at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Ελένης Βλάχου

κείμενο | ελένη βλάχου */* φωτογραφίες | αναστασία γιαννάκη @anastasia.giannaki_  */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

Όνειρο

Κόβεται το ρεύμα κι εσύ έχεις μόλις λουστεί και θέλεις να στεγνώσεις τα μαλλιά σου με το πιστολάκι. Βγαίνεις απ’ το σπίτι με βρεγμένα μαλλιά κι έπειτα μπαινοβγαίνεις στα λεωφορεία και νιώθεις ότι η ζωή  σου και η ζωή των γύρω σου είναι τόσο βαρετά φυσιολογική που εύχεσαι να ήσουν καλλιτέχνης.

Να γράψεις! Ναι, αλλά από πού να αρχίσεις;

Γιατί να μην περιγράψεις απλά τη μέρα σου; «Μα τη μέρα μου;»

Καταφεύγεις στα όνειρα! Να κάτι ενδιαφέρον. Στα όνειρα μπορούν να συμβούν τα πάντα, «Όνειρο» θα ονομάζεται το πρώτο σου συγγραφικό εγχείρημα. Απορροφημένη όπως είσαι από τις σκέψεις σου, δεν παίρνεις χαμπάρι έναν νεαρό με πατίνι που σε ακολουθεί. Σου κλέβει την ομπρέλα, την ανοίγει, την κρατά επιδεικτικά σαν ακροβάτης και επιταχύνει πάνω στο πατίνι του. «Ε!!» φωνάζεις ξαφνιασμένη. Σου άρεσε πολύ αυτή η ομπρέλα. «Με συγχωρείτε» ακούς δίπλα σου κάποιον να σου μιλάει, «σας άκουσα που φωνάζατε, έχετε πολύ ωραία φωνή. Δουλεύω στο ραδιόφωνο, να η κάρτα μου… αν σας ενδιαφέρει, πάρτε με ένα τηλέφωνο να περάσετε για ένα δοκιμαστικό». Πού ήμασταν; Α, ναι! Σιγά μην περιγράψεις τη μέρα σου. Θα γράψεις για τα όνειρα.

Μπροστά σου περνά μια κυρία προχωρημένης ηλικίας ντυμένη με ρούχα μιας άλλης εποχής που μάλλον όταν τα φόρεσε ήταν στη σωστή εποχή μα δε τα έβγαλε από πάνω της. Στην αγκαλιά της κρατά ένα κανίς με χρυσό καπέλο. «Δικαίωμά της» σκέφτεσαι. Κι εσύ θέλεις να γίνεις συγγραφέας. Δικαίωμά σου κι εσένα. Στο έργο σου λοιπόν θα περιγράψεις πράγματα όχι συνηθισμένα. Πώς ν’ αρχίσεις; Χτυπάς άλλο ένα εισιτήριο στο λεωφορείο. «Μα τι στο καλό, έπιασε βροχή;» Κοιτάς καλύτερα έξω απ΄ το παράθυρο. Δε φαίνεται να έπιασε βροχή, βρέχει ωστόσο. Σε ένα μόνο συγκεκριμένο σημείο. Στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου μιας πολυκατοικίας, ένα τηλέφωνο μπάνιου ξεπροβάλει από τα κάγκελα και στάζει. Από κάτω στέκεται ένας σκύλος που δείχνει να ευχαριστιέται πολύ το γεγονός ότι βρέχεται.

Τέλος πάντων. Πώς να αρχίσεις; Ε, έτσι που έχεις ρουτινιάσει, πώς να ενεργοποιήσεις τη φαντασία σου. Κατεβαίνεις απ’ το λεωφορείο. Περπατάς προς το σπίτι σου και βρίσκεις την πόρτα του σπιτιού σου ανοιχτή. Μπαίνεις στο διαμέρισμα. Λείπουν τα πάντα. Στο σαλόνι μόνο ο καναπές κι ένα σημείωμα: «Συγγνώμη. Μόλις μπορέσουμε θα σας τα επιστρέψουμε». Εκείνη τη στιγμή ξανακόβεται το ρεύμα. Κι έτσι όπως κάθεσαι με τα μαλλιά φριζαρισμένα, μέσα στο άδειο σπίτι σου, πάνω στον καναπέ, με ένα κεράκι στο πάτωμα, αποφασίζεις να γράψεις για τη μέρα σου”.  

Ένα μετριότατο, οριακά γραφικό συγγραφικό εγχείρημα, για όλες εκείνες τις φωτεινές, όλες εκείνες τις χρωματιστές στιγμές που όσο κι αν γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, όσο κι αν προσπαθούν να μας τις χαλάσουν, εμάς δεν πρέπει να μας ξεφεύγουν. Για τα θέατρα που ξανάνοιξαν, για τους πρόσφυγες που σώθηκαν, για τις ιστορίες του Κορνάρου και του Μολιέρου, για τους καινούριους φίλους και συνεργάτες στο Εθνικό Θέατρο, για όσες μίλησαν, για όσους συσπειρώθηκαν και αντιστάθηκαν, για ένα καινούριο παραμύθι που πρόκειται να εκδοθεί, για το χιόνι στο κέντρο της πόλης.

Ελένη

  •  Η Ελένη Βλάχου παίζει στο “Αγόρι στο θεωρείο” της Αγγελικής Δαρλάση, σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη, στο Εθνικό Θέατρο. Παράλληλα, η Ελένη υπογράφει τη διασκευή-σκηνοθεσία του “Ερωτόκριτου” του Κορνάρου, αλλά πραγματοποίησε και την διασκευή-σκηνοθεσία στο “Ταρτούφου” του Μολιέρου. Και τα δύο, παρουσιάζονται στην Παιδική_Εφηβική Σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου.