“Ζούμε την εποχή που ο άλλος σου λέει «σε κοροϊδεύω μέσα στη μούρη σου» και ΄συ του απαντάς «καλά κάνεις, φίλε»”.  Ο Σίμος Κακάλας στο σφυγμό μιας ολόκληρης χρονιάς.

“Είμαι σε μια ηλικία που βγάζω σπυριά στο να πείσω τον εαυτό μου «κάνε υπομονή, θα περάσει-μη μιλάς-κάτσε καλά-η ζωή κατρακυλά»”. Ο γκατζετάκιας από την Ικαρία, ο πολυπαραγωγικός και φαν των κομικς, Βασίλης Μαυρογεωργίου.

“Δεν γίνεται να γεννηθείς έτοιμος. Δεν γίνεται να μην κάνεις λάθη. Δεν γίνεται να μην πονέσεις”… Μια ξενιτιά, είναι της Ελεονώρας Zoυγανέλη η μοναξιά, που θέλει για πατρίδα τη δική σου αγκαλιά…

“Πίστεψα στην αυταπάτη της πατρικής αγκαλιάς. Πίστεψα σε μια αέναη παιδικότητα-σχεδόν «παιδισμό». Εγώ που κάνω θέατρο, που σημαίνει και-εν μέρει-«παιχνίδι». Αλλά, τα παιδιά μόνο αθώα δεν είναι. Τα παιδιά όταν παίζουν, δεν έχουν σίγουρη την έκβαση του παιχνιδιού…τα παιδιά είναι αθώα στο και πόσο μπορούν να αγγίξουν το «τερατικό», δίχως να φορούν τα ρούχα των μεγάλων. Ο ακριβοθώρητος Γιάννος Περλέγκας, ένα απόγευμα ειλικρίνειας, που η εξάχρονη κόρη του, Μαρίνα, του ζητούσε να παίξουν.

“Η αδερφή μου είναι ο άνθρωπος που θα ακούσει όλα τα δικά μου. Η Ελένη, είναι 20 χρονών, επτά χρόνια μικρότερή μου, πλέον συγκατοικούμε και είναι εκείνη που θα της εξομολογηθώ τα πάντα. Γκρίνιες, δουλειές, οντισιόν, έρωτες, γκομενικά, όλα τα λέω στην αδερφή μου. Έχουμε τόσο βαθιά κατανόηση ο ένας για τη ψυχή του άλλου, όπου και «κώλος» να γίνουμε, τα έχουμε βρει εκ προοιμίου. Δεν υπάρχει κάτι που δεν συζητάω μαζί της”. Ο Γιάννης Γκρέζιος δεν κάνει και τόσο “μοναχικό περίπατο ως Πέτρος”.

“Δεν αποχαιρετάω ποτέ στη ζωή μου. Θα πω ένα «τα λέμε» κι ας μην «τα πούμε» ποτέ ξανά. Το «τέλος» μου φαίνεται σαν λέξη πολύ περίεργη. Όπως δεν μπορώ να χαιρετήσω δυο φορές….δεν μπορώ να πω «γεια» και μετά να πάμε από τον ίδιο δρόμο”.  Ο Θανάσης Ραφτόπουλος, ο “Υπηρέτης δύο αφεντάδων”, του ταλέντου και της καλοσύνης.

“Μεγαλώνοντας είναι ωραίο να βρεις το κέντρο σου και να μάθεις να σέβεσαι τον άλλον που έχεις δίπλα σου. Όπως στο «κομμάτι που έλειπε». Να είναι δύο άνθρωποι ολόκληροι πλάι-πλάι. Εγώ, πλέον, δεν αντέχω και πολύ τα «δεν μπορώ χωρίς εσένα» και την διαρκή αναζήτηση. Θέλω ελευθερία στη ζωή μου. Ακόμα και το σκύλο μου, τον έχω χωρίς λουρί κι ας είναι παράνομο. Δεν μπορώ τα «λουριά»”. Ο φετινός νικητής του βραβείου “σταυρός Δημήτρης Χορν”, Μιχάλης Συριόπουλος.

“Στον έρωτα, δεν ελέγχω τίποτα. Αφήνομαι. Σαν σε ναρκοπέδιο. Αφήνω το αίσθημα να κάνει παιχνίδι-δεν έχω άλλη επιλογή. Θα φέρει και πόνο, που όμως μπορεί να σου κάνει καλό. Με άμυνες δεν μπορώ να ζω. Με αυτοπροστασία δεν μπορώ. Κι ας έχω τάση για αυτοκαταστροφή. Είναι ευλογημένος ο έρωτας, όσο πόνο και αν φέρει”… Ο Χρήστος Πασσαλής που θεωρεί πως ο έρωτας είναι και πόλεμος και χρωματιστό μπαλόνι κι άλλα εκατό πράγματα.

“Όταν τολμάς να είσαι ο εαυτός σου, στον φίλο σου, δίχως στάλα δισταγμό, έχεις εισπράξει ένα τεράστιο δώρο. Έχω την τύχη να έχω φίλους, «εργάζομαι» για αυτούς. Για να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Στις μέρες μας, η  φιλία είναι πολύτιμο αγαθό. Αν επενδύαμε το χρόνο, τον κόπο, το χρήμα πάνω στις φιλίες, η κοινωνία μας σίγουρα θα ήταν καλύτερη”. Ο Ματθαίος και ο Κωνσταντίνος Τσαχουρίδης, δυο αδέρφια, “ψυχή και σώμα”, για το δέσιμο της φιλίας.

“Ναι, είμαι οργανωμένος άνθρωπος και οργανωτικός. Βεβαίως, υπάρχουν τομείς στη ζωή μου που είμαι παντελώς ανοργάνωτη. Τομείς που μου φαίνονται άχαροι και ανιαροί. Δεν είναι όλες οι εκφάνσεις της προσωπικότητας μου, σε τόση τάξη, παρά στα επαγγελματικά μονάχα”. Η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Κατερίνα Ευαγγελάτου που δεν “σκηνοθετεί” τη ζωή της.

“Ο πατέρας μου είπε “καλό είναι να προστατεύεις τον εαυτό σου, να μην επενδύεις στο άλλο πρόσωπο τόσο, για να μην πληγωθείς”. Από την άλλη, αν δεν το ζήσεις, να πεις ότι πληγώθηκες, ξενέρωσες, έφαγες άκυρο ή χυλόπιτα, έζησες κάτι αληθινό που δεν θα υπάρξει ξανά, δεν έχει και νόημα. Προσπαθώ να έχω τη ψυχραιμία που έχει η δική μου γενιά στον έρωτα, από την άλλη θέλω και να αφήνομαι σε αυτόν. Αυτό που αισθάνομαι θέλω να το δίνω στον άλλον, άσχετα αν δεν μπορώ να το πάρω πίσω ή δεν μπορεί να το διαχειριστεί το πρόσωπο που ερωτεύθηκα. Εγώ το δίνω. Αν δεν το πάρω, είναι δικό μου θέμα να το διαχειριστώ”…  Αυτός που ξέρει “ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα”, ο ταλαντούχος Βασίλης Ντάρμας.

“Τα καλοκαίρια μου είναι μόνιμα δεμένα με τη Χαλκιδική. Στο σπίτι των γονιών μου. Από τότε που έγινε ο σεισμός του 1978 και μας βρήκε εκεί, όλους τους τελειόφοιτους,  να γιορτάζουμε την αποφοίτησή μας από τη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ, και ήταν αδύνατο να επικοινωνήσουμε με τη Θεσσαλονίκη και τους γονείς μας, μέχρι σήμερα που προσπαθούμε να καλυτερεύσουμε το wifi”.  Η Έφη Σταμούλη των χειμερινών πανεπιστημιακών εδράνων και των θεατρικών σανιδιών της Θεσσαλονίκης.

“Παρατηρώ περπατώντας, ότι ο κόσμος δεν κοιτάει στα μάτια. Βλέπεις μια κοπέλα και δεν σε κοιτά στα μάτια, έχει σκυμμένο κεφάλι. Όλοι στο ΜΕΤΡΟ είναι απομονωμένοι. Και εγώ με ακουστικά στα αυτιά είμαι, δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Αλλά, παρατηρώ γύρω μου, θυμωμένους ανθρώπους, με σηκωμένα φρύδια”.  Ο Γιώργος Χρυσοστόμου που δεν οδηγεί και περπατά “με φώτα χαμηλά”.

“Η μαγειρική είναι κάτι που απολαμβάνω να κάνω, περνάω ωραία μέσα στη κουζίνα, είναι αγχολυτικό για μένα το να δημιουργώ με το φαγητό. Φτιάχνω τα πάντα με τον δικό μου τρόπο, χωρίς συνταγές, αλλά όπως τα έχω φανταστεί στον ουρανίσκο μου. Απολαμβάνω ακόμα περισσότερο να μαγειρεύω για άλλους”. Ο πολυτάλαντος Σπύρος Χατζηαγγελάκης, ένα “ανοιχτό τραπέζι”.

“Ο στρατός ολόκληρος είναι ένα ρουσφέτι, από πάνω έως κάτω. Εγώ, δυστυχώς δεν είχα κάποιον να με φέρει στην Αθήνα. Γι αυτό και έφυγα από τη Καλαμάτα στη Ρόδο, όπου έμεινα για αρκετούς μήνες και έπειτα με έστειλαν στη Φλώρινα, για σχεδόν ένα χρόνο, στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Το τάγμα έδρευε στη Καστοριά κι έπειτα με πήγαν σε ένα φυλάκιο. Και το ένα φυλάκιο έφερε το άλλο. Είχα υπηρετήσει στις Πρέσπες, σε όλα τα φυλάκια”. Ο τεράστιος Στάθης Σταμουλακάτος.

“Βλέπω μανιωδώς Νetflix! Αυτό το διάστημα ξαναβλέπω όλο το «Breaking Bad», από την αρχή ως το τέλος.  Υπέροχο δεν είναι το «When they see us»; Θεωρώ ότι είναι αριστούργημα από όλες τις απόψεις! Είδα το «Chernobil» στο ΗΒΟ, επίσης καταπληκτική σειρά,  που με φρίκαρε στο πόσο εύκολα ξεχάστηκαν οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας και ας μας επηρεάζουν ακόμα”…  H Μαίρη Μηνά. Η ηθοποιός που πρέπει να πάρει το επόμενο βραβείο “καρφίτσα Μελίνα Μερκούρη” για τη θεατρική ερμηνεία της, “Με λένε Έμμα”.

“Οι κολλητοί μου είναι οι σπουδαίοι άνθρωποι της καθημερινότητάς μου…ο Αθηνογένης, ο Άνθιμος, ο Χάρης, ο Γιώργος, ο Θανάσης κι ο Σπύρος. Οι φίλοι μου είναι τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι! Ο καθένας μας έχει τις παραξενιές του, αλλά πάντα τα βρίσκουμε! Τα καλοκαίρια, σχεδόν πάντα, πάμε μαζί διακοπές. Κορίτσια δεν μπαίνουν στην παρέα!”… Το αγόρι από τις Συκιές, ο ταλαντούχος Χρήστος Διαμαντούδης.

“Εμείς είμαστε οι δύσκολοι. Όχι το παιδί. Το παιδί είναι αυτό που είναι. Μια μικρή βομβίτσα ευτυχίας που σου λέει «ήρθα»”. Η Λίλα Βλαχοπούλου σε μια ψυχ-ανάγνωση.