κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου
μυστήρια πλάσματα
Σούρουπο στο σταθμό. Σε βλέπω να τρέχεις να προλάβεις. Στέκομαι στην απέναντι αποβάθρα, μα ακούω το λαχανιασμένο “μη φύγεις πάλι”, νιώθω την ένταση από την αγκαλιά του αποχαιρετισμού. Δεν ακούω τι λέτε, μα τα μάτια σας τα λένε όλα. Το τελευταίο φιλί, μέχρι το επόμενο -ποιός ξέρει πότε;- το κρυφό δάκρυ μόλις στρίψεις το κεφάλι, το χαμένο βλέμμα μόλις το τρένο φύγει. Και τότε, νιώθω στα αυτιά μου το θόρυβο της καρδιάς σου που χτυπά βίαια στις ράγες, λες και μια αόρατη αλυσίδα την ξερίζωσε και τη σέρνει πίσω του καθώς αυτό ξεμακραίνει.
Σε βλέπω που σαστίζεις, κοιτάς γύρω σου, κοιτάς, μα δε βλέπεις, σκοτείνιασε ο κόσμος, βουβάθηκε η πόλη, ερήμωσε ξαφνικά κι εσύ είσαι μόνος. Νιώθεις μισός. Ή μάλλον ούτε μισός, νιώθεις ανύπαρκτος, μιας κι ο λόγος ύπαρξής σου έφυγε πια μακριά. Νυχτώνει μα δεν έχεις πού να πας, έτσι νομίζεις. Κάποιος δίπλα σου κάτι σε ρωτάει, μα δεν απαντάς. Δεν ακούς, δε σε νοιάζει να ακούσεις. Κάθεσαι λίγες στιγμές στο παγκάκι, και φεύγεις μέσα στο σκοτάδι. “Κατάρα η απόσταση”, σ’ ακούω να ψιθυρίζεις πριν χαθείς.
Related posts:
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
έχεις τρεις επιλογές
Έχεις τρεις επιλογές
μίλα μόνος σου
η παρέα βάζει τα καλύτερα γκολ
Τρεις μέρες, Μία Εποχή