rejected: Γεννηθήκατε πίσω από το Χίλτον, στα Ιλίσια. Τι αγαπάτε περισσότερο σε αυτή τη γειτονιά;

Σ.Σ.: Ναι. Στα Ιλίσια μεγάλωσα, εκεί που είναι τα περισσότερα ξενοδοχεία. Εμείς δεν είμασταν παιδιά των ηλεκτρονικών  υπολογιστών, εμείς μόνο Atari και Commodore είχαμε. Αγαπάω τα παιδιά της γειτονιάς μου. Όλοι αυτοί που σαν παρέα, μετά το σχολείο, δεν διαβάζαμε, βγαίναμε έξω κι αλητεύαμε. Το Σαββατοκύριακο για μπάλα, γύρω- γύρω στα κοντινά πάρκα. Τα χρόνια της αθωότητας… Έπαιζα μπάσκετ. Έφτασα μέχρι το εφηβικό στον Ιλισιακό. Στα 18 μου ήθελα να αλητεύω, να έχω τα δικά μου λεφτά, ανεξάρτητος και να γυρνάω. Δεν είχα θέμα με θέατρο και το “θέλω να γίνω ηθοποιός”. Απλά, μου άρεσε μόνο ο κινηματογράφος.

rejected: Και πώς προέκυψε και γραφτήκατε στα 25 σας χρόνια, σε Δραματική Σχολή, τόσο συνειδητά;

Σ.Σ.: Όταν τέλειωσα με το στρατό, δεν είχα τελειώσει το Λύκειο. Το είχα σταματήσει, γιατί δεν με ενδιέφερε κιόλας. Όταν μέσα μου, κάποια στιγμή, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θέλω να ασχοληθώ, καταλαβαίνω ότι για να μπεις σε Δραματική Σχολή, πρέπει να έχεις τελειώσει το Λύκειο. Κατευθείαν, δεν το σκέφτηκα καθόλου, πήγα σε Νυχτερινό, γιατί δούλευα εκείνη την εποχή, τέλειωσα το Νυχτερινό και έπειτα γράφτηκα σε Δραματική. Το ότι 25 χρονών πήγα σε Δραματική, τόσο “αργά” για πολλούς, δε νομίζω ότι μου έκανε κακό. Ήταν μεγάλο κίνητρο, όταν πλέον ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου…κι ας ήταν δύσκολο ενώ τα είχα ψιλοπαρατήσει, το πρωί να δουλεύω, το βράδυ να πηγαίνω Νυχτερινό. Αλλά, είχα επιτέλους έναν στόχο, που ήταν μεγάλος.

rejected: Εσείς κοιτούσατε την πρώτη σας τοιχοκολλημένη, κινηματογραφική αφίσα σε κολόνα της Δ.Ε.Η. και μουτζώνατε τον εαυτό σας, που ήταν “πρώτη μούρη” σε αυτήν…..

Σ.Σ.: Ναι, τέτοιος ήμουν! Ενώ είχα προσδοκίες κάνοντας την ταινία, αυτές έσβησαν την επόμενη μέρα, κι ας είχα προτάσεις. Με το που γίνομαι κάπως γνωστός στο σινεμά, έρχεται η κρίση. Άρχισαν να ακυρώνονται παραγωγές και προτάσεις που είχα απαντήσει θετικά κι έτσι ξαναγύρισα στη δουλειά μου. Πάντα, όμως, το βράδυ είχα το θέατρο. Αλλά, την πρωινή μου δουλειά, δεν την παράτησα ποτέ. Φέτος, είναι η πρώτη φορά που δεν δουλεύω πρωί.

rejected: 24 χρόνια είσαστε κούριερ το πρωί… Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σας έδωσαν η “άσφαλτος” και οι “άγνωστοι άνθρωποι”;

Σ.Σ.:”Έκλεβα” από την πρωινή μου δουλειά, παρατηρώντας ανθρώπους και ζωή και τα έβαζα μέσα στο θέατρο. Πολλοί από όσους είδα, έστω κι ένα λεπτό ή συνεργάτες στη δουλειά που ήταν εντελώς εκτός θεάτρου, ήταν μεγάλο σχολείο για μένα. Συμπεριφορές, λαϊκοί χαρακτήρες που όταν τους έλεγα “κάνω και θέατρο” με κοιτούσαν και λίγο περίεργα. Αυτοί είχαν στο μυαλό τους, την μπάλα, το μπάσκετ, σε ποιο μπαράκι θα βγούμε το βράδυ. Απλά παιδιά… κι εγώ σαν λαϊκό παιδί, που ξεκίνησα μαζί τους, άρχισα μοιραία να απομακρύνομαι. Δεν τους κατηγορώ… Ζούσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους και ισορροπούσα. Το πρωί πήγαινα στη δουλειά δίχως να κάνω τον “έξυπνο”, τον “καλλιτέχνη” κ.λ.π. Έπρεπε κι εγώ να μιλάω με τη γλώσσα των παιδιών. Το βράδυ, έπρεπε να “αλλάξω” και να μπω σε μια άλλη συνθήκη. Άσε που το πρωί, πήγαινα ένα πακέτο, με αναγνώριζε ο παραλήπτης κι έλεγε “όπα-όπα, εσένα σε είδα προχθές στο θέατρο, τι κάνεις εδώ;”. Κι απαντούσα “δουλεύω και το πρωί”. Διότι, ο κόσμος πιστεύει ότι, είσαι ηθοποιός σημαίνει βγάζεις λεφτά. Αυτά είναι μύθος. Οι πιο πολλοί ηθοποιοί “φυτοζωούν”, απλά δεν το λένε.

rejected: Ένας ήσυχος άνθρωπος σαν εσάς, πως γίνεται να αλωνίζει τη σκηνή ως “Αντώνης Γερακάρης” στο “Στέλλα Κοιμήσου” και να ρίχνει ως και ξύλο;

Σ.Σ.: Δεν είμαι και τόσο ήσυχος άνθρωπος. Μέσα μου βράζω. Ο Γιάννης Οικονομίδης, κάποια στιγμή που κάναμε πρόβες μου είπε “φίλε μου, είναι να μη σου δώσουν εξουσία εσένα”! Μπορεί να είδε κάτι μέσα μου και να το είπε αυτό. Πιο πολύ με απασχολεί η γεμάτη παύση στο θέατρο. Η γεμάτη παύση είναι εύκολη ιστορία όταν είσαι μέσα στη παράσταση, απόλυτα συγκεντρωμένος. Οι παύσεις, δεν είναι εύκολες, αλλά όταν είσαι 100% μέσα σε όλο και ακολουθείς τη ροή της  παράστασης, όλα είναι και λίγο απλά. Μετά για να αποφορτιστώ από το θέατρο, κάνω απλά πράγματα για να μου φύγει όλο αυτό. Βλέπω τηλεόραση ως τις δύο τη νύχτα, ό,τι βλακεία θέλεις… Από telemarketing μέχρι ό,τι γουστάρεις! Απλά, πρέπει εκείνες τις ώρες να κάνω κάτι άλλο.

rejected: Φέτος, παίζετε σε τρία θεατρικά έργα, τον “Άγριο Σπόρο”, τον “Εθνικό Ελληνορώσων” και το “Στέλλα, Κοιμήσου” ….επί τρία, όλη την εβδομάδα, δεν είναι λίγο σχιζοφρένεια; 

Σ.Σ.: Είναι και παλούκι είναι και σχιζοφρένεια. Ειδικά, φεύγοντας από τη μία παράσταση να πας στην άλλη, πρέπει να ανασυνταχθείς και σωματικά και ψυχολογικά, αλλά το challenge είναι μεγάλο και μου αρέσει, είμαι ο.κ.! Δεν παραπονιέμαι, αυτό είναι που στο δια ταύτα, γουστάρω να κάνω. Θέατρο. Μπορώ να σου πω, θα ήθελα να κάνω και παιδικό το πρωί – κανένα πρόβλημα! (γέλια). Το κάνω και το παιδικό μου, στο δεκατιανό, άμα λάχει! Πάντως σοβαρά μιλώντας…πρέπει να είμαι ένας από τους δέκα ηθοποιούς που παίζουν σε τρία θεατρικά τη φετινή χρονιά.

rejected: Τί έμεινε ανολοκλήρωτο, στο ρόλο του αιδεσιμότατου από τη “Νύχτα της Ιγκουάνα” και θέλετε να τον ξαναπαίξετε κάποια στιγμή;

Σ.Σ.: Αχ…είναι και κάποια πράγματα-μυστικά- που δεν θέλω να στα πω! Είναι ρολάρα! Αυτόν το ρόλο μου τον πρωτοέδωσε η Φιλαρέτη Κομνηνού που ήταν καθηγήτριά μου. Το διάβασα και είπα κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας, θέλω να το κάνω. Στο ρόλο η δράση έχει να κάνει με το ότι την “πέφτει” σε μια μικρή – δεν είναι αυτό που κρύβω. Έχει στοιχεία ο χαρακτήρας ο ίδιος, που με ιντριγκάρουν.

rejected: Σάββατο απόγευμα, ουτοπικά, με ποιους φίλους θα θέλατε να βρεθείτε να παίξετε ένα μπασκετάκι; 

Σ.Σ..: Με πας πολλά χρόνια πίσω. Τα παιδιά που ήξερα τότε κι έχουμε χαθεί. Ζούνε σε όλη την Αττική γύρω- γύρω, άλλοι πήγανε Θεσσαλονίκη κι έφτιαξαν τη ζωή τους, άλλοι την έκαναν για το εξωτερικό. Θα ήθελα να βρεθώ με τους φίλους των παιδικών μου χρόνων. Ιδανικά, με τα παιδιά που παίζουμε στην παράσταση, γουστάρω να παίξουμε μπασκετάκι. Το κάναμε, μεταξύ μας, στις πρόβες! Και έχασα και κέρδισα! Με το Μάκη Παπαδημητράτο έχω τρελή “κόντρα” –  ρίχνω φάπες – και προσπαθεί κι αυτός ο κακομοίρης να μου ρίξει καμία. Έχει καταφέρει μία-δύο φορές….(γέλια)

rejected: Για τον άντρα, πάντα, ο φίλος είναι πάνω από κάθε γκόμενα; 

Σ.Σ.: Τους γονείς δεν τους διαλέγεις, τους φίλους τους διαλέγεις. Ειδικά, οι άντρες μεταξύ τους, έχουν ένα άλλο “δέσιμο”. Εγώ, για φίλο, έφτυσα γκόμενα, πολύ παλιά. Άφησα σύξυλη τη γκόμενα, γιατί ήθελα να συναντηθώ με το φιλαράκι μου. Η αντρική φιλία είναι πολύ δυνατή κι όταν χαλάσει, χαλάει για πάντα. Δεν ξέρω για τις γυναίκες, αλλά για τους άντρες η φιλία είναι δυνατή.

rejected: Στα 40 σας χρόνια, με τι “φάγατε” φρίκη;

Σ.Σ.: Έχω “φάει” πολλές φρίκες, μα έχω αποκτήσει μηχανισμό εσωτερικής ιστορίας, να τις απωθώ από πάνω μου. Έχω “φάει” φρίκη και με τη ζωή, ακόμη και ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Άλλος στη θέση μου μπορεί να έλεγε “εμένα μου πάνε καλά τα πράγματα, δεν πάνε να κόψουν οι άλλοι το κεφάλι τους;!”…Αλλά, δεν μπορώ να το πω, πόσο μάλλον να το αισθανθώ αυτό. Τρώω φρίκες, μα τις βγάζω, κάνοντας μπάνιο, από πάνω μου. Βλέπεις, σε ό,τι ζούμε, δεν βάζουμε μυαλό. Οχτώ χρόνια ο κόσμος ήταν στα συσσίτια και τώρα ξαναπάει και ψηφίζει τα ίδια και τα ίδια. Ο κόσμος δεν βάζει μυαλό, τι μας έφερε στην κατάσταση αυτή.

rejected: Το θέατρο αποτυπώνει την ελληνική κοινωνία; Είναι και αυτό “θολωμένο”;

Σ.Σ.: Κάποιες παραστάσεις μπορεί….όχι συνολικά το θέατρο. Στην Ελλάδα, το θέατρο έχει άλλους κανόνες, είναι πιο εμπορικό. Δεν τον ενδιαφέρει πως περνάει ο κόσμος και να του πει κάποια πράγματα μέσα από αυτό. Το θέατρο έχει πάρει γραμμή, “ο.κ, πέρασε πολλά ο κόσμος ας το ρίξουμε στο σορολόπ, στο γέλιο”. Είναι σαν να σου λένε “έχεις καρκίνο”, κι εσύ απαντάς “όχι, εγώ έχω συνάχι”. Εθελοτυφλούμε.

rejected: Από την άλλη, στο “σοβαρό” θέατρο, δεν υπάρχει η αντίληψη “να αρπάξουμε την επιχορήγηση, να κάνουμε μια από τα ίδια, να γεμίσουμε την αίθουσα”;

Σ.Σ.: Υπάρχει κι αυτό! Μπορείς να τους κατηγορήσεις, αλλά από την άλλη δεν έχουν άλλο πόρο να κρατηθούν. Δεν είναι εμπορικά θέατρα, οπότε η επιχορήγηση είναι η μόνη που τους κρατάει. Δεν το κάνουν όλα, αυτό που λες. Αλλά, σίγουρα έχει κι αυτούς που παίρνουν επιχορήγηση κι αντί να ρίξουν τα λεφτά στις παραστάσεις, τα “σβήνουν” όλα σε ανεξόφλητους λογαριασμούς Δ.Ε.Η.. Από την άλλη, κάπως πρέπει κι αυτά τα θέατρα να επιβιώσουν.

rejected: Σας ιντριγκάρει η αρχαία τραγωδία;

Σ.Σ.:Ένα καλοκαίρι, ναι, αλλά δεν ξέρω ποιο και πότε θα είναι αυτό. Δεν έχω πρεμούρα με το να κάνω- σώνει και ντε- τραγωδία. Όταν είναι να έρθει, θα με βρει. Κάποιοι έχουν σκοπό της ζωής τους να παίξουν στην Επίδαυρο. Αλλά, εγώ δεν έχω δει την Επίδαυρο ως προσωπική επιβράβευση και καταξίωση. Κάθε χρόνο περιοδεία το καλοκαίρι, δεν είναι και εύκολο….Μπορείς να μιλάς κάθε καλοκαίρι σε ανοιχτά θέατρα; Κι άμα μιλάω το χειμώνα, πρέπει και κάθε καλοκαίρι να “μιλήσω”; Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει κάθε καλοκαίρι να παίζεις αρχαία τραγωδία. Μα, κάθε καλοκαίρι; Πόσο Τέχνη έχει και πόσο-αλήθεια-βιοπορισμό…Μήπως το κίνητρο δεν είναι τόσο καλλιτεχνικό, παρά να βγάλουμε και κάνα φράγκο;

rejected: Ποιά είναι η μεγαλύτερη μαγκιά του Οικονομίδη, στα δικά σας μάτια;

Σ.Σ.:  Ο Γιάννης Οικονομίδης είναι μάγκας γιατί κάνει αυτό που γουστάρει. Γου-στά-ρει. Τόσο απλή λέξη, μα κανείς δεν μπορεί. Στην Ελλάδα, στην Τέχνη, κανένας δεν κάνει αυτό που γουστάρει απόλυτα. “Θα κάνω αυτήν την ταινία και δε θα μου την αλλάξει κανένας. Έτσι την ονειρεύτηκα, έτσι θα την κάνω”. Είναι δύσκολο…κι άλλοι σκηνοθέτες προσπαθούν να κάνουν αυτό που θέλουν, μα έρχεται ο παραγωγός και λέει “εντάξει, αγόρι μου…ωραίο, αλλά κάνε αυτό που θέλω λίγο εγώ, πάρε τους ηθοποιούς που θέλω εγώ, κάνε λίγο το σενάριο όπως το θέλω-πιο αριστερά, πιο δεξιά”. Το λοιπόν…ο Οικονομίδης κάνει αυτό που γουστάρει. Αυτό. Απλό.

rejected: Παντρευτήκατε περίπου πριν μια δεκαετία…αλήθεια, ο γάμος αλλάζει τον άντρα; Τον βάζει σε “κουτάκια” κι ας διευρύνει ορίζοντες στο θέατρο;

Σ.Σ.:  Έκανα τον πολιτικό γάμο το 2007 και το 2009 τον θρησκευτικό γάμο. Ο άντρας όταν παντρεύεται αφήνει πίσω τη ρέμπελη ζωή του. Μετά τον γάμο, πορεύεσαι με τον άνθρωπο που αγαπάς. Τον έχεις συνέχεια στο πλευρό σου. Γιατί αυτό ήθελες. Και οφείλω να σου πω πως, ό,τι γαλήνη βρίσκω στη συντροφιά της γυναίκας μου, αλλά και μέσα στο θέατρο, είναι οι δυνάμεις μου. Φέτος, παίζω σε τρεις διαφορετικές πίστες. Οπότε…για ποια “κουτάκια” στον άντρα, μου μιλάς;