Στον ύπνο μου βλέπω πάλι ανθρώπους.

Ανθρώπους από την παιδική μου ηλικία, ένα κοριτσάκι, με πορτοκαλί κολάν και παγωτό-πατούσα, που τρέχει και φωνάζει στ’ αλβανικά και του φεύγουν οι σαγιονάρες.

Τον γείτονα, το καλοκαίρι, που μισεί τις γυναίκες και βγαίνει το αρχίδι του έξω από το σπίντο.

Τον θείο μου, που επίσης μισεί τις γυναίκες, και παίζει τάβλι μιλώντας για την Κούβα και τις Κουβανέζες που στρίβουν πούρα και χορεύουν για σένα.

Ανθρώπους σε τουαλέτες δημόσιες, ανθρώπους με τουαλέτες το 2000 που τσιμπάνε τα μάγουλα παιδιών σε ρεβεγιόν.

Περιπτεράδες, ταξιτζήδες,

σερβιτόροι φίλοι με κόκες,

Άνθρωποι τα ξημερώματα, με μισά πρόσωπα και βλέμμα που τρέχει καταπάνω σου.

Μετά οι άνθρωποι γλυκαίνουν, μετά λένε χαζομάρες, τους πέφτουν πράγματα από τα χέρια, γλιστράνε, φωνάζουν συνθήματα, ρεύονται και μασάνε.

Και ‘γω πάλι, τους σκέφτομαι όλη την ώρα, κουράζομαι,

πάλι τους ανθρώπους,

Τη μάνα μου που ψάχνει το παιδί της,

Την ξαδέρφη μου,

Την Έφη,

Την Φαίδρα,

Την Μύρνα,

Τον άλλον με την ψωλάρα,

Την Αμαλία νευριασμένη,

Τη Χριστίνα που κατουριέται πάνω της,

Τον Γιάννη,

Τον πατέρα μου,

Την αδελφή μου,

Τί να κάνει η Αθηνά;

Πού να ‘ναι η Άννα;

Μάκρυναν τα μαλλιά της;

Άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι

Κουράστηκα συνέχεια,

Αριάνα Γκράντε, Μπεν Τζόνσον, Μητσοτάκης, Τσαπανίδου, Κουτσούμπας, Ίλον Μασκ, Μαντόνα

Άνθρωποι, άνθρωποι,

άσχετοι μεταξύ τους, άλλα είδη,

δεν συνεννοούνται,

από αλλού ο καθένας.

Μιλάνε ταυτόχρονα σε κύκλο.

Άλλος το βλέπει μωβ, άλλος το βλέπει κέρατο.

Συνέχεια σκέφτομαι.

Κάποτε το φλαμπέρ, η πράσινη γλίτσα που πηδούσε,

Τι γέλιο!

Κάποτε έβλεπα,

πράσινες  λεοπαρδάλεις,

Δεκαοχτούρες να μεταμορφώνονται σε μανάδες που ψάχνουν τα παιδιά τους·

Φαντάσματα παιδιών, στις λίμνες τον χειμώνα, που τρέχουν και γελάνε υστερικά και τους φεύγουνε τα πόδια,

Την Έφη να την πιάνει νευρικό και να εκσφενδονίζεται σαν λάστιχο και να χάνεται στον ουρανό,

Την αδελφή μου, σαν γοργόνα, με την μπλε ουρά της,

να βγαίνει πάνω στο καπό ενός κάμπριο,

και να χύνεται στην άσφαλτο.

Να δω πραγματικούς ανθρώπους,

Τον τύπο με το αρχίδι, να τον δω αρχίδι,

Τον θείο μου να τον δω Κουβανέζα,

Τις δημόσιες τουαλέτες να τις δω να δικαιώνονται,

Τις επίσημες τουαλέτες να δικαιώνονται κι αυτές,

Τους περιπτεράδες, τους  ταξιτζήδες, να τους δω να κλαίνε με αναφιλητά,

να τραγουδάνε «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου»,

Να δω όπερα στο κατάστρωμα ενός πλοίου.

να λούζεται στο φως απ’ το φεγγάρι κι εγώ μέσα σε σλίπινγκ μπαγκ, δίπλα από το τσέλο,

Να η Μαντόνα,

τι δελφίνι,

Ρε ‘συ ο Γιώργος είναι μεγάλος ανθρωπογνώστης,

και γιατί κοιτάει κάτω;

Την παράσταση “Θάνος Βλέκας” την απολαμβάνω πια και χαίρομαι γιατί οι προθέσεις όλων μας ήταν καλές και παρά τις όποιες αντιξοότητες, τα καταφέραμε.

Κι όπως πάντα στην επαναληψιμότητα της ρουτίνας, μπορείς να βρίσκεις ήσυχα τη χαρά της ζωής, έτσι κι εγώ θα λυπηθώ τώρα πια που τελείωσε.

• Ο Γρηγόρης Μπαλλάς συμμετείχε στο project “Σε ποιόν ανήκει η γη;” της ομάδας Όχι Παίζουμε/UrbanDig Project, στο θέατρο ΣΗΜΕΙΟ. Σε δύο ξεχωριστές, μα αλληλένδετες παραστάσεις “Θάνος Βλέκας” και “Κάτω από καθαρό ουρανό”.