Τι φάση σύμπαν;

Είχες καιρό να ικανοποιήσεις τις ορμές σου και αποφάσισες να το κάνεις με όλους μας ταυτόχρονα;

Δε θέλω καν να αναφερθώ στην επικαιρότητα. Βαριέμαι. Το ποιηματάκι το μάθατε. Πλένω χέρια, ακούω Κηλαηδόνη, βλέπω τον Μάστορα με σατέν πιζάμες να τραγουδάει Κηλαηδόνη και τα ρέστα.

Εγώ, πάντως έχω βρει την υγειά μου. Δεν χτυπάνε τα τηλέφωνα, δεν έρχονται τα ραντεβού το ένα πίσω απ’ τα άλλο, δεν αναγκάζομαι να κοινωνικοποιηθώ παραπάνω από το «40 ευρώ και 10 λεπτά παρακαλώ» του ταμεία στο σούπερ. Έχω αράξει με τον γάτο μου και δεν ξέρω τι μέρα είναι.

Το θέμα, βέβαια, δεν είναι ότι δεν ξέρω. Το θέμα είναι ότι δε με νοιάζει. Αδιαφορώ πλήρως για τη μέρα, την ώρα, τη βδομάδα και τα γεγονότα. Και δε ντρέπομαι να το πω. Σε σένα μιλάω ευσυνείδητο ταλαιπωρόπουλο που με λες αναίσθητη!

Θέλω με το τρία να υποσχεθούμε στους εαυτούς μας πως αυτές τις μέρες που αναγκαζόμαστε να κάνουμε παρέα με τον εαυτό μας, δε θα είμαστε φυγόπονοι και πως θα μας αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο. Πως θα προσπαθήσουμε να μας μιλήσουμε και να μας καταλάβουμε και ίσως μας αγαπήσουμε λίγο παραπάνω.

Έι εσύ! Πότε ήταν η τελευταία φορά που έμεινες μαζί σου για παραπάνω από 24 ώρες;

Ήρθε η ώρα της περισυλλογής. Επίσης, έχει πήξει η τηλεόραση στις επαναλήψεις αγαπημένων σειρών και στο ίντερνετ η λίστα των επιλογών είναι ανεξάντλητη. Ήρθε η ώρα να αράξετε χωρίς τύψεις. Γιατί εδώ μας έφερε ο σύγχρονος τρόπος ζωής: Να αράζουμε και να νιώθουμε άσχημα επειδή δεν κάνουμε κάτι εποικοδομητικό! (Αλλά γι’ αυτό το θέμα έχω γράψει άλλη ταλαιπώρια, πάρ’ τη να τη διαβάσεις μετά γιατί έτσι κι αλλιώς βαριέσαι: //rejected.veplus.gr/apoluti-eutixia-tou-aragmatos).

Κάνε μου μια χάρη μόνο και σταμάτα να συμμετέχεις στο κλίμα τρομολαγνείας που σπείρουν οι αδαείς. Κάτσε να εκτιμήσεις την ελευθερία που άλλοι πασχίζουν με κίνδυνο της ζωής τους να αποκτήσουν. Μάθε τους γείτονές σου. Απόλαυσε τη ζεστασιά του σπιτιού σου, τα οικογενειακά γεύματα, τους καναπέδες και τα κρεβάτια. Έχεις τη μοναδική ευκαιρία να δεις πώς θα ήταν η κατάσταση αν υπήρχε πόλεμος ή χούντα, αν υπήρχε κάποια απειλή που θα μας ανάγκαζε να μείνουμε σπίτια μας, όχι για 14 αλλά για 1014 μέρες. Μήπως τώρα ο καφές στην Ικτίνου σου φαίνεται να έχει αξία; Το καλοκαιρινό άραγμα στη νέα Παραλία, πώς σου φαίνεται;

Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον ιό και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι ό,τι μου λένε. Λυπάμαι για όλες τις ζωές που χάθηκαν κι αυτές ακόμη που αναμένεται να χαθούν. Παρ’ όλα αυτά χαίρομαι γιατί πιστεύω πως τα πράγματα θα αλλάξουν. Σίγουρα θα βγούμε λαβωμένοι και γκρι, αλλά μπορεί να βγούμε και λίγο πιο άνθρωποι. Μας περιμένει η Άνοιξη, μας περιμένει η θάλασσα.

Αν δεν έχω γίνει αλκοολική κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού μέχρι τότε, θα σας καλέσω για μια παρτάρα με αυτήν την υπέροχη λίστα του αγαπημένου Kasetophono.com: //www.kasetophono.com/2020/03/quarantino.html

Και επειδή ήταν παγκόσμια ημέρα ποίησης θα κλείσω κι εγώ με ένα απόσπασμα απ΄την αγαπημένη Κατερίνα Γώγου και το ποίημά της «θα ‘ρθει καιρός». (τι; Μέχρι και ο Μαρινάκης απήγγειλε Καζαντζάκη. Ζούμε την αποκάλυψη σας λέω)

«….Οι άνθρωποι, σκέψου,

θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

να φυλάξεις μοναχά

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές:

απροσάρμοστοι, καταπίεση,

μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός

για το μάθημα της Ιστορίας

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,

δύσκολοι καιροί και θα ‘ρθουνε κι άλλοι

δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω

κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος

Θα την αλλάξουμε τη ζωή

…παρ’ όλα αυτά Μαρία»