at a glance
Top

Στάθης Σταμουλακάτος

ελεύθερος κι απλός

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | μαρία αναματερού + γιώργος χατζηνικολάου + μυρτώ αποστολίδου

“Στο στρατό έβλεπα πολύ κινηματογράφο. Και στην Καλαμάτα και στη Ρόδο που υπηρέτησα. Δεν ξεχνάω ποτέ,  που ένα βράδυ, καλά-καλά δεν το είδα σε κινηματογράφο, αλλά σε μια Λέσχη της Καλαμάτας, παρακολούθησα τη “Ζωή του Μπράιαν” των Monty Pythons. Έπαθα πολιτισμικό σοκ, μη έχοντας ξαναδεί αγγλικό σινεμά. Βγήκα ενθουσιασμένος από τη Λέσχη. Αυτή η ταινία με καθόρισε, στο να θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική”. Ο Στάθης Σταμουλακάτος στο rejected…

rejected: Γιατί μέχρι το στρατό δεν είχες προσωπικούς στόχους; 

Σ.Σ.: Δεν λειτουργούσα με το “ό,τι να ΄ναι”. Ήμουν παιδί της ηλικίας μου. Είχα στόχους. Πρώτον, να “ανεξαρτητοποιηθώ” από την οικογένεια μου, να βγάζω τα δικά μου λεφτά, χωρίς να έχω απώτερους στόχους για κάτι άλλο. Ήταν η περίοδος της αλητείας μου. Την πέρασα ωραία τη ζωή μου. Έχω φύγει, κατά καιρούς, κι από το σπίτι, για 3-4 μέρες. Αλήτευα…κι ήταν ωραία εκείνα τα χρόνια και ειδικά τα χρόνια του στρατού, που δεν έδινα λογαριασμό σε κανέναν! Όταν μπήκα στο χακί, πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου μετά από 25 μέρες κι έκλαιγε η κακομοίρα, γιατί δεν γνώριζε που ήμουνα. Απλά, ήθελα να ζήσω έτσι ελεύθερα. Ήμουν πεζικό, στο “μεγάλο σχολείο”.

rejected: Ο στρατός είναι ένα ωραίο “μεταπτυχιακό” για τον άντρα;

Σ.Σ.: Ο στρατός είναι μεγάλο “μεταπτυχιακό” αν έχεις τη δυνατότητα να το “παρακολουθήσεις”. Εγώ εκείνη την εποχή δεν είχα τα μυαλά να το κάνω. Μου έμειναν κάποιοι χαρακτήρες που τους βίωσα, αλλά δεν ένιωσα τον στρατό, όπως θα ήθελα. Τώρα παρατηρώ καλύτερα τους ανθρώπους. Τους βλέπω και μπορώ να τους “κόψω κίνηση” από πάνω έως κάτω. Εκείνη την εποχή δεν ασχολιόμουν. Δεν με ενδιέφεραν πολλά πράγματα-παρά μόνο 4-5 άνθρωποι. Να σου πω κάτι; Στο στρατό βλέπεις τα σκατά του Έλληνα. Και τι θα αντιμετωπίσεις μόλις βγεις. Ο στρατός ολόκληρος είναι ένα ρουσφέτι, από πάνω έως κάτω. Εγώ, δυστυχώς δεν είχα κάποιον να με φέρει στην Αθήνα. Γι αυτό και έφυγα από τη Καλαμάτα στη Ρόδο, όπου έμεινα για αρκετούς μήνες και έπειτα με έστειλαν στη Φλώρινα, για σχεδόν ένα χρόνο, στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Το τάγμα έδρευε στη Καστοριά κι έπειτα με πήγαν σε ένα φυλάκιο. Και το ένα φυλάκιο έφερε το άλλο. Είχα υπηρετήσει στις Πρέσπες, σε όλα τα φυλάκια.

Η Αθήνα έχει γοητεία, φίλε μου, όταν έχεις λεφτά.

rejected: Χιόνια;

Σ.Σ.: Πολλά χιόνια! Ήμουν απολυμένος και ήμουν αποκλεισμένος τέσσερις μέρες. Είχα μουρλαθεί! Ήθελα να πάρω το όπλο να κατέβω στην Καστοριά! Ευτυχώς, ήρθε η τέταρτη μέρα και με αποχιονισμό που έκανε ένα μηχάνημα του στρατού, απολύθηκα.

rejected: Ο έρωτας “έκανε παιχνίδι”, εκείνα τα χρόνια στον Στάθη ή τα μυαλά ήταν ακόμα “γιούχου”;

Σ.Σ.:”Ήταν τα μυαλά “γιούχου”, ώσπου πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα. Από όταν απολύθηκα από την Καστοριά και έφτασα Αθήνα, εκεί είπα “ώπα, τί κάνεις τώρα…ο έρωτας έπαιξε παιχνίδι”. Στην, δε, Δραματική Σχολή μπήκα στα 25 μου χρόνια. Και πριν τη Σχολή, πήγα Νυχτερινό Σχολείο. Έκανα το νυχτερινό, γιατί έπαιρναν απόφοιτους Λυκείου στη Δραματική. Εγώ το είχα παρατήσει το σχολείο στη Δευτέρα Λυκείου. Χώρια που δούλευα, εκείνη την εποχή. Οπότε, αναγκαστικά, το πρωί δούλευα και το βράδυ πήγαινα νυχτερινό.

Ο στρατός ολόκληρος είναι ένα ρουσφέτι, από πάνω έως κάτω.

rejected: Το νυχτερινό σχολείο είχε διαφορά από τα υπόλοιπα, εκείνα τα χρόνια; 

Σ.Σ.: Είναι όλοι πολύ κουρασμένοι. Όλοι οι μαθητές είμασταν κουρασμένοι. Πολλοί ερχόντουσαν για να βελτιώσουν την επαγγελματική τους θέση…Φαντάσου ότι ήμουν ο μικρότερος στη τάξη. Οι ηλικίες ξεκινούσαν από 35-40 χρονών και πάνω.

rejected: Και μπήκες στα 25 σου χρόνια στη Δραματική Σχολή…

Σ.Σ.: Ο Κώστας Καζάκος, στο πρώτο μάθημα, μπήκε μέσα και μας είπε “κοιταχτείτε μεταξύ σας. Από αυτούς τους 25 που είστε εδώ μέσα, το πολύ ένας- άντε δύο θα κάνουν κάτι. Οι υπόλοιποι θα τα παρατήσουν”. Σε μια κρίση ειλικρίνειας, το είπε. Όλοι γελάσαμε κι ας ξέραμε ότι ήταν αλήθεια. Όπως και έγινε. Μέσα από τους 300 ανθρώπους που είχε συνολικά η Σχολή, εγώ ξέρω πέντε άτομα, βαριά έξι, που έκαναν κάτι…με τον Παναγιώτη Μπουγιούρη κάναμε παρέα τα χρόνια της Σχολής. Και εννοείται μετά, το φοβήθηκα αυτό που είπε ο Καζάκος. Τη μέρα που αποφοίτησα είπα “μεγάλε, τι κάνεις τώρα;”…Άρχισα να αναρωτιέμαι…έβγαιναν κυριολεκτικές “στρατιές” ηθοποιών. Την επόμενη μέρα, με πήρε τηλέφωνο μια φίλη και μου είπε ότι στο θέατρο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ  κάνουν οντισιόν. Πήγα “τρέχοντας”. Και έμεινα στο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ, εντεκάμιση χρόνια…Πρωτοέπαιξα στην “Κατάρα των Πεινασμένων” του Σαμ Σέπαρντ, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη -αρχικά- που έπρεπε να φύγει για Αμερική και έτσι το ανέλαβε ο Γιώργος Παλούμπης. Ουσιαστικά, με την Ελένη δούλεψα για τρεις μήνες. Η Ελένη ήταν έγκυος και έπρεπε να φύγει Αμερική.

rejected: Είναι το ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ το δεύτερό σου “σπίτι”;

Σ.Σ.:Ήταν. Παρόλο που και φέτος θα παίζω στον “Άγριο Σπόρο” στο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ, είχα φύγει μετά από εντεκάμιση χρόνια, ξαναγύρισα, έφυγα και τώρα πάλι εδώ. Έχω κάνει πολλά χιλιόμετρα πάνω-κάτω σε αυτό το θέατρο. Γύρω- γύρω το γύρναγα το θέατρο από το φουαγιέ ως το καμαρίνι.

rejected: 25 χρόνια ήσουν κούριερ, παράλληλα το πρωί,  και από πέρυσι το σταμάτησες. Σου λείπει ο δρόμος; 

Σ.Σ..: Ποτέ δεν ξέρεις! Μπορεί και να ξαναγυρίσω στη δουλειά του κούριερ. Μου λείπει ο δρόμος, η συναναστροφή με κάθε καρυδιάς καρύδι. Είναι γοητευτικός ο δρόμος. Όσο πήγαινα φακέλους και τους άφηνα στις εισόδους των πολυκατοικιών, ήταν μια μοναχική δουλειά. Δεν μιλούσα σε κανέναν. Αλλά είναι τεράστιο σχολείο ο δρόμος. Διασταυρώνεσαι με πολλούς. Μπορώ να σου πω ότι δεν μελετούσα τους ανθρώπους το πρωί, για να “τους βάλω” το βράδυ στην υποκριτική μου. Μπορώ να σου πω, πως επρόκειτο για δύο διαφορετικούς πλανήτες. Ο δρόμος και το ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ δεν συμβαδίζουν. Και έψαχνα πάντα να βρω ισορροπίες. Κούριερ, θέατρο, το σπίτι μου….το κάθετι έχει κι απαιτεί άλλες ισορροπίες.

rejected: Ο “Αντώνης Γερακάρης” από το “Στέλλα, κοιμήσου”, σου “έχει τελειώσει”; 

Σ.Σ.: Μεταξύ μας, στο θίασο, δεν είπαμε ποτέ αντίο κι ας κάναμε τις τρεις τελευταίες παραστάσεις τον προηγούμενο μήνα. Νομίζω ότι…άστο. Δεν ξέρω αν πραγματικά τέλειωσε. Μπορεί να ξαναβρεθούμε μετά από 3-4 χρόνια και να το ξανανεβάσουμε. Δεν είπαμε τελειωτικό “αντίο”.

 

rejected: Φέτος ο “Εθνικός Ελληνορώσων” θα παίζεται στο CARTEL… νομίζω ότι είναι πιο “γαμάτη” η θεατρική συνθήκη αυτού του κειμένου, σε αυτό το χώρο…

Σ.Σ.:Όπως το λες….το CARTEL είναι μακριά από αυτό που ονομάζουμε εμπορικό θέατρο. Είναι ένας εναλλακτικός, underground χώρος που μας ταιριάζει σε αυτό το έργο. Να σου πω την αλήθεια, εγώ από την πρώτη χρονιά που ανέβηκε η παράσταση,  πρότεινα το CARTEL, αλλά είχαν ήδη γίνει τα “κλεισίματα” του χώρου από την παραγωγή. Το είχα πει ότι για εκεί είναι το έργο. Και ευτυχώς, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου….

rejected:Την επαναληπτικότητά σου, κάθε βράδυ, στο σανίδι, πώς τη χειρίζεσαι; Δεν σε βαριέσαι; Ψάχνεσαι και μετά την παράσταση, τι σου έφταιξε; 

Σ.Σ.: Το “πάμε πάλι” είναι εφικτά δημιουργικό όταν είναι ομαδικά τα πράγματα. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι να τα βρίσκεις με όσους συνεργάζεσαι. Να βγαίνεις στη σκηνή και να νιώθεις χαρά. Να βγαίνεις και να μη φτύνεις τον κόρφο σου. Οφείλεις, από τη στιγμή που είσαι ηθοποιός να βρεις κάτι, κάθε βράδυ, που να το αναπαράγεις ξανά. Δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά να είναι κάτι! Να βρεις αυτό το κάτι που σε ωθεί σε μια δυνατή επαναληπτικότητα, που δεν συγκρίνεται με τη χθεσινοβραδινή. Δεν σου κρύβω πως υπάρχουν και βράδια που ψιλοαφήνεσαι και η επαληπτικότητα σε “βουλιάζει”. Ευτυχώς είναι λίγα…Συνήθως βρίσκω κάτι…βρίσκω κάτι….Η παράσταση είναι ένα καρβέλι ψωμί. Το βάζεις ωμό. Το βγάζεις ψημένο. Κι αν δεν το ψήσεις καλά, θα το φας-τελείωσε! Δεν το ξαναβγάζεις από το στόμα σου. Τώρα, αυτά τα “τρώγομαι με τα ρούχα μου, μετά την παράσταση, τι έφταιξε” είναι καλλιτεχνικές πονηριές. Αυτά τα λένε δήθεν, μπροστά σε όλους, για να τους πούνε “πω, ρε φίλε”. Θα πεις δυο κουβέντες με τους συναδέλφους όταν τελειώσεις, αν κάτι δεν πήγε καλά, μα ως εκεί. Η παράσταση έχει τελειώσει. Πλέον, όταν βγω από το θέατρο, δε με απασχολεί το έργο. Όταν βγω από το θέατρο, δε θα στο παίξω ότι “και καλά με απασχολεί”. Θα πάω για σουβλάκια. Έχει τελειώσει και δε με απασχολεί το θέατρο έξω από το θέατρο.

rejected: Πόσο καπάτσος και ξερόλας είσαι, σε σχέση με το “Σταύρο” από τον “Άγριο Σπόρο” που ερμηνεύεις;

Σ.Σ.: Νευριάζω όπως ο “Σταύρος”. Νευριάζω όταν δεν υπάρχει κοινή λογική. Ο “Σταύρος” έχει κάνει -ο.κ.-παρανομίες, έχει καταλάβει την παραλία, αλλά προσπάθησε να είναι νόμιμος. Αλλά, σε αυτή τη χώρα που πρέπει να λαδώνεις τους πάντες, να κάνεις τον καλό, να κάνεις χάρες, κανένας “Σταύρος” δεν μπορεί να αντέξει. “Ζήτησα από το δήμαρχο από 12.000 τετραγωνικά παραλία, με ενοίκιο μόνο 12 μέτρα. Όχι τζάμπα”. Το λέει στον αστυνομικό. “Εννιά χρόνια είμαι εδώ. Τη χολή μου έχω βγάλει”. Ο “Σταύρος” θέλει να είναι νόμιμος, δεν τον αφήνουν.

rejected: Πρώτη φορά τον “Άγριο Σπόρο” τον είδες με τον Τάκη Σπυριδάκη;

Σ.Σ.Όταν πήγα, το καθήκον ήταν να κάνω αντικατάσταση στον Τάκη που είχε αρρωστήσει την πρώτη φορά. Στην πρώτη θεραπεία. Πήγα να δω το έργο, κι ο Τάκης ήξερε ότι τον παρακολουθώ. Αυτό ήταν περίεργο. Πήγαινα για έξι μέρες, κάθε βράδυ, πριν φύγει ο Τάκης στο νοσοκομείο, να δω την παράσταση. Κινήσεις κ.λ.π. Ήταν περίεργο. Ο Τάκης μου είπε “ρε, δεν σου κρατάω κακία, μην το βλέπεις περίεργα. Πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου και να με αντικαταστήσεις”. Ήταν σα να κάθεσαι σαν γύπας που κοιτάει από πάνω. Το κείμενο μου άρεσε τόσο που το έμαθα μέσα σε 15 μέρες. Όλο σου λέω! Με τον Τάκη, μίλησα μία φορά μετά την εγχείρηση. Έπειτα, δεν πολυμιλήσαμε. Όταν ξεκίναγα πέρυσι να κάνουμε εναλλασσόμενο παίξιμο με τον Τάκη, τον “Άγριο Σπόρο”, με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος Χατζηνικολάου που έχει το θέατρο και μου είπε “έγινε μετάσταση, θα πρέπει να παίζεις εσύ όλη τη χρονιά μόνο”. Δεν συναντήθηκα πολλές φορές με το Τάκη. Ήταν η μοίρα έτσι…

rejected: Στις καντίνες, νύχτα πας μετά από “ξύδια” στην Αθήνα;

Σ.Σ.:  Πάντα τρώω “βρώμικα”. Και φέτος το καλοκαίρι που πήγαινα για μπάνιο με τη γυναίκα μου, όταν έβλεπα καντίνα πήγαινα κατευθείαν και του έπιανα συζήτηση. Όταν δεις έμπειρο καντινιέρη, “κερδίζεις”. Το καλοκαίρι περισσότερο έμεινα Αθήνα. Και οφείλω να σου πω, πως  η Αθήνα που λένε “έχει γοητεία τον Αύγουστο”-δεν ισχύει. Η Αθήνα έχει γοητεία, φίλε μου, όταν έχεις λεφτά. Είτε καλοκαίρι, είτε χειμώνα, με λεφτά στην Αθήνα, περνάς καλά.

rejected: Πέρυσι, με τρεις παραστάσεις κάθε μέρα, δίχως ρεπό και πολλές απογευματινές, ήταν ένα “ξόδεμα” που το καλοκαίρι ήθελε “μάζεμα”;

Σ.Σ.:  Ήταν μεγάλο “μανίκι” και challenge στη ζωή μου, η περσινή χρονιά. Συγκεντρώθηκα πάρα πολύ. Αν ένας άνθρωπος συγκεντρωνόταν σαν εμένα, θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα. Πέρυσι, έφευγα από παράσταση και πήγαινα σε άλλο θέατρο, να παίξω άλλη παράσταση. Σχεδόν κάθε μέρα έπαιζα διπλές παραστάσεις. Δεν θα ξανακάνω τόση διαχείριση αυτοσυγκέντρωσης και ψυχολογίας, όπως απαιτούνταν. Αλλά, το έκανα! Και ήταν μεγάλη εκπαίδευση. Μπορείς να παίξεις σε τρεις παραστάσεις ταυτόχρονα; Εκεί σε θέλω! …Είναι ψυχοφθόρο το να βουτάς κάθε φορά σε κάτι άλλο και να είσαι συνεπής.

rejected: Δέκα χρόνια θρησκευτικού γάμου, δύο πολιτικού γάμου κι άλλα δέκα χρόνια σχέσης. Συνολικά 22 χρόνια έρωτας. Η γυναίκα σου, η Εμέλια, τελικά, είναι το “λιμάνι”; 

Σ.Σ.:  Η γυναίκα είναι αυτή που ηρεμεί τον άντρα  και ταυτόχρονα τον βάζει στην τσίτα. Θα σε γαληνεύσει, θα σε τιθασεύσει, αλλά και θα σε…τσατίσει. Και αγαπάς και μισείς. Είναι πολλά πράγματα η γυναίκα μου. Αλλά είναι ο άνθρωπός μου. Για να είμαι με την Εμέλια 22 χρόνια, κάτι σημαίνει αυτό, ε; ….Όταν είναι θεατής η γυναίκα μου σε παράσταση, “δεν βλέπει” τις 3-4 παραστάσεις. Δεν μπορεί να με δει. Στην πέμπτη παράσταση που θα παρακολουθήσει, καταλαβαίνει και “με βλέπει”. Δεν μπορεί, ντρέπεται. Κλείνει τα μάτια της!

rejected: Σε ποιά αυταπάτη πίστεψες σε αυτή τη ζωή και σε πρόδωσε;

Σ.Σ.:  Να το πω; Πραγματικά; Πίστεψα στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατάλαβες;  Πόνταρα και πόνταρα όπως όλος ο κόσμος. Ο Τσίπρας ήταν στην ηλικία μου. Έβλεπα εμένα. Απλά πράγματα….