κείμενο | νίκος μπόβολος */* φωτογραφίες | αρχείο νίκου από popaganda */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
με λέξεις πολεμάς το φινάλε
Ξυπνητήρι. 9.32. Δεν το βάζω σε “κανονικές” ώρες ποτέ. Να έχω αυτή την ψευδαίσθηση ότι κοιμήθηκα λίγο παραπάνω. Έχω γίνει μάστερ στο να κοροϊδεύω τον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό. Αν υπήρχε ένα όσκαρ αυτοκοροϊδίας, δεν θα είχα αντίπαλο. Δεν τρώω πρωινό ποτέ. Δεν μου το έμαθε κανείς. Κατεβαίνω τα σκαλιά. Πρέπει να καθαρίσω τη σκάλα. Το σαββατοκύριακο θα το κάνω. Ποτέ δεν το κάνω. Sport fm στα ακουστικά μέχρι να φτάσω στο μετρό. Μπαίνω στον συρμό, δεν ακούω τίποτα στα ακουστικά, αλλά δεν τα βγάζω. Νιώθω λίγο σαν να κλέβω σε επιτραπέζιο, όλοι νομίζουν ότι δεν τους ακούω, αλλά ακούω τα πάντα. Βγαίνω Ευαγγελισμό. Παίρνω καφέ, παλεύω μέσα μου να μην πάρω τυρόπιτα, συνήθως χάνω. Φτάνω γραφείο, πάντα αργοπορημένος, δεν μου την λένε και πολύ, σαν να με λυπούνται λίγο. Σχεδόν περνάω καλά στη δουλειά. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα συμβεί αυτό. Κατά τις 19.00 γυρίζω. Μαγειρεύω. Μαγειρεύω καλά λένε όσο κι αν δεν το πιστεύει η μάνα μου. Γράφω. Γράφω καλά λένε όσο κι αν δεν το πιστεύω εγώ.
Related posts:
...here comes the sun
κάνε ότι ονειρεύεσαι
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
η παράσταση που θεραπεύει
Τρεις μέρες, Μία Εποχή