Τις προάλλες σκεφτόμουν πως οι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες της ζωής μου ξεκινάνε με το «μια μέρα που βγήκαμε και ήπιαμε που λες…».

Όλοι μου οι έρωτες, οι πιο δυνατές φιλίες, οι καλύτερες και χειρότερες μέρες, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: το αλκοόλ.

Πιστεύω πως αν δε βγεις να πιείς μια μέρα με έναν άνθρωπο, πραγματικοί φίλοι δεν μπορείτε να γίνετε. Κι αυτό, φυσικά, ποτέ δε συμβαίνει για το αλκοόλ αυτό καθ’ αυτό, αλλά για τις άμυνες μας, που πέφτουν και σε μια κοινωνία γεμάτη αναστολές και ταμπέλες, μπορούμε να ρίξουμε τις μάσκες μας και να φτάσουμε στην ουσιαστική ουσία μας.

Το απογυμνωμένο μας “εγώ” έρχεται σε επαφή με τα ένστικτά του και βγάζει στην επιφάνεια ότι μας καθορίζει κάθε στιγμή. Αυτό, συν το ότι γινόμαστε σκουπίδια, κάνουμε λάθος επιλογές και την επόμενη μέρα μετανιώνουμε την ώρα και τη στιγμή που ήπιαμε. Αλλά, κάπως έτσι, ξεκινούν οι ωραίες ιστορίες.

Όλα αυτά τα σκέφτηκα γιατί πήγα στο θέατρο Αυλαία και είδα την παράσταση «Οι μεθυσμένοι» του Ivan Vyrypaev, σε μετάφραση Δαυίδ Μαλτέζε, από την ομάδα Bloom theater Group, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Παράσχου.

Το έργο παρουσιάζει 14 χαρακτήρες, οι οποίοι υπό την επήρεια αλκοόλ, ζουν διάφορες κουλές και μη εμπειρίες και οι ιστορίες τους μπλέκονται με τους πιο παράδοξους τρόπους. Η χαρακτηριστική γλώσσα του συγγραφέα, με έντονα στοιχεία προφορικότητας και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, μας έβαλε κατευθείαν στο νόημα και μας βοήθησε να «πιάσουμε» τον πυρήνα του κάθε χαρακτήρα. Ταυτόχρονα όμως, αποτέλεσε μεγάλη πρόκληση για τους ηθοποιούς, λόγω των επαναλήψεων που έχει σε ένα -εξ ορισμού- δύσκολο έργο, καθώς όλοι τους έπαιζαν τους μεθυσμένους επί δύο ώρες. Και τα κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία.

Ο Ανδρέας Παράσχος δείχνει σε κάθε νέα δουλειά του, την μεγάλη του επιμονή στην εξέλιξη και την λεπτομέρεια. Η δουλειά πάνω στην σκηνοθεσία και την υποκριτική στους «Μεθυσμένους» είναι πολύ εμφανής.

Οι ηθοποιοί, όλοι τους νέοι, με λίγα χρόνια εμπειρίας ο καθένας, απέδειξαν τι μπορεί να κάνει η αγάπη για το ποιοτικό, επαγγελματικό θέατρο και η δουλειά.

Οι Άννα-Μαρία Γάτου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Βασίλης Μπόγδανος, Γιώργος Κωνσταντινίδης και Υρώ Τσάμογλου έδωσαν, δίχως αμφιβολία, τον καλύτερο τους εαυτό, σε μια πολύ απαιτητική παράσταση που έπεφταν, παραπατούσαν, τρέκλιζαν και έμεναν παρόντες στην ιστορία κάθε στιγμή.

Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω στον Γιώργο Κωνσταντινίδη, ο οποίος με τους «Μεθυσμένους» συμμετείχε στην δεύτερη επαγγελματική δουλειά του και ανταπεξήλθε ισάξια δίπλα σε καλλιτέχνες με πολύ μεγαλύτερη πείρα.

Ο κινησιολόγος της παράστασης, Τάσος Παπαδόπουλος, με τις χορογραφίες και τα κινησιολογικά μοτίβα που δίδαξε στους ηθοποιούς, απέδειξε για ακόμη μια φορά πως μπορεί το σώμα να προσδώσει στο αποτέλεσμα αυτό που χρειάζεται χωρίς να πλεονάζει. Το ίδιο και οι φωτισμοί της Αθηνάς Μπανάβα και ιδιαίτερα ο τρόπος που φωτίστηκαν τα σκηνικά παραπετάσματα της Μαρίνας Κωνσταντινίδου. Η ατμόσφαιρα που δημιούργησε το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά μεθυστικό.

Σαν αυτά τα αλκοολικά βράδια που μοιάζουν με όνειρο και μετά ξυπνάς με ένα μήνυμα. Το μήνυμα είναι απάντηση σε ένα ακαταλαβίστικο κατεβατό που έστειλες στον πρώην σου. Και τώρα δεν έχεις μόνο χανγκόβερ. Έχεις να διαχειριστείς και τις λάθος επιλογές σου κι έναν γκόμενο να κοιμάται δίπλα σου και να αναρωτιέσαι που είσαι, ποιος είναι αυτός δίπλα σου και τι απέγινε το σουτιέν σου. Καλημέρα.