Ο Νικόλας αποκαλύπτει  τρία πράγματα που ρίχνει στο σάκο του για να φύγει για το θέατρο, τρία τραγούδια που ακούει στο δρόμο πηγαίνοντας κι άλλα τόσα που θέλει να κάνει τις επόμενες μέρες στην Αθήνα.  Α! Και έβγαλε φωτογραφίες με ό,τι “έλαμψε” στα μάτια του Three, two, one, Action!

Τρία πράγματα που έχω στην τσάντα μου, για την πρόβα; Ευκολάκι, αν και μου φαίνεται, θα τα βγάλω όλα στη φόρα. Το σημειωματάριό μου, ένα μεγάλο σπιράλ λεύκωμα. Σκέφτομαι να τ’ αφήσω και να πάρω άλλο, γιατί τις προάλλες κάτσαμε με μια παρέα σε μια ταβέρνα, το έβγαλα για να σημειώσω κάτι κι ένα κορίτσι πήγε να μου το πάρει απ’ τα χέρια γιατί νόμιζε ότι είναι ο κατάλογος. Πάντα είχα μαζί μου ένα τετράδιο, όταν ήμουν μικρός ήθελα να κάνω σκίτσα και να γράφω ιστοριούλες. Δε γράφω τακτικά, αλλά όταν τρέχει πολύ το μυαλό μου, σημειώνω και μουτζουρώνω πράγματα, μήπως και σταματήσει τρέχει. Ένα μεγάλο τάπερ. Έχουμε έναν πολύ βασικό κανόνα στις πρόβες, όποιος αργήσει φέρνει γλυκά για όλους. Επειδή συνήθως εγώ είμαι αυτός που αργεί, εδώ και κάποιες μέρες έχω αναλάβει την τροφοδοσία, είτε παίρνοντας μαζί μου ό,τι έχω μαγειρέψει εκείνη τη μέρα, είτε φέρνοντας το τάπερ που γεμίζω διαρκώς με σταφίδες, ξηρούς καρπούς και μπισκότα. Το τσαντάκι με τα γιατροσόφια. Έχω ένα μικρό τσαντάκι με είδη πρώτων βοηθειών για την πρόβα. Μπορεί να φαίνεται περίεργο το να έχει κάποιος μαζί του ένα έμπλαστρο «για ώρα ανάγκης», αλλά στην πρόβα γινόμαστε παιδιά που παίζουμε και σπάμε πολύ συχνά τα μούτρα μας.

Photo 1: Μια βόλτα στην παραλιακή, στο Ηράκλειο Κρήτης, απ’ τις διακοπές του Πάσχα.

Τρία τραγούδια που ακούω στο δρόμο για την πρόβα; Ντάξει…το ΄χω!  The Rain Song – Led Zeppelin. Δε μου άρεσαν οι μπαλάντες των Led Zeppelin. Προτιμούσα τα πιο «σκληρά» τους τραγούδια. Πριν λίγο καιρό άκουσα ξανά το “The rain song” στο δρόμο για την πρόβα και σάστισα, σαν να το άκουγα πρώτη φορά. Οι στίχοι περιγράφουν μια ιστορία αγάπης, που διατρέχει τις τέσσερις εποχές, απ’ την άνοιξη ως το χειμώνα. Κι η μουσική του Page ταξιδεύει σε πολλές περιοχές. Αυτό το τραγούδι μ’ έχει παρηγορήσει σε καλές και κακές στιγμές. Λέει στο τέλος “Upon us all, upon us all a little rain must fall. It’s just a little rain”. Νίκος Παπάζογλου – Μάτια μου. Το εξώφυλλο του δίσκου «Σύνεργα», στον οποίο βρίσκεται μέσα αυτό το τραγούδι, έχει ένα παιδάκι μ’ ένα κόκκινο μαντήλι στο λαιμό, να χαζεύει χαμογελαστό μια βιτρίνα με εργαλεία. Δεν είναι μόνο το τραγούδι που με συνεπαίρνει, που σε όποια φάση και να το ακούσω κάνει την καρδιά μου να χτυπάει αλλιώς, είναι κι αυτή η εικόνα του Παπάζογλου. Του διακριτικού τεχνίτη, του αγίου, όπως έχω ακούσει να τον αποκαλούν. Terror X Crew – Μη φοβάσαι. Αυτό το τραγούδι μ’ έχει σώσει σε κρίσεις άγχους. Το βάζω όταν είμαι πεσμένος σωματικά ή/και ψυχικά και πρέπει να τρέξω για πρόβα ή παράσταση. Μόλις ακούσω να παίζει η λούπα απ’ το αγαπημένο «Η ώρα του stuff» του Σιδηρόπουλου και να σκάει το μπιτ, αρχίζω να παίρνω τα πάνω μου. Μέχρι να φτάσει το ρεφρέν είμαι αισθητά καλύτερα. Αυτό το τραγούδι το ακούω από απ’ τα εφηβικά μου χρόνια και δεν το έχω βαρεθεί ακόμα, όπως και όλο το δίσκο των Terror Χ Crew «Η πόλις εάλω». Κρίμα που έγιναν φασίστες.

Photo 2: Σχολική εκδρομή, στο ξενοδοχείο απέναντι απ’ το σπίτι μου.

Τρία πράγματα που θέλω να κάνω στην Αθήνα; Χμ…καλόοοοο! Το λοιπόν! Μέχρι τις 10 Ιουνίου, ακολουθεί ένα σερί προβών και παραστάσεων. Αυτό που θέλω πρώτα απ’ όλα είναι να ανέβει η παράσταση το “Δαχτυλίδι της Μάνας”, της ομάδας μας, των C. for Circus, στο Tempus Verum | Εν Αθήναις. Ανυπομονώ να δω το ολοκληρωμένο μας αποτέλεσμα. Θέλω οπωσδήποτε να ξαναδώ το “Life before Grammy’s”, το μουσικό σταντ-απ του Γιάννη Νιάρρου, τη Δευτέρα 4 Ιουνίου στο bar Faust στην Καλαμιώτου. Είναι υπερταλαντούχος, έχει πλάκα, τραγουδάει, έχει πιάνο, συνθς, λουπαδόρο και guests έκπληξη. Θα τρέξω μόλις τελειώσω παράσταση κι ό,τι προλάβω. Μπράβο Γιάννη Νιάρρο, τα’ σπασες. Θέλω να πάω θερινό σινεμά. Η Αθήνα το καλοκαίρι χωρίς θερινό σινεμά είναι μια κόλαση. Περιμένω να δω, επίσης, αν θα συνεχιστεί το “Midnight Express”, το πολύ ωραίο αφιέρωμα σε καλτ ταινίες, στη «Ριβιέρα», όπως υποσχέθηκαν οι διοργανωτές. Αμάν! Άργησα! Φεύγω για το θέατρο! Φιλιά, παίδες!

Photo 3: Η Ειρήνη μας, λίγο πριν τη φωτογράφιση για το «Δαχτυλίδι», τρώει χαρούμενη κρουασάν. Κι εγώ είμαι χαρούμενος όταν τρώω κρουασάν.