Το rejected ζήτησε από το Κωνσταντή Μιζάρα να γράψει ένα κείμενο για το site. Ο Γιώργος Παπανικολάου, μέλος των rejected,  έστειλε ένα mail για το “σημειωματάριο” στο Κωνσταντή Μιζάρα. Κι ο Κωνσταντής πήρε αυτό το κείμενο και το έκανε δημόσιες σημειώσεις-με συνυπεύθυνο εκείνον.

Ακολουθούν “οδηγίες” για το κ.Mιζάρα…

Καταρχάς, να ευχαριστήσω για το κύριο! Τί ωραία!!!

Το λοιπόν, ένα κείμενο 4-5 παραγράφων ή όσο εσείς θέλετε…

…’ντάξ’, επειδή δεν με ξέρετε, γι᾽αυτό τα λέτε αυτά… όπως είπα και αλλού πρόσφατα. Έχω τη φήμη του πολυλογά! Και επειδή ο/η πολυλογάς/ού δεν ορίζεται από την ποσότητα των λόγων του/της, αλλά από το πόσο την/τον ακούει ο εκάστοτε ακροατής… να δω πόσο πολυλογάς θα «είμαι» στο τέλος της ανάγνωσης, των 4-5 παραγράφων!

…σαν ημερολόγιο σκέψεων…

Να ήδη τώρα: Ας πούμε σήμερα -που πήρα βόλτα σε ένα λοφάκι κοντά στο Μοντπελλιέρ- σκέφτομαι το “Περπατώντας” του Henry David Thoreau (το βρίσκεις με 4.99^ευρω στο διαδίκτυο: αυτή η κατάρα να γράφουμε σε μηχανές που έχουν πρόσβαση στα «πάντα» και όταν έχεις πρόσβαση… προς βαίνεις!)…

Αλλά ας δούμε τί λες εσύ;

…η καθημερινότητα, πρωινός καφές, πρόγραμμα, ρουτίνες, μια βόλτα στην Αθήνα, η ζωή μεταξύ Αθήνας και Παρισιού και για λίγο πάλι ΑΥΛΑΙΑ Θεσσαλονίκη…

Η καθημερινότητα είναι σαφέστατα καλύτερη, τώρα που παίξαμε παραστάσεις… και θα παίξουμε κι άλλες το Δεκέμβριο-ξεκινάμε απόψε πάλι… γιατί μας είχε λείψει, ταμάλα!  Πρωινός καφές, εξαρτάται… αν ξυπνήσω νωρίς όπως προτιμώ τον τελευταίο καιρό, τύπου 07:30, ναι οπωσδήποτε… και μετά ασκησούλες (αν κάτι μας έμαθε ο εγκλεισμός και η αεργία είναι ότι αν δεν κουνηθεί… σε αφήνει, το σώμα), αλλά δεν χρειάζεται να κάνουμε και υπερβολές και να χάνουμε τη μαγεία της εξαίρεσης… που θα πει εν συντομία, ότι ο βασικός κανόνας είναι να κάνω κάτι κάθε μέρα που να με κάνει να χαμογελάω, οπωσδήποτε! Βόλτες στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, το νότο της Γαλλίας που κατοικοεδρεύω συχνά… βόλτες απαραιτήτως… σαν ζέσταμα για πρόβα: ξεκινάμε περπατώντας στο χώρο… (πολλά χιλιόμετρα)… Φαντάζομαι ότι παρατήρησες ότι σου διόρθωσα το: «Παρίσι» σε «νότο της Γαλλίας»… καταλαβαίνεις… η Γαλλία, αλήθεια δεν είναι το Παρίσι και τούμπαλιν… Αλλά δεν έχω πολλά να πω γι’ αυτό… εκτός του ότι εδώ στο νότο, μοιάζει να συνδεόμαστε εμείς οι της Μεσογείου…

…η κούκλα μας καλύπτει ως εαυτούς όταν τη χειριζόμαστε;

Ώπα! Αυτό θέλει σκέψη: Η κούκλα, ή το αντικείμενο ή η μάσκα μας «χρειάζεται» για να εμψυχωθεί και να υπάρξει για ένα επιπλέον κοινό (θεατή) εκτός από εμάς τους χειριστές της…

Διάβασε μερικά κομμάτια που έκοψα από ένα κείμενο της κυρίας Cathy Turner (Senior Lecturer in Drama at the University of Exeter) με τίτλο: Πιθανός χώρος. «…Από την πρώτη μου εμπλοκή με site-specific έργα, βρήκα χρήσιμο να κάνω χρήση υλικού από ψυχαναλυτικές θεωρίες … δεν χρειάζεται να αναφερόμαστε στις έννοιες του τόπου ή του εαυτού ως σταθερές ή πεπερασμένες οντότητες … Δεν χρειάζεται να κάνουμε απόλυτη διάκριση μεταξύ υλικών και ανθρώπινων «αντικειμένων»… (για παράδειγμα) Ο Winnicott προτείνει ότι η δημιουργικότητα ξεκινά στην οριακή περιοχή μεταξύ της μητέρας και του παιδιού, μεταξύ του εμένα και του όχι-εμένα, φανταστική και πραγματική.

Ένας χώρος παιχνιδιού, ή «δυνητικός χώρος» (μερικές φορές ονομάζεται «ενδιάμεσος χώρος», «τρίτος χώρος» ή «μεταβατικός χώρος») πραγματοποιείται για πρώτη φορά καθώς το παιδί, χωρίζει σταδιακά από τη μητέρα, ακριβώς όταν το παιδί αρχίζει να καθιερώνεται/καθιερώνει ή τα/στα όρια της δικής του υποκειμενικότητας. Αυτός ο χώρος δεν ανήκει ούτε στη μητέρα ούτε στο παιδί, αλλά και στους δύο ταυτόχρονα. Τους χωρίζει, αλλά τους συνδέει επίσης … Είναι ένας παράδοξος χώρος: τα αντικείμενα και οι ταυτότητες είναι ταυτόχρονα ξεχωριστές και συγχωνευμένες. Μέσα σε αυτόν τον χώρο, συμφωνείται ότι κανείς δεν θα ρωτήσει ποτέ αν ένα αντικείμενο ή άλλο στοιχείο βρίσκεται όντως εκεί ή έχει δημιουργηθεί από το παιδί. Είναι πάντα και τα δύο … Υπάρχει δημιουργικό παιχνίδι μεταξύ της ψευδαίσθησης (η μαγεία της παντοδυναμίας) και της απογοήτευσης (η αποτυχία του εξωτερικού να είναι αντίστοιχο στις εσωτερικές επιταγές).

Αυτή η διαδικασία ενεργοποιείται από την ικανότητα της μητέρας να δώσει στο παιδί την αίσθηση ότι «στηρίζεται» χωρίς όμως κυριολεκτικά να κρατάει το παιδί, όπως στα αρχικά στάδια της ανάπτυξής του. Ο «πιθανός χώρος» βασίζεται σε ένα ασφαλές πλαίσιο, στο οποίο το παιδί τολμά να εξερευνήσει τα πιθανά όρια μιας αίσθησης του εαυτού …  Δεδομένου ότι τα ανθρώπινα όντα δεν ολοκληρώνουν ποτέ τη διαδικασία επεξεργασίας της σχέσης μεταξύ όσων λαχταρούν για τον εαυτό τους από τον εξωτερικό κόσμο και του τί εντέλει ανήκει σε αυτόν τον εξωτερικό κόσμο, υπάρχει μια συνεχής ανάγκη για ένα χώρο αλληλεπίδρασης μεταξύ του εαυτού και της πραγματικότητας, όπου μπορούν να δημιουργηθούν νέες σχέσεις και όπου μπορεί η απαραίτητη τρέλα της παιδικής ηλικίας να είναι ξανά υπαρκτή.

Στα επόμενα χρόνια, σε αυτόν τον πιθανό χώρο «μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, εσωτερικού και εξωτερικού, φαντασίας και πραγματικότητας, μπορεί να λάβει χώρα η καλλιτεχνική εμπειρία και όλη η δημιουργικότητα του κόσμου».