O Αντώνης αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για το θέατρο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!
Το σακίδιό μου. Ο φίλος μου. Δύσκολα πάω κάπου, χωρίς αυτό. Πόσο μάλλον, όταν πηγαίνω στο θέατρο!
Όταν φεύγω για το θέατρο γεμίζει με πολλά πράγματα που δεν αποχωρίζομαι ποτέ, αλλά τώρα θα σου πω μόνο τρία. Πρώτα απ’ όλα, τα βαφτικά μου. Το απαραίτητο αξεσουάρ για τη μεταμόρφωση του χαρακτήρα. Κάθε ρόλος έχει το δικό του βλέμμα, τη δική του σκιά, το δικό του χρώμα. Είναι μια μικρή τελετουργία να στήνω τον καθρέφτη μου σε κάποια γωνιά του καμαρινιού και να “χτίζω” κομμάτι-κομμάτι το πρόσωπο που θα φορέσω.
Δεύτερο, ένα βιβλίο. Το κουβαλάω σαν παιδί στο μάρσιπο. Το πιάνω στις διαδρομές, στα κενά μεταξύ σκηνών, στις ατέλειωτες ώρες αναμονής. Ένα κεφάλαιο, μια παράγραφος, ακόμα και λίγες γραμμές, λειτουργούν σαν ένα σύντομο τηλεφώνημα με έναν φίλο που πάντα έχει κάτι να μου πει, κάτι να μου θυμίσει, κάπως να με κάνει να αισθανθώ.
Και τρίτο, πάντα — ΠΑΝΤΑ — ο φορτιστής μου. Είμαι ορίτζιναλ φρικιό με το κινητό. Ακούω μουσική, σημειώνω ιδέες, επικοινωνώ, φωτογραφίζω στιγμές, οπότε η μπαταρία τελειώνει πάαααρα πολύ γρήγορα. Φορτίζω τρεις φορές τη μέρα. Δε συμφέρω καθόλου. Ο φορτιστής μου είναι ο κρυφός ήρωας κάθε εξόδου.
photo_1: Η φωτογραφία με το αεροπλάνο λίγο πριν ξημερώσει. Γιατί μετά το σκοτάδι έρχεται το φως. Και το ταξίδι ξεκινάει.
Στο δρόμο για Θεσσαλονίκη νομίζω τρία τραγούδια θα ακούγονται on replay στα ακουστικά μου.
Το “Όλα για όλα” της Άννας Βίσση, γιατί είναι μια υπέροχη υπενθύμιση. Να ρισκάρεις, να ζεις, να μην κρατάς τίποτα πίσω.
Το “Θεσσαλονίκη είσαι μια στον κόσμο δεν είναι άλλη”, γιατί πώς αλλιώς να φτάσεις στη Θεσσαλονίκη χωρίς να την τραγουδάς;
Και τέλος, το “Βασανίζομαι” του Σταμάτη Κραουνάκη,· μια βαθιά εξομολόγηση που μου θυμίζει ότι το πάθος, το άγχος, η προσμονή, όλα όσα νιώθουμε έντονα, είναι ζωντανά κομμάτια της διαδρομής.
photo_2: μια στιγμή που το σκηνικό ακόμα ήταν υπό κατασκευή. Είδα λοιπόν αυτή τη γωνιά, την πρώτη φάση ολοκλήρωσης του ονείρου μου. Αυτό που ήταν στη φαντασία μου, άρχισε να παίρνει απτή υπόσταση.
Τρία πράγματα για μένα; Που θα τα κάνω φέτος; Καλή ερώτηση. Ας την πιάσω από τα μαλλιά. Όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί είναι απαραίτητα πράγματα που πρέπει να κάνω, μπας και σμιλεύσω την ταλαιπωρία μου.
Καταρχάς, νούμερο ένα -με νέον και κεφαλαία γράμματα- να μάθω να λέω “όχι” χωρίς ενοχές. Με ταλαιπωρώ πολύ στα “όχι”. Μαστίγιο ασυγκίνητο.
Δεύτερον, θα ήθελα πολύ να αφιερώνω τουλάχιστον μία ώρα τη μέρα στο σώμα μου. Χρειάζεται. Σιχαίνομαι τη γυμναστική, αλλά χρειάζομαι.
Και τρίτον και σημαντικότερο να μη φοβάμαι να ξεβολευτώ. Όλοι το φοβόμαστε. Ξέρω. Όμως μερικές φορές, οι πιο σπουδαίες αλλαγές ξεκινούν από την πρώτη άβολη κίνηση. Άλλωστε, συναντάς το πεπρωμένο σου στο μονοπάτι που αποφεύγεις. Έτσι δε λένε;
photo_3: αυτό το υπέροχο πουλί στον ποταμό Αχέροντα, που μόλις έβγαλα το κινητό να το φωτογραφίσω άνοιξε τα φτερά του. Αυτό μ’ αρέσει πολύ συμβολικά. Τι δύναμη έχει ένα κοίταγμα, για να ανοίξει κανείς τα φτερά του…
* Ο Aντώνης Καλομοιράκης πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση “Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός”, 3 και 4 Μαΐου στο ΑΘΗΝΑΙΟΝ στη Θεσσαλονίκη και μετέπειτα σε πανελλαδική περιοδεία. Μαζί του: Τερέζα Καζιτόρη, Εύη Κολιούλη, Ορέστης Τουλιάτος, Βασίλης Θελούρας.
