κείμενο | μιχάλης δαρνάκης */* φωτογραφίες | philip raymond + τατιάνα εικοσιδυού (φωτό με τη μαρία λαφτσίδου) */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
έναν ελληνικό με φουσκάλες και αναμνήσεις
Ώρα 8:22 το πρωί, τα μάτια ανοίγουν και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να τσεκάρω την ώρα στο κινητό. Πώς τα έχω καταφέρει έτσι και ξυπνάω πριν το ξυπνητήρι κάθε φορά είναι να απορεί κανείς.
Έχει κοντά πέντε χρόνια που ζω στο Λονδίνο, αλλά η συνήθεια του ελληνικού καφέ δεν θα κοπεί όπου και αν είμαι. Μου έχουν κάνει δώρο ένα μικρό χάλκινο μπρικάκι για να φτιάχνω τον καφέ μου, που δεν μπορώ να χωρέσω έναν ωραίο κουπάτο με την μία, πρέπει να τον σπάσω σε δυο δόσεις. Θα μου πεις τότε γιατί δεν αγοράζεις ένα μεγαλύτερο μπρίκι να κάνεις τη δουλειά σου; Θα σου πω ότι αυτό το μπρικάκι εγώ το αγαπώ και ότι αυτά τα 10-12 λεπτά που χρειάζεται κάθε πρωί για να φτιάξω έναν καφέ είναι σαν ένας χαιρετισμός στον εσωτερικό μου ήλιο, που θα έλεγε και ένας φίλος της γιόγκα- ξεκάθαρα όχι εγώ!
Related posts:
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
ο Μάρκος, ο μαγνήτης
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
τα απογεύματα, τα λαμπερά...
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή