Όντας το παιδί μιας μονογονεϊκής οικογένειας στην Ελλάδα, έμαθα από πολύ νωρίς τι σημαίνει η έννοια “σοβαρά οικονομικά προβλήματα“. Η μητέρα μου πάλευε μόνη της με τέρατα, και αν εξαιρέσουμε κάποιους συγκεκριμένους, δεν είχε καμία βοήθεια κι όμως, ποτέ δεν έχασε το χαμόγελο και τη θετική της ματιά για το μέλλον. Πάντα, λέει, πως, όταν είσαι στον δρόμο σου και προσπαθείς θα τα καταφέρεις. Ήταν μεγάλο μάθημα αυτό. Όταν γύρω στα 3 χρόνια μου με πήγε σε ένα θερινό σινεμά να δούμε το “Great dictator” του Τσάρλι Τσάπλιν και της είπα πως θέλω να γίνω ηθοποιός έκανε τα πάντα για να τα καταφέρω, ενώ ο περίγυρος το θεωρούσ επαιδική ανοησία. Τώρα τόσα χρόνια μετά, είμαι επαγγελματίας ηθοποιός απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Είναι μεγάλη χαρά να μπορείς να λες ότι ένα μεγάλο σου παιδικό όνειρο επετεύχθη.

Το να είσαι ηθοποιός ή καλλιτέχνης εν γένει δεν ήταν και ποτέ κάτι εύκολο,πόσο μάλλον σε μία τόσο ιδιαίτερη εποχή όπως αυτή που ζούμε. Μια εποχή γεμάτη φόβο, πανδημία, βομβαρδισμούς σε πόλεις με αμάχους νεκρούς, οικονομική κρίση, απαγόρευση κυκλοφορίας, βία κάθε είδους, τρομερή παραπληροφόρηση και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας κάθε μέρα. Κι όμως μέσα σε όλα αυτά δόθηκε και μία ηχηρή μπουνιά κατά του φασισμού. Βγήκαν επίσης στην φόρα, τρομερά εγκλήματα και άνθρωποι  μίλησαν για τον πόνο
που βίωσαν απ’ τα χέρια “ανθρώπων” με επιρροή. Και το σημαντικότερο; Ακούστηκαν! Ήταν πολλή ανάγκη αυτό, που λέει και ο Καβάφης στην μισή ώρα του. Ίσως σιγά σιγά με την εμπειρία των τελευταίων δύο χρόνων να αρχίσουμε να μην θεωρούμε την ελευθερία και τις ανθρώπινες αξίες ως κάτι δεδομένο και να τους δίνουμε την βαρύτητα που τους αξίζει.
.Μέσα σε όλα αυτά, λοιπόν,που έφεραν αυτά τα δύο χρόνια, ήρθαν και αυτά τα πολύ θετικά γεγονότα. Πάντα υπάρχει και κάτι θετικό απ’ το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη.

Σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες που ζούμε, είχα την τύχη να είμαι ενεργός ηθοποιός, στο “Τρίτο Στεφάνι”του Ταχτσή, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Πέρσυ κάναμε πρόβες με μάσκες κάτι που μου φαινόταν αδιανόητο. Υπήρχε μέσα μας πάντα η σκέψη του αν τελικά θα καταφέρουμε να ανέβουμε κι όμως είδα τον κόσμο να έρχεται στο θέατρο κάθε μέρα, κάτι που μας έδωσε κουράγιο και χαρά. Το ίδιο καλοκαίρι ήμουν σε περιοδεία στην παράσταση “η ιστορία ενός μονόφθαλμου” σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου, σε παραγωγή μιας νέας ομάδας ονόματι “The young quill”. Και εκεί, στις επαρχίες, γέμιζαν τα θέατρα και οι πλατείες που παίξαμε. Και φέτος, στην δεύτερη σεζόν του “Tρίτου Στεφανιού”, ο κόσμος συνεχίζει να δείχνει την ανάγκη του για θέατρο. Του έχει λείψει ίσως. Πριν κάμποσο καιρό (την περίοδο της καραντίνας) μου είπε κάποιος, ότι εδώ οκόσμος καίγεται και εσύ ασχολείσαι με το θέατρο. Τον προέτρεψα, λοιπόν, να σκεφτεί κάτι που είχα διαβάσει λίγους μήνες πριν. Πως θα ήταν άραγε, του είπα, η καραντίνα σου χωρίς ταινίες, χωρίς σειρές, χωρίς ζωγραφική, χωρίς μουσική και βιβλία. Θα ήταν  το ίδιο εύκολη; Δεν νομίζω.Η τέχνη είναι μία διέξοδος και είναι αναγκαία, μπορεί όχι ζωτικής σημασίας, αλλά αναγκαία. Ειδικά σε τέτοιους καιρούς είναι ακόμα περισσότερο αναγκαία. Είναι περίεργη και ιδιαίτερη η εποχή που ζούμε, η τέχνη έχει την δύναμη να βοηθήσει τον άνθρωπο να κρατήσει το χαμόγελό του.

• Ο Τάσος Λέκκας συμμετέχει στη παράσταση “Τρίτο Στεφάνι”, θεατρική μεταφορά του βιβλίου του Κώστα Ταχτσή, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, που παρουσιάζεται στο κέντρο της Αθήνας, στο θέατρο ΠΑΛΛΑΣ.