Πάω και βλέπω όσες περισσότερες παραστάσεις μου επιτρέπει ο χρόνος και η τσέπη μου, και αντί να απολαμβάνω το θέαμα, αναρωτιέμαι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι πάνω και πίσω από την σκηνή, ώς πότε θα αντέξουν τα τριπλά μεροκάματα, για να μπορέσουν το βράδυ ή το πρωί να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν; Θέατρο.

Μετά, όταν μοιραστώ αυτές τις σκέψεις, γρήγορα ακούγονται οι ατάκες “η τέχνη θέλει θυσίες”, “κανείς δε τα κατάφερε εύκολα”, “μικρός είσαι ακόμα, που να δεις μετα κούραση”.

Η παρέα μου όταν κάνω ταμείο. Zelda.

Γενικά, όσοι κάνουν παρέα με ανθρώπους που δουλεύουν στο θέατρο μάλλον έχουν βαρεθεί να ακούν το πόσο κουρασμένοι είναι οι φίλοι τους (άλλωστε λατρεύουμε και λίγο την γκρίνια αυτή).  Το θέμα είναι πως δεν βλέπω το κατάλληλο έδαφος για να καρποφορήσει η οποιαδήποτε προσπάθεια. Ξέρω πως περιμένουμε από την νέα γενιά να οργώσει την γη και να φέρει την αλλαγή, αλλά φοβάμαι πως δεν έχει μείνει πολύ χώμα και σιγά σιγά προσπαθούμε να οργώσουμε τσιμέντα. Υπάρχει κάποιος/ κάποια που θα επενδύσει χρόνο και κεφάλαιο σε εμάς;

Δέχομαι συμβουλές ελεύθερα.
Θα προσπαθήσω για τα καλύτερα. Αλλά, είμαι μονίμως έτοιμος για τα χειρότερα.

* O Γιώργος Μιχαλάκος σκηνοθετεί το “Play it, again Sam” με τους Monks. Κάθε Τρίτη και Πέμπτη στο θέατρο ΣΟΦΟΥΛΗ, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.