“μα σαν καβάλησα το άλογο μου, ΄κείνο με έφερε μπρος στην πόρτα σου”….
6 Μαρτίου 2009. Πρεμιέρα στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Του Νίκου Γκάτσου η μετάφραση, του Γιάννη Ιορδανίδη η σκηνοθεσία.
Που άνοιξε ο τοίχος και μπήκε μέσα στα μαύρα με εκείνη την ανθοδέσμη με τα κόκκινα τριαντάφυλλα-θυμάσαι;
Ροκιά και μοτοσικλέτες πάνω στη σκηνή-ναι, μάγκα μου. Κι ο θάνατος τραβέλι με βλεφαρίδες.
Η Αντιγόνη Βαλάκου μάνα. “Εύθραυστη” πάντα παρουσία-δεν άντεξε. Λίγες νύχτες, ένα ατύχημα, μια αντικατάσταση από Κυριακή σε Τετάρτη. Και η “πεθερά” έγινε “μάνα”.

“Ένα μαχαίρι έχω κρεμάσει μες τον ανταριασμένο αγέρα.
Που λαχταράει μολύβι τώρα, πόνος να γίνει μες το αίμα”.

Ο Βασίλης Μπισμπίκης στα πρώτα του βήματα, σε μια πρώτη ύλη που σε κέρδιζε, μετά το “Λεωφορείο ο Πόθος” που δυο χρόνια, έπαιζε “Κοβάλσκυ” κι έλεγες “κάτι τρέχει με την πάρτη του”. Και ο Κωνσταντίνος Καικής τραγουδιστής. “Ήταν καμάρι της αυγής και καβαλάρης όμορφος. Τώρα μια χούφτα χιόνι”. Μέσα σε λευκό κοστούμι και ασπρόμαυρο ριγέ μπλουζάκι. Η Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη με συνοπτικές διαδικασίες έγινε “μάνα” κι ο Γιάννης Σαμσιάρης “θάνατος” άλλου τύπου, να “τρώει ξύλο” σε μια “καταραμένη” παράσταση.
Όσο παιζόταν, κι όσο μεγάλη επιτυχία και αν είχε το έργο, τα ατυχήματα- έδιναν και έπαιρναν. Ένας-ένας πέφταν σαν τα “κοτόπουλα” οι συντελεστές.. Τρεις παίζαν, μία ακυρώναν. Ατυχήματα, ασθένειες… όσοι γλυτώσαν μπήκαν σε προποτζίδικο και πήρανε λαχείο. Οι άλλοι με συνταγογραφίες. Κι ο Στάθης Παναγιωτίδης να παραμένει “γαμπρός”, κι η Καλλιόπη Ευαγγελίδου γυναίκα του “Λεονάρντο” να πάλλεται στις εξελίξεις.

“Αν φταίει κάποιος δεν είμαι εγώ. Αν φταίει κάποιος είναι η γη.
Κι η ευωδιά που ξεχύνεται από τα στήθια σου”.

Στρώσε το λευκό τραπέζι και κάτσε από πάνω του, με άσπρο πουκάμισο και μαύρο παντελόνι. Τώρα που άνοιξε η πόρτα, εσύ μικρέ με το γκρι κοστούμι, ποια ιστορία του Λόρκα παίρνεις μάτι;
Μοντέρνα δουλειά από τον Κένι ΜακΛέλαν στα κοστούμια και “άναρχη” μουσική από τον Δημήτρη Μαραμή, σε καύλωνε ροκ-ικά.
Φεγγάρι, αίμα, σύρμα και τριαντάφυλλο, με ακουστικά και μπαταρίες στα αυτιά. Κι ο σάκος του μποξ να χτυπιέται από ημίγυμνο σερνικό. Η Ερρίκα Μπίγιου, τι έγινε; Λευκό φορεματάκι ο έρωτας να ανοίξεις στα δυο τα πόδια και μέσα να μπεις…Στιλέτα και κόκκινος καναπές-κάτσε επιτέλους πάνω! Γι αυτό σου καίγεται η καρδιά. Σαν να δεις των παιδιών σου κάτω, στο χώμα. Δυο πτώματα πάνω σε τραπέζι τυλιγμένοι με νάυλον. Κι εσύ καημένη μου, στα τέσσερα γονατισμένη, χάθηκες έρμη μου…Θυμάσαι το σκηνικό με τους προβολείς και τα πόδια στην οροφή;

“Πες το φεγγάρι να φανεί, γιατί δεν θέλω πια να βλέπω το αίμα του Ιγνάθιο στην αρένα.
Ποιος μου φωνάζει να κοιτάξει; Μη μου λέτε να το βλέπω”.

Θίασος με ηθοποιούς που απασχόλησαν μετέπειτα το θέατρο της Θεσσαλονίκης. Από Κατερίνα Γιαμαλή μέχρι Μιχάλη Συριόπουλο. Κι από Λίλιαν Παλάντζα μέχρι Αργύρη Σαζακλή. Και μην ξεχνάμε την Άννη Τσολακίδου. Στα κόκκινα βελούδα μάτωσε ο γάμος. Και έπεσαν σταγόνες και λέρωσαν τα μάρμαρα. Και το ασθενοφόρο απέξω να περιμένει. Και τα φαρμακεία να διανυκτερεύουν.
Κραυγή-ουρλιαχτό-φινάλε σε ηλεκτρική κιθάρα το στόμα σου που κράζει. Τέτοια επιτυχία, με τόση γκαντεμιά να μη σου λάχει. Τούτο το φεγγάρι, λες κι ήταν πανσέληνος που φώτιζε το κρίμα. Κατάρα στο προμελετημένο άδικο μιας παράστασης. Θέσφατο.