λευκό Δωμάτιο” η τιμωρία .. .Για όποιον αυτονομείται, όποιον ονειρεύεται , όποιον τολμάει να διεκδικεί την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση της ύπαρξης.
Στην δική μου διαδρομή, σίγουρα, υπήρξε ένα Θέατρο Σταθμός. Γιατί εκεί συναντήθηκα με την Λούλα Αναγνωστάκη και τον «Ήχο του΄Οπλου» πριν λίγα -μόλις- χρόνια. Εκεί έζησα με την “Κάτια” …«που μέσα της πάντα κάτι τρέμει» , εκεί αντιμετώπισα τους δικούς μου φόβους και γνώρισα έναν καινούργιο φίλο, που είναι αναπότρεπτα παραδομένος στην θεατρική πράξη.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης που οδηγεί το Θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ και υποδέχεται πάντα-όπως και τώρα -το ελληνικό θεατρικό έργο με σεβασμό και αγάπη σκηνοθετεί το “Λευκό Δωμάτιο” του Αλέξη Σταμάτη. Κι εγώ, ως μια άλλη εκδοχή της “Μπλάνς Ντιμπουά”, ταξιδεύω αναπολώντας κάποια αισθήματα και κάποια βλέμματα από την ανολοκλήρωτη ζωή αυτής της οπτασίας.
