Πίσω στο θέμα μας: Πρωί// σύντομη ενημέρωση γεγονότων, όλο και κάπου κάποιος μπάτσος κάποιο άτομο θα βασάνισε πάλι και το γνωστό σκρόλιγκ. Αφήνουμε γρήγορα το κινητό στην άκρη και κάνουμε τις καθορισμένες 30 αναπνοές, για να ξεκινήσει καλά η μέρα —και τώρα θυμήθηκα τη Θωμαΐδα η οποία ταπεινά κάποτε με ρώτησε “ποιοι είστε αυτοί;”, και κατάλαβα ότι ακόμα και ο α’ πληθυντικός έχει έναν αντίκτυπο μέσα μου. Επομένως, γυρνάω στο πρώτο.
Κάπου μέσα στη μέρα θα ακουστεί η τζαζ, γιατί ο εθισμός είναι μεγάλος. Κάπου θα πιάσω το τετράδιο μου για να σημειώσω μια σκέψη που δεν πρέπει να μου φύγει. Δίπλα από το κομοδίνο μου, πάνω στο καλοριφέρ είναι πάντα το παλιό τετράδιο (07/2018—05/2023) γιατί ο εθισμός είναι μεγάλος. Και τότε θα έρθει το πρώτο φλιτζάνι εσπρέσο, γιατί…. Ξέρεις τώρα.
Θυμάμαι για ποια πράγματα είμαι ευγνώμων• είναι το πιο γαμάτο αντικαταθλιπτικό έβερ και είναι και τσάμπα. Θυμάμαι να εστιάζω στο παρόν, επεξεργάζομαι “την τεχνολογία του Dreamer” που έφτασε τυχαία στα χέρια μου— εδώ χτυπάω το χέρι μου που πληκτρολόγησε τη λέξη “τυχαία”
Και ευχαριστώ για μια ακόμη φορά τη Θωμαΐδα.
Πάμε παράσταση, περιμένω το βλέμμα της Κατερίνας να επιβεβαιώσει αυτά που ένιωσα εκείνη τη μιάμιση ώρα, το βλέμμα συμπόνιας και αγάπης κι ας γνωριζόμαστε ούτε έναν χρόνο γεμάτο. Ένα “αχ” και συνεχίζουμε.
Τα Σάββατα πάμε στον πιο αγαπημένο μου χώρο, 10AM apotheke, ποιος να μου το ‘λεγε ότι δουλειά και εσωτερική γαλήνη θα συνδυάζονταν τόσο όμορφα. Περιμένω βλέμμα Εύας εκεί. Γενικά, στο βλέμμα των γυναικών πάντα νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια.
Ανυπομονώ να έρθει η φάση που θα ξεκινήσουμε πρόβες με τη Στεφανία Σαμαρά, για να μεγαλώσει η συλλογή των γαμάτων γυναικών στη ζωή μου.
Τι κρίμα να μην μπορώ να τις ερωτευτώ —πολύ πιθανόν η ζωή μου να ΄ταν μια στάλα ευκολότερη.
Έτσι για λίγο να φλερτάρουμε και να ‘ναι εύκολο, να μην χρειάζεται να σκανάρουμε από πάνω ως κάτω.
Άσε την Billie Holiday, πιάσε τη Χαρούλα. Ο καφές τελείωσε, άντε να ‘ρθει η ώρα του κρασιού• αλλά ξέχασα, είμαι άρρωστος τώρα πρέπει να συμμορφωθώ.
Πέντε οι μέρες που ‘χω να πάω στο Odeon και νιώθω πως κάτι έπαθα, γιατί ο εθισμός είναι μεγάλος. Και επειδή, αν ήμουν είδος εθισμού θα ήμουν έρωτας, όπως πολύ σωστά είχε πει η Αναστασία πριν αρκετά χρόνια, μάντεψε τι έχει γραφεί σε εκείνο το μαύρο τετράδιο των 150 σελίδων. Πέντε γεμάτα χρόνια. Πολλά τα μαθήματα.
ΕΥΤΥΧΩΣ έχω και τα ντιτζεϊλίκια για να ξεδίνουμε πότε πότε και να θυμόμαστε ότι είμαστε και λίγο σταρς. Επομένως ας μην πέφτουμε δα και τόσο εύκολα, ο εαυτός μας αξίζει, ο εαυτός μάς αξίζει.
Και κάπως έτσι επιστρέφουμε στον α’ πληθυντικό, γιατί ο εθισμός είναι μεγάλος.