“Πρώτη φορά ασχολούμαι σκηνοθετικά με τη “Σίρλει”. Πέρα από μια μετάφραση-απόδοση-διασκευή, η “ανάγνωση” κρύβεται πάντα στη σκηνοθεσία και στο “εργαλείο” που βρίσκεται πάνω στο σανίδι, τον ηθοποιό. Η “Σίρλει” ανήκει στα πολύ ανάλαφρα μα και τόσο αληθινά έργα του θεατρικού ρεπερτορίου. Για μένα, αυτό το έργο μιλάει για πολύ ουσιαστικά πράγματα. Όχι μόνο λόγω επαγγελματικής ηλικίας, αλλά κυρίως βιολογικής. Ήθελα να έρθω ξανά σε αυτό το κείμενο, και σε μια συναισθηματική μου ανάγνωση, είχα ανάγκη να αισιοδοξήσω από όσα πρωτοδίνει ο συγγραφέας. Ήθελα να ακούσω, πρώτα εγώ, ότι έχουμε δικαίωμα σε μια δεύτερη, σε μια τρίτη, σε μια τέταρτη ευκαιρία στη ζωή μας. Έχουμε δικαίωμα και δεν πρέπει να αφήνουμε αχρησιμοποίητη την κάθε μέρα που περνά. Ήθελα να ακούσω για μια ακόμα φορά, πως το μεγαλύτερο έγκλημα απέναντι στο Θεό, στη φύση, στο σύμπαν ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό είναι…να ξοδεύουμε την ενέργεια της ζωής μας, άσκοπα. Η ηρωίδα του έργου πέρασε μια ζωή δίχως να την χρησιμοποιήσει. Έχασε την ταυτότητα της και τα παιδικά της χρόνια. Εκείνη ξέχασε τί ήθελε να γίνει όταν ήταν νέα. Εμένα, λοιπόν, αυτή η ηρωίδα μου το ξαναθυμίζει. Είναι προσωπικό το θέμα μου με τη “Σίρλει”. Δεν ξέρω πόσους ανθρώπους αφορά. Εύχομαι να αφορά. Εμένα πάντως με αφορούσε. Μόνο με το θάρρος ζεις και έτσι είσαι αληθινός και ευτυχισμένος. 

Ήθελα από καιρό με τη Μπέσυ, να δουλέψω σε κάτι πιο “ήσυχο”. Έχουμε ξανασυνεργαστεί σε πιο “εξωστρεφή” και “φωνακλάδικα” (κυριολεκτικά και μεταφορικά) έργα. Θεώρησα πως σε αυτό το προσωπικό μας “παιχνίδι” με το έργο, ο ένας μπορεί να ακουμπήσει πάνω στον άλλον. Να της πω, γιατί εμένα μου κεντρίζει αυτό το κείμενο και να βρω πάνω της, το “σώμα” που θα το ερμηνεύσει. Μου άρεσε που με άκουσε και βλέπουμε μια πιο “ήσυχη” πλευρά της πάνω στη σκηνή. Εμένα, αυτή η γυναίκα με πείθει παίζοντας, για το “φορτίο” της γυναίκας που κουβαλά, αλλά και που έχει τη δυνατότητα να αναγεννηθεί. 

Έκανα μια παράσταση αρκετά ταξιδιάρικη και ποιητική. Φωτισμός και σκηνικό είναι όλα διάφανα. Μεγάλο μέρος του κειμένου το έχω κάνει αφήγηση voice over. Έβαλα να παίζει συνεχώς το “youkali”. Ένα τραγούδι που αγαπώ βαθιά. Το “Youkali” είναι το νησί όπου βρίσκονται όλες μας οι επιθυμίες και τα όνειρα. Και τελικά, δεν υπάρχει. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει το “youkali”, εμείς οφείλουμε να πάρουμε τη βάρκα και να ταξιδέψουμε. Ξέρεις με τι δυσκολεύτηκα; Να συγκρατήσω τη μελό πλευρά μου-που την έχω-δεν ξέρω αν το κατάφερα. Κι ήθελα να κρατήσω μακριά την αγοραία συναισθηματική πλευρά μου. Το έργο σε παρασύρει να συγκινηθείς, γιατί όλοι με παρόμοιους “δαίμονες” παλεύουμε-αυτό δεν ήθελα να με “πάρει από κάτω”. Ήθελα να είναι μια παράσταση που ως θεατές να μην καταλαβαίνουμε αν ήταν ένα ρεαλιστικό ταξίδι ή το όνειρο μιας γυναίκας που δεν υπήρξε ποτέ. Ήθελα, να αφήσω ένα “εάν” σε αυτό το κείμενο. Ήθελα μια παράσταση που να τελειώνει με άνω τελεία. Να είναι ταξίδι με ούριο άνεμο που ίσως καταφέρει να πιάσει ένα “ήσυχο”, καλό λιμάνι”.