Ξεκίνησε με το τέλος του καλοκαιριού και μία συναρπαστική περίοδο στην κατασκήνωση. Ναι, πηγαίνω ακόμη κατασκήνωση και αληθινά πιστεύω πως αν δεν ήταν αυτή και το θέατρο δεν θα είχα τη δυνατότητα σήμερα να γράφω αυτό το κείμενο. Η κατασκήνωση υπήρξε η διαβατήρια τελετή ενηλικίωσής μου, το καταφύγιο, αλλά και η προσωποποίηση της πίστης στο όνειρο. Και πίσω από όλο αυτό, κρύβεται ο αρχηγός της, ο Πάνος, που τον ευχαριστώ με όλη μου τη δύναμη γιατί μ΄έμαθε να πιστεύω. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για το κεφάλαιο κατασκήνωση και τις προβολές που άθελά μου κάνω με το θέατρο, αλλά κρατιέμαι και δεν θα πέσω στην παγίδα της φλυαρίας. Μάλλον, ήδη ξέφυγα.

Ο Σεπτέμβριος και το ξεπακετάρισμα της καλοκαιρινής βαλίτσας, έφερε πάλι στο προσκήνιο τις «πέτρες». Ήταν εκείνες οι πρώτες μέρες του Οκτώβρη που μας πήρε από το χέρι η Ιωάννα Μήτσικα και μας χάρισε μια νέα ανάγνωση -γεμάτη αγάπη και φροντίδα- του έργου που αγαπήσαμε με τα παιδιά όσο κανένα άλλο, το «πέτρες στις τσέπες του». Στη συνέχεια, το 2025 με βρήκε θεατή μιας παράστασης στο θέατρο «Αυλαία», που πρωταγωνιστούσε ο έτερος στο έγκλημα των «πετρών» και φίλος Εμμανουήλ. Ανάμεσα στα χειροκροτήματα και τις υποκλίσεις, μετά το πέρας της παράστασης, ήταν εκεί ο Απόστολος Λιάπης που μεταξύ σοβαρού κι αστείου τον ρωτήσαμε «Θες μήπως να ανεβάσεις πάλι τις “πέτρες”»; Και παραδόξως, είπε ναι. Και στην πραγματικότητα είπε «ναι» στο δικαίωμα και την ελπίδα δύο κομπάρσων στο όνειρο. Κι αφού πρόκειται για ημερολογιακές σημειώσεις αξίζει -για να μη το ξεχάσω ποτέ- να αναφέρω εκείνη τη νύχτα της 16^ης Μαρτίου που μετά από μία παράσταση που μπέρδεψα σχεδόν όλα μου τα λόγια, καταλήξαμε μέχρι τα ξημερώματα όλοι οι συντελεστές σε ένα μπαρ στα Γιάννενα να συζητάμε και να ξεκαρδιζόμαστε με τις ώρες.

Γιατί «ιστορία γράφουν οι παρέες» και νιώθω πολύ τυχερός που κατακλύζομαι από χαρισματικούς ανθρώπους που «ιδρώνουν την φανέλα» για τα όνειρά τους. Ακόμη πιο τυχερός νιώθω που όλα αυτά, κατασκήνωση, θέατρο, παραστάσεις, τα μοιράζομαι με τον συγκάτοικο/ αδερφό Θανάση, ο οποίος ξεκινώντας για πλάκα και για να μας βοηθήσει στη διπλωματική μας, οδηγήθηκε στο να είναι ένας από τους καλύτερους μουσικούς θεάτρου της πόλης.

Κι όλα αυτά μας οδήγησαν στο σήμερα, στο «offline, εκτός σύνδεσης», την παράσταση που πρόκειται να ανεβάσουμε τον φετινό Απρίλη στο θέατρο «Άνετον». Είναι μία παράσταση που μιλά για τα social media, για οθόνες, για σκρολαρίσματα, για τα θετικά αλλά και τα αρνητικά της χρήσης τους. Πρόκειται για το καθρέφτισμα μιας εποχής από μία παρέα τύπων που ίσα που πρόλαβαν αμυδρά μια εποχή χωρίς σόσιαλ και μιλούν για το πέρασμά τους σ’αυτό τον κόσμο με τα καλά και τα κακά του.

Λατρεύω τη γραφομηχανή, το χαρτί και το μολύβι και κατά καιρούς έχω χαρακτηριστεί από φίλους ως μπούμερ. Ωστόσο, το offline με όλη αυτή τη νεανική του ορμή και ματιά μου θύμισε πως πίσω από όλα αυτά βρίσκεται μία βασική ανθρώπινη ανάγκη : η επικοινωνία. Ασχέτως πένας, ψηφιακής ή χειροπιαστής, γραφομηχανής ή πάσης φύσεως «κοινής» κρύβεται η ανάγκη για επικοινωνία. Κι αυτή η «επικοινωνία» αποτέλεσε τον άξονα που διατρέχει όλη την παράστασή μας.

Σε μία από τις ασκήσεις που είχαμε κατά τη διάρκεια των προβών και ψάχνοντας να ανιχνεύσουμε τι είναι αυτή η «επικοινωνία» προέκυψε το παρακάτω κείμενο :

«Επικοινωνία είναι η έμφυτη λαχτάρα να ποθείς να μοιραστείς. Να μοιραστείς την σκέψη, την υποψία, το ευτράπελο, το αναπάντεχο. Να κοινωνήσεις τον έρωτα, την αδημονία, τη φιλία αλλά και να γκρινιάξεις για την απουσία τους.

Επικοινωνία είναι η δυνατότητα να μην είσαι μόνος.

Είναι η εν δυνάμει ελπίδα της ύπαρξης.

Κι αν τώρα εμείς σήμερα φτιάχναμε τη σύμβαση της λέξης «επικοινωνία» θα μπορούσε να είναι η πολλαπλάσια κοινωνία. Εκείνη η κοινωνία που πολλαπλασιάζεται όταν την μοιράζεσαι. Αρκεί στην πρόθεση «επί» εσύ να δεις το «Χ» (επί) των μαθηματικών. Γιατί επικοινωνία είναι μαθηματικά, φιλοσοφία, γυμναστική, μουσική -αρμονική και παράφωνη.»

Σχέδια για το μέλλον, πολλά. Όνειρα -ακόμη- περισσότερα. Σίγουρα, τη νέα θεατρική σεζόν θα επιστρέψουν οι “πέτρες” και είμαστε και σε συζητήσεις και για κάτι καινούργιο, που -αν έχεις το Θεό σου, ότι το λέω αυτό- δεν είμαστε ακόμη σε θέση να ανακοινώσουμε.

Πήγε 05.30 το πρωί και θα αργήσω στη γενική. Ελπίζω να μην αργήσετε κι εσείς κάπου, εκπληρώνοντας αυτόν τον ηράκλειο άθλο, να διαβάσετε το κείμενο αυτό.

*Ο Στέλιος Ράμμος συμμετέχει στη θεατρική παράσταση “Offline:Εκτός Σύνδεσης”, που παρουσιάζεται 23 και 24 Απριλίου, στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ της Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Ματζίρη. Παίζουν, μαζί με το Στέλιο: Μύριαμ Σοφία Αρτζανίδου, Χρύσα Ιωαννίδου, Μυρσίνη Καρματζόγλου και ο  Θεοχάρης Μπαϊρακταρίδης.