κείμενο | γρηγόρης μπαλλάς */* φωτογραφίες | σέργιος πάνιτς + ανδρέας κανελλόπουλος + ντόνα πετροπούλου + αλέκος μπουρέλιας */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Τί βλέπεις; Έχει να δεις τίποτα;
Βλέπω πια την ανάποδη μεριά του εαυτού μου,
πρώτα τα πόδια, μετά τη μέση, μετά το κεφάλι,
Από πίσω.
Παλιά σκεφτόμουν κάτι αόρατο, κάτι που άλλαζε σχήματα και μορφές,
πηδούσε από τον έναν στον άλλον και με τροφοδοτούσε κάτι σαν το φλαμπερ, αν το θυμάστε.
Τώρα σκέφτομαι συνέχεια ανθρώπους.
Ανθρώπους φίλους, ανθρώπους που έχασα,
ανθρώπους με τους οποίους γαμήθηκα, φίλους που μάλωσα,
οικογένεια που χάθηκε, άνθρωποι ηθοποιοί, καλλιτέχνες,
οδοντίατροι, άνθρωποι δουλοπρεπείς από ανασφάλεια,
ανθρώπους που πια αποστρέφομαι κι όμως τους έχω όλους στο μυαλό μου.
Σκέφτομαι ανθρώπους, από μόλις ξυπνάω μέχρι να κοιμηθώ,
ανθρώπους που φοβάμαι μη χάσω,
ανθρώπους που φοβάμαι.
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό.
Related posts:
έχεις τρεις επιλογές
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
ο δρόμος
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Μια ορχήστρα, ατελείωτες επιρροές!