Στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, στις πρόβες του «Σ’ εσάς», ζήσαμε κάτι τόσο ξεχωριστό που- εγώ- συμπεριφερόμουν δυο μήνες σαν ξεμυαλισμένη έφηβη: η χαρά της δημιουργίας, της συμπόρευσης και της συνάντησης με μια ομάδα ανθρώπων που περίμενες σαν από πάντα: ο Χρήστος και η Ξένια, η Χρυσή, ο Νίκος, ο Πάρης, η Σεμίραμις, ο Νικόλας, ο Γιώργος, η Μπέτυ κι ο δάσκαλος μου ο Δημήτρης (τώρα στην παρέα προστέθηκαν η Μαρία, ο άλλος Γιώργος και ο Χάρης). Και ήθελα να τους ακούσω όλους.

Κι όταν άρχισαν οι παραστάσεις, κατάλαβα ότι υπήρχαν κι άλλοι πολλοί που ήθελαν να μας ακούσουν, που βρήκαν μια παρηγοριά κι αυτοί στο σαλόνι του σπιτιού στο Βερολίνο. Βλέπαμε θεατές να έρχονται ξανά και ξανά στην παράσταση. Ένας απ’ αυτούς –μάλιστα- μας χαμογελούσε από την πρώτη σειρά της πλατείας στην πρεμιέρα μας, τις προάλλες στην Αθήνα. Κάποιοι μας είπαν, ότι ένιωθαν λιγότερο μόνοι στο τέλος, ότι άκουγαν όσα ήθελαν να φωνάξουν και οι ίδιοι.

Και μετά ήρθε η Ιστορία και μας συνάντησε: οι καταλήψεις και οι διαμαρτυρίες για το προεδρικό διάταγμα που απαξιώνει τους καλλιτέχνες και τις σπουδές τους, το σύνθημα των σπουδαστών των δραματικών σχολών «Σ’ εσάς που μας ακούτε». Λίγο μετά ακολούθησε η τραγωδία στα Τέμπη, αργότερα, τη δεύτερη σεζόν που παίζαμε στη Θεσσαλονίκη, είχε ξεκινήσει ήδη και ο πόλεμος στην Παλαιστίνη. Έχω μια φράση μέσα στο έργο, ως «Μαρία»,  που λέω «μ’ όλα αυτά τα τρομερά που γίνονται γύρω μας αυτές τις μέρες» και μέχρι σήμερα Φεβρουάριο του 2025, λίγο πριν το μεγάλο συλλαλητήριο στις 28 του μήνα, τα τρομερά αυτά όλο και γιγαντώνονται.

Πέρσι τον Μάιο παίξαμε πρώτη φορά το «Σ’ εσάς» στο Αμφιθέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου και λίγο αργότερα ήρθε η πρόταση για τον επόμενο χειμώνα στο ίδιο θέατρο. Κι εγώ έπρεπε να σκεφτώ πώς θα άφηνα για αυτό το διάστημα τον Χρίστο, τις κόρες μου, τους μαθητές μου, το θέατρο στη Θεσσαλονίκη, τη ζωή και την τρελή καθημερινότητα μιας πενταμελούς οικογένειας (ναι, έχουμε και μια σκυλίτσα, τη Μπλάνκα). Και παρά την πολύ πρακτική και λογική φύση μου, ποτέ δε σκέφτηκα ότι δε θα ακολουθούσα την ομάδα στην Αθήνα. Και η δουλειά αυτή που τόσο πολύ αγάπησα μέσα σε όλα τα άλλα, μου έφερε και δώρα – συνεργασίες που δεν περίμενα: Μπρεχτ με τον Δημήτρη Καρατζά, Μανώλη Χιώτη με την Ιόλη Ανδρεάδη, μια νέα ταινία του Πέτρου Σεβαστίκογλου.

Οπότε τώρα, βρίσκομαι στην Αθήνα, περπατάω στην Πλάκα και στον Κεραμεικό, βλέπω τους φίλους που μένουν πια εδώ και μέσω βιντεοκλήσεων προσφέρω συμβουλές μαγειρικής στον Χρίστο, μαθήματα μακιγιάζ στην έφηβη του σπιτιού και διαδικτυακές αγκαλιές στην μικρή. Διαβάζω επιτέλους, τα βιβλία που με περίμεναν καιρό και αφήνομαι για λίγο, σε αυτή τη μικρή παύση από την καθημερινότητα μου, που ήδη μου λείπει, που και που.

* Η Ελένη Θυμιοπούλου συμμετέχει στη θεατρική παράσταση “Σ΄εσάς που με ακούτε” της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, από την “Ορχήστρα των μικρών πραγμάτων”, στην Αθήνα, στο ΑΜΦΙ-Θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, στη Πλάκα. Τελευταίες συλλεκτικές παραστάσεις.