Ένας άνθρωπος ανοίγει το στόμα του και σκέφτεται πως θα μιλήσει.

Ένας άλλος ξεχνάει τα λόγια του, αναπνέει βαριά και μετά ξυπνάει από τη μέση κάποιου ονείρου.

Ένας άνθρωπος στο κέντρο του κρεβατιού του. Σανίδες και από πάνω στρώμα. Πέφτει ένα επίπεδο. Είναι αρκετά αυτά που δεν έχουν σημασία. Γι αυτό πρέπει να δώσουμε χώρο στα άλλα, ίσως σώζοντας τα γλιτώσουμε και εμείς κάτι, μέσα μας, κάτι πολύ προσωπικό.

Το εμείς είναι πολύ γενικό και το εγώ ακαθόριστο. Χάνεται κάτι που ήταν ήδη χαμένο.

Ένας ηθοποιός που ξεχνάει τα λόγια του.

Αυτή η φαντασίωση, το όνειρο, ο εφιάλτης.

Επιστρέφουμε στον εφιάλτη μας με τον ίδιο τρόπο που η ζωή κυκλώνει τον θάνατο. Εκεί, ίσως, είναι θαμμένα όλα.

Στον εφιάλτη μας, ο καθένας έχει τον δικό του μοναδικό εφιάλτη.

Αν δεν ακολουθήσουμε το φόβο, τότε τι;

Δεν μπορεί παρά να κρύβεται κάτι εκεί, κάποιο κομμάτι της ίδιας της ύπαρξης, η ίδια η φύση μας (φύσης κρύπτεσθαι φιλεῖ).

Ίσως οι μεγαλύτερες φοβίες μας είναι και τα μεγαλύτερα όνειρα μας.

Ίσως, σε αυτό το όνειρο που ξεχνάω τα λόγια μου, δεν υπήρχαν ποτέ λόγια, ούτε σκηνή, ούτε τίποτα, ίσως αυτός ο εφιάλτης είναι ο στόχος.

Γιατί να μην ξεχνάει κανείς τα λόγια του;

Μιλάμε χωρίς να θυμόμαστε, χωρίς καν να γνωρίζουμε πως γνωρίζουμε, αλλά μιλάμε, είμαστε εκεί και αυτό είναι ένα θαύμα, γεννιέται μέσα από το σκοτάδι και προσαρμόζεται στη ζωή ή στο θέατρο ή όπου χωράει να ακούσει κανείς. Μετενσάρκωση, από το όνειρο στη ζωή και από τη ζωή στο όνειρο.

Ένας ηθοποιός που ευτυχώς ξέχασε τα λόγια του.

Μετά και για πρώτη φόρα, έχει ησυχία. Σιωπή.

Και δεν περιμένεις κάτι να γίνει, κάτι να ακουστεί, ήδη ακούγεται και τίποτα δεν μπορεί να το διαταράξει αυτό, είναι γεμάτο, από την ησυχία γεννιέται η σιωπή και είναι κάτι πάνω από μια εμπειρία θανάτου, είναι μια εμπειρία ζωής που την γεύεσαι στο πετσί σου, κολλάει πάνω σου, σε θωρακίζει και σε κάνει αθάνατο, γιατί αν γευτείς τη ζωή έστω και μια φορά έτσι, έχεις απαλλαχτεί από το ιερό φορτίο του θανάτου.

Ένας ήρωας, ένας χαρακτήρας, ο ρόλος και κάποιος που στέκεται παραπέρα, ατενίζει την αθανασία και συλλογίζεται, χωρίς να το ξέρει, συνομιλεί με τον θάνατο, με το νεκρό συγγραφέα, τις παλιές διανομές, δεν ξεγελάς εσένα μέσα από την τέχνη αλλά τη ίδια τη φύση, κουβαλάς τον θάνατο πάνω σου και αυτό σε κάνει αθάνατο.

Και όταν τελειώσει η παράσταση, κανείς δεν θυμάται τίποτα, ξεχνιούνται όλα ακόμα και τα πιο συγκλονιστικά, ο έρωτας, τα δάκρυα, η χαρά, όλα εκτός από τον εφιάλτη, αυτόν τον ηθοποιό που ξεχνάει τα λόγια του, γιατί αν η ζωή δεν είναι μια εμμονή, τότε τί είναι;

Μια συνήθεια που δεν ξεκολλάει με τίποτα από τα πάντα γύρω μας, γιατί από τη στιγμή που ξεκίνησε, από την πρώτη μορφή ζωής, συνεχίζει επίμονα και αν γνωρίζουμε πως όλα κάποτε θα σβήσουν, βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως είναι αλλιώς.

Έχουμε ήδη περάσει το τέλος, έχουμε φανταστεί το άπειρο, το ίδιο το σύμπαν είναι μικρότερο από αυτό που φανταστήκαμε, ο θάνατος είναι μικρό παπούτσι και μάθαμε να περπατάμε ξυπόλυτοι.

Και ο ηθοποιός πρέπει να ξεχνάει τα λόγια του και τότε αρχίζει να ονειρεύεται, ίσως. Ο ηθοποιός είναι ο άνθρωπος. Ένας γνωστός, κάποιος που παίζει κάτι, έναν ρόλο, μια κατάσταση, μια φιλοδοξία.

Κάποτε, για πρώτη φορά, κάποιος ένιωσε ικανοποίηση.

Στη σιωπή, τα πάντα μπορεί να περιμένει κανείς.

Ο ηθοποιός αν ξεχάσει τα λόγια του θα απαλλαχτεί από τις μεταλλικές μπάλες του πάνω διαμερίσματος. Μετά, το πάτωμα αρχίζει να τρέμει, η γη τρέμει και το κορμί τρέμει. Το κορμί είναι που κάνει τη γη να τρέμει. Τότε αρχίζει ο λόγος. Φώτα, και πρέπει κάτι να πεις, όχι για σένα, αλλά για την ίδια την ανάγκη.

Ένας άνθρωπος ανοίγει το στόμα του να μιλήσει.

•  Ο Κωνσταντίνος Χειλάς πρωταγωνιστεί στο “HOMOS, Στην Ελλάδα Όλοι” σε απόδοση-σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου, στο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ, στο Μεταξουργείο. Τελευταίες παραστάσεις.