O “Αρίστος” που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παπαγεωργίου ολοκλήρωσε με απόλυτη εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία τις παραστάσεις του, στη Θεσσαλονίκη. Έτσι, συνεχίζονται οι παραστάσεις στην Αθήνα στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ κάθε Δευτερότριτο, ενώ είναι επιβεβαιωμένο ότι η αγάπη του θεατρόφιλου κοινού της Θεσσαλονίκης, θα το ξαναφέρει και πάλι στις “ρίζες” του, στη πόλη του, αμεσότατα.
Αρχές Απρίλη, στο κινηματοθέατρο ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ έρχεται “Ο Φεγγίτης”. Μετά από δύο χρόνια αθηναϊκής επιτυχίας, ο Δημήτρης Καταλειφός με τη Λουκία Μιχαλοπούλου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, έρχονται Θεσσαλονίκη.
Η “Σίρλει Βαλεντάιν” μετά τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, θα συνεχίσει τις παραστάσεις, κάθε Δευτέρα, στην Αθήνα, ενώ περιοδεία περιμένει τη Μπέσυ Μάλφα, πανελλαδικά, και το καλοκαίρι, με το μονόλογο που διασκεύασε και σκηνοθέτησε ο Αλέξανδρος Ρήγας.
Από την Αθήνα με επιτυχία, που παίζουν κάθε Παρασκευή,  ήρθαν οι “Mammals” το θεατρικό σχήμα που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και πλέον “ανάποδα” ήρθε με “100 λέξεις για το χιόνι” στο θέατρο Τ, να παρουσιάζει κάθε Δευτερότριτο το μονόλογο που σκηνοθέτησε ο Αλέξανδρος Κωχ και πρωταγωνιστεί η Ιωάννα Τζίκα. Είναι τόσο ωραίο, αυτό το…”ανάποδο”. Έως 26 Μάρτη.
Το “Δείπνο” θα έρθει να κάνει Πάσχα -για την ακρίβεια 2 Μαΐου- στη Θεσσαλονίκη. Η παράσταση από το “Σύγχρονο Θέατρο” με την Κατερίνα Λέχου, το Στέλιο Μάινα, την Κατερίνα Μυσιχρόνη και το Γιώργο Κοτανίδη, θα “τσουγκρήσει” τα αυγά της, στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ. Ενώ από 15 Μαΐου θα δώσει σκυτάλη στο “Μasterclass” που σκηνοθέτησε ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και πρωταγωνιστεί η Μαρία Ναυπλιώτου. Ο Άλκης Κούρκουλος, ο Θοδωρής Αθερίδης και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος έρχονται για Πάσχα, στο θέατρο ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ. “Art” της Γιασμίν Ρεζάν κι ένα πίνακας ζωγραφικής κατάλευκος, αντικείμενο αντρικής συζήτησης.
Τέλος, αυτή την εβδομάδα, επιστρέφει στο ΑΥΛΑΙΑ, η μεγάλη επιτυχία του Τάκη Χρυσικάκου, “Αναφορά στον Γκρέκο”- must see παράσταση, αν δεν, ως τώρα.

…και ποιος σου είπε ότι οι…κλόουν στο θέατρο δεν συνεχίζουν να υπάρχουν;

Τρεις σαλτιμπάγκοι γίνονται ένα και “Άνθρωπος στη Θάλασσα” η ομάδα που παρουσιάζει στις “Θεατρικές Φωνές της πόλης”, 15, 16, 17 Μάρτη στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ, το χθες στο σήμερα. Σύνδεση άκαρπη; Χαοτική; Για να το νιώσεις δες το “Γκλόρυ Νταίηζ”. Σχολιαστές και μέλη του “πάρτυ της κατηφόρας”. Το γερμανικό καμπαρέ σε πρώτο πλάνο και μια ομάδα στη Θεσσαλονίκη να “περφορμάρει” την ήττα που πάντα έχει το μάταιο.

.. και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση για αυτή την εβδομάδα;

Η καλύτερη παράσταση της φετινής χρονιάς στη Θεσσαλονίκη. Μακράν. Παράσταση που θα πρέπει να ζηλεύει η Αθήνα. Εννοείται. Ο Μιχάλης Σιώνας με ένα επιτελείο εξαίρετων συντελεστών, διασκεύασε υποδειγματικά το έργο του Γκολντόνι και το ανέβασε ως οφείλει να παρουσιάζεται μια παράσταση στη καρδιά της πόλης, εν έτει 2019. Ο καλύτερος δημιουργός στη Θεσσαλονίκη (κι όχι μόνο) ονομάζεται Μιχάλης Σιώνας. Και είχε τη μαγκιά να επιλέξει ευφυώς ένα θίασο άκρως νεανικό, όσο και ταλαντούχο, σε ταυτότητα και ψυχή. Ξεκινώντας, από τον υπέροχο Θανάση Ραφτόπουλο που καταθέτει ό,τι πιο ολοκληρωμένο μπορεί ηθοποιός να δώσει πάνω στο σανίδι-από τόσο νωρίς. Μετά τους “Ψύλλους στα αυτιά” κι αφού πέρασε από το “Περιμένοντας τον Γκοντό” και τα δύο έργα σε σκηνοθεσία Γιάννη Αναστασάκη, εδώ, στον “Υπηρέτη δύο αφεντάδων” μας δίνει την ολοκληρωμένη “βεντάλια” ερμηνείας του, που -απλά- κάθεσαι και απολαμβάνεις. Ο Nίκος Ορτετζάτος σε ακριβείας ερμηνεία, ο Τίμος Παπαδόπουλος με τη Στεφανία Ζώρα να σε κερδίζουν από το πρώτο λεπτό, ο έμπειρος Γιάννης Τσεμπερλίδης “κύριος” των μέσων του και πάλι, η Λίλα Βλαχοπούλου- αχ, η Λίλα…δεν υπάρχουν λόγια- για το “γεμάτο” της μέτρο, η Άννυ Τσολακίδου σε μια βαθιά συγκινητική δίλεπτη ερμηνεία, ο Γιώργος Δημητριάδης σε ό,τι καλύτερο έχει κάνει ως σήμερα, ο Χρήστος Διαμαντούδης “χωμένος” πίσω από τη “μάσκα” της Μάρθας Φωκά κι …”αραχτός” στη σκαλωσιά του ευρηματικότατου σκηνικού του Γιάννη Κατρανίτσα, η Ειρήνη Κυριακού ξεκαρδιστική. Ένας κι ένας όλοι τους -μηδενός εξαιρουμένου. Υπέροχη η μουσική του Αλέξανδρου Ιωάννου, όπως και τα εύσημα θα πρέπει να αποδοθούν στον Έντυ Λάμε, για την κίνηση. Θα μπορούσα ώρες να μιλάω γι αυτή τη παράσταση που μου τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια και με έκανε να ξαναερωτευτώ το θέατρο, το σωστό. Το αληθινό. Ας κάνω επίλογο με αυτό το απλό και το χιλιοειπωμένο. Δείτε το. Ειδικά όσοι είστε νέοι στην ηλικία, μα και το αίσθημα.

Τελειώνοντας, ρώτησα τον Αναστάση Ροιλό, ηθοποιό που πρωταγωνιστεί στο “Ερκουλίν Μπαρμπέν: Οι αναμνήσεις ενός ερμαφρόδιτου” από τις 15 Μαρτίου στο Μπενσουσάν Χαν της Θεσσαλονίκης αν “ζούμε στην εποχή του ερμαφρόδιτου; Αλήθεια, υπάρχει στις μέρες μας, σεξουαλική απελευθέρωση;” Κι εκείνος απάντησε…

“Αν λέγοντας «εποχή του ερμαφρόδιτου» εννοούμε μία εποχή όπου συνυπάρχουν και το ένα και το άλλο (πράγματα και καταστάσεις από διαφορετικές έως αντίθετες) όχι, δεν ζούμε σ’ αυτή την εποχή. Διότι, συνυπάρχουν μεν αλλά όχι αρμονικά. Για μένα ο ερμαφροδιτισμός είναι ένας ακόμη τρόπος της Φύσης να μας υπενθυμίζει πως τα πάντα είναι ρευστά και δεν τα γνωρίζουμε όλα, τοποθετώντας την αμφιβολία όχι σε δυσπρόσιτα μέρη του πλανήτη αλλά στη διπλανή πόρτα.  Όσο αρνούμαστε να κατανοήσουμε ότι κάθε ύπαρξη σε αυτόν τον πλανήτη δικαιούται τον χώρο της και τον σεβασμό εξ ορισμού, χωρίς να πρέπει να τον διεκδικήσει, ζούμε ..στον κόσμο μας.

Για τη σεξουαλική απελευθέρωση αναρωτιέμαι κι εγώ. Αυτήν την απελευθέρωση, πάντως, τη θεωρώ προσωπικό ζήτημα του καθενός, άσχετο από τις υποχρεώσεις του απέναντι στους συνανθρώπους του. Κάποιοι άνθρωποι φαίνονται σεξουαλικά απελευθερωμένοι. Ίσως είναι, και ίσως αποτελούν μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού πλέον σε σχέση με παλαιότερα. Κάνοντας μια βόλτα σε μία μεγάλη πόλη, η ενδυματολογική απελευθέρωση είναι φανερή και, άρα, εύκολα αντιληπτή. Λίγη παραπάνω γυμνή σάρκα σε κοινή θέα κι ένα χαλαρό περπάτημα, όμως, δεν νομίζω πως αποτελούν σεξουαλική απελευθέρωση. Συνώνυμο της απελευθέρωσης δεν είναι ούτε η ευκολία στο να κάνεις σεξ. Η ουσία βρίσκεται πάντα κάπου πιο βαθιά, ίσως σε μία ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό σου και στον άλλον. Το μόνο σίγουρο είναι πως και η ανατομία και η έλξη, στις περισσότερες περιπτώσεις τουλάχιστον, δεν πρέπει να εξαρτώνται από κοινωνικές νόρμες που κληρονομήθηκαν  από τις προηγούμενες γενιές. Σίγουρο είναι, επίσης, πως ο αγώνας για τα δικαιώματα των intersex ατόμων δεν είναι μόνο δικός τους αλλά όλων μας”.