Από πολύ μικρή έβγαινα με φίλες της μητέρας μου. Μεγάλωσα με γυναίκες, μάνες, παντρεμένες, χωρισμένες, με προβλήματα ουσιαστικά, αλλά πάντα όταν μιλούσαμε για γκόμενους ήταν σαν να είμαστε όλες στην ίδια ηλικία και να αντιμετωπίζουμε την ίδια κατάσταση.

Αργότερα, αυτό μεταφράστηκε σε μια γενικότερη έκφραση της θηλυκότητας στην οποία το «girl talk» δεν έχει τελειωμό. Έχω περάσει, όπως κι όλες μας, αμέτρητες ώρες σε καφέ, μπαρ, κομμωτήρια και τηλέφωνα κάνοντας τις κλασικές συζητήσεις: Θα στείλει; Δε θα στείλει; Με γουστάρει; Δε με γουστάρει; Τον είδα τις προάλλες που με κοίταξε με νόημα. Τί λες να γίνει; Τον θέλω; Δεν τον θέλω; Μήπως να σταματήσω να ασχολούμαι;

Όλες αυτές οι ατέρμονες κουβέντες που- καλώς η κακώς- δεν καταλαβαίνουν οι αρρενωπότητες, είναι για εμάς βαθιά πραγματικές και απασχολούν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Ανεξάρτητα απ’ την ηλικία και την κατάσταση, θέλουμε όταν ερωτευτούμε να το ζήσουμε όλο το έργο κι όταν χωρίσουμε να το κάνουμε με στυλ. Να πάμε ένα ταξίδι, να αλλάξουμε το μαλλί, να νιώσουμε όμορφα με την πάρτη μας. Όλο αυτό το μυστήριο της γυναικείας φύσης, είδα να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου, στο θέατρο Τ, στην παράσταση «Με δύναμη απ’ την Κηφισιά» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαυρόπουλου. Τέσσερεις γυναίκες, μια χωρισμένη, η κόρη της και δύο ανύπαντρες μας έβαλαν στο σαλόνι τους και την καθημερινότητα τους και η ταύτιση δεν είχε τελειωμό.

Το κείμενο των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά είναι βαθιά ρεαλιστικό και μέσα από απλούς διαλόγους ξεδιπλώνει όλη την γυναικεία ψυχοσύνθεση σε μια ιστορία που δύσκολα μπορούν να αντιληφθούν οι στερεοτυπικές αρρενωπότητες. Γι’ αυτό τον λόγο, η σκηνοθεσία του Γιάννη Μαυρόπουλου ήταν πολύ μεγάλο στοίχημα και το αποτέλεσμα σίγουρα αποζημιώνει τον θεατή. Ο σκηνοθέτης έφερε ένα βήμα πιο κοντά στον θεατή τις γυναίκες της ιστορίας, διατηρώντας πολύ ψηλά την ενέργεια και δημιούργησε μια up tempo παράσταση με συνεχή ρυθμό.

Οι τέσσερεις ηθοποιοί είναι η μια πιο απολαυστική από την άλλη, η καθεμία με τον δικό της χαρακτήρα. Είδα τον εαυτό μου στην “Ηλέκτρα”, μια φίλη της μητέρας μου στην “Αλέκα” και την “Φωτεινή” και πολλές φίλες μου στη “Μάρω”. Είμαι σίγουρη, πως κι εσείς θα βρείτε πως, οι χαρακτήρες του έργου θα σας θυμίσουν κάποια οικεία σας θηλυκότητα.

Μια γυναικεία παράσταση, ένα μάθημα γυναικείας ψυχολογίας για τους άντρες, με πολύ καλή αισθητική και χιούμορ. Γλυκόπικρη. Σα γυναίκα.