Το καλοκαίρι σε θέλω πιο πολύ.

Μπορεί να είδαμε μαζί το χιόνι να πέφτει ένα πρωί όταν ανοίξαμε τα μάτια μας στο κρεβάτι, να περπατούσαμε με παγωμένα χέρια μέσα σε χουχουλιάρικες φούτερ και να μου γέμισες με τρύπες τα καλσόν επειδή κρατούσες το τσιγάρο και ταυτόχρονα το μπούτι μου,

Αλλά,

Το καλοκαίρι σε θέλω πιο πολύ.

Τώρα που ιδρώνουμε παρέα και λέμε «αγάπη μου, πέθανα».
Τώρα που φοράς τα χρωματιστά σου πουκαμισάκια και θέλω να σου πάρω όλα τα χαβανέζικα πουκάμισα του κόσμου γιατί σου πάνε πολύ.
Τώρα που βρίσκουμε καταφύγιο σε παραλίες και ερκοντισιο
Τώρα που πίνουμε μπλάντι μέρυ και μαργαρίτα και πάντα το δικό μου κοκτέιλ είναι λίγο καλύτερο απ’ το  δικό σου και ζηλεύεις.
Τώρα που θέλω να σε πιώ με παγάκια, να σε ρουφήξω με καλαμάκια, εσένα και τον ιδρώτα σου μαζί και να μην ξεδιψάω ποτέ.
Να σε κάνω ένα κοκτέιλ από κείνα που ονειρεύεσαι: Μπλάντυ μέρι σε κουβά, έξτρα σπαίσι και κάνα μεζεδάκι.

Κάτι λένε πως το καλοκαίρι είναι η καλύτερη περίοδος για να χωρίσεις. Εγώ θέλω να χωρίσω απ’ τον κόσμο και να κρατήσω εσένα. Είναι δύσκολο το καλοκαίρι στην πόλη, το ξέρω.
Γίνεται λίγο πιο εύκολο τις μέρες που φοράς την κολόνια σου γιατί ξεχνάω που βρίσκομαι και γιατί.

Θέλω να σε πάω σ’ ένα νησί να σε πίνω κάθε μέρα με παγάκια, να μου κρατάς το χέρι και να χαμογελάω με το χαζό μου χαμόγελο, αυτό που φωνάζει «δείτε, αυτό είναι το αγόρι μου το τέλειο και οι υπόλοιποι δεν υπάρχετε για μένα», να με βλέπεις και να μου λες «πάμε μια βόλτα στην παραλία κάπου να μη μας βλέπει κανείς» και να μην απαντάω.
Απλά να σε ακολουθώ με το ίδιο χαζό χαμόγελο.

Και σε όσους διαβάζουν αυτήν την μικρή εξομολόγηση τώρα και αισθάνονται μια ξαφνική ναυτία, απαντάω «Κοκτέιλ θα σε κάνω με παγάκιαααα, κοκτέιλ θα σε κάνω με παγάκιαααα, Κοκτέιλ θα σε κάνω με παγάκιαααα»