Υγρό χώμα. Βρεγμένα φύλλα. Βροχή.

Η μυρωδιά του λιμανιού.

Κανέλα. Η μηλόπιτα της μαμάς.

Βανίλια και πορτοκάλι. Τα πρώτα κέικ, για να πάρεις στο σχολείο, θυμάσαι;

Κάστανα. Κι αμέσως γεμίζει γλύκα το στόμα σου.

Γαρίφαλο και τζίντζερ. Του κυρ- Μανόλη το σαλέπι, στη γωνία.

Μανταρίνι. Θυμάσαι να πετάς τις φλούδες στη φωτιά και να μοσχοβολά όλο το σπίτι. Και η μυρωδιά του δε λέει να φύγει από τα δάχτυλά σου.

Η μυρωδιά του καπνού. Καμένο ξύλο. Σόμπες και τζάκια. Έχει ψύχρα τα βράδια. Και υγρασία.

Τσάι του βουνού και χαμομήλι και φασκόμηλο. Τα πρώτα ζεστά ροφήματα. Και ξαφνικά νιώθεις τα χέρια σου ζεστά, σα να κρατάς μια κούπα αγκαλιά.

Λεβάντα. Τη βρήκες κρυμμένη στη ντουλάπα, τώρα που κατέβασες τα μάλλινα.

Σοκολάτα. Ζεστή και υγρή. Θυμάσαι που την έπινε και άφηνε μουστάκι για να σε κάνει να γελάσεις. Γελάς.

Το άρωμά του στη μύτη σου. Λογικό. Αφού πάλι φοράς το κασκόλ του και το σηκώνεις ψηλά, για να φαίνονται μόνο τα μάτια σου.

Τόσα αρώματα, κι εσύ κάθεσαι και νοσταλγείς ζεστές ακρογιαλιές και γιασεμί. Και μετράς αντίστροφα για τα Χριστούγεννα, για την άδεια, για την άνοιξη, για το επόμενο καλοκαίρι. Και χάνεις τόσες μυρωδιές, τόσες στιγμές, τόση ζωή. Με τη ζωή στην αναβολή, περνάει ο χρόνος κι ξαφνικά αναρωτιέσαι πού πήγε.

Σήκω. Μύρισε. Ζήσε. Φθινοπώριασε. Και είναι ωραία.