Μια ωραία μέρα με παίρνει τηλέφωνο ο αδερφός μου – που από εδώ και πέρα, θα τον γράφω Κωστή- και μου λέει ότι η εξεταστική του ακυρώνεται λόγω καταλήψεων και σκέφτεται να έρθει στην Αθήνα για μια εβδομάδα. «Ωραία» λέω και κλείνει το εισιτήριο επί τόπου και μαζί με το εισιτήριο κλείνει και τρία θέατρα, μία ταινία και ένα live. ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΟ!

Ο Κωστής λοιπόν, είναι ο μικρός μου αδερφός και είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρω που κάνει τόσες πολλές ερωτήσεις∙ και όχι ερωτήσεις έτσι για να ρωτήσει κάτι, έχει απορίες σοβαρές, ο τύπος! Άλλες φορές, για να κάνει την υπερανάλυση της υπερανάλυσης, σε σημείο που σου καίει ό,τι εγκεφαλικό κύτταρο έχεις και άλλες φορές για να  σε κάνει εσένα να απορήσεις: «τώρα, όντως, μου το ρωτάς αυτό;». Είναι αυτός ο άνθρωπος που όταν βλέπετε ταινία σε σκουντάει στο πιο κρίσιμο σημείο και σε ρωτάει «τώρα αυτός, δεν θα έπρεπε να πει αυτό, που δεν είχε πει, αλλά το εννοούσε;!» και δεν του απαντάς, γιατί προσπαθείς να συγκεντρωθείς και σε ξανασκουντάει γιατί περιμένει απάντηση.

Είναι, ταυτόχρονα, όμως και αυτός ο άνθρωπος που χαίρεσαι και απολαμβάνεις να συζητάς μαζί του, γιατί πάντα του γεννιέται μια νέα απορία και εξελίσσει συνεχώς την κουβέντα. Το τηλεφώνημά μας κρατάει τουλάχιστον ένα δίωρο. Μπορεί να μην μιλάμε συχνά στο τηλέφωνο – γιατί στέλνουμε χαζομηνύματα και reels με σκυλιά- αλλά όταν μιλάμε, ΜΙΛΑΜΕ!

Την ημέρα που έφτασε λοιπόν, του είχα ετοιμάσει την σπεσιαλιτέ των τελευταίων ημερών: κεφτεδάκια μπρόκολου από Madame Ginger τα οποία έχω μεταποιήσει λίγο και έχω προσθέσει και καρότο και πράσο συνοδευμένα με πίτες από τα χεράκια μου και homemade σως! Φάγαμε στο μπαλκόνι, κάναμε το πρώτο σου-σου και το βράδυ είχε κλείσει να πάμε στο «Έγκλημα και τιμωρία» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου στο θέατρο Πορεία. Δυνατό ξεκίνημα! Το έργο βαρύ, αλλά η σκηνοθεσία έκανε τη διαφορά και δεν σε άφηνε να πέσεις. Είχες ένα σφίξιμο που σε κρατούσε σε εγρήγορση και περίμενες να δεις τελικά ποια είναι η τιμωρία.

Η επόμενη μέρα ήταν Παρασκευή, πράγμα που σημαίνει για εμένα χαλάρωση, γιατί κάπως βγαίνει η κούραση της εβδομάδας, αλλά ο Κωστής συνεχίζει απτόητος με την επόμενη παράσταση τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα και μουσική του Βάϊου Πράπα, που είμαι σίγουρη πως κάπου έχει πάρει το μάτι σου και το αυτί σου, αφού παίζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και έχει κάνει χαμό. Αν όχι, λυπάμαι μόλις έχασες μια πολύ ωραία παράσταση, γιατί είναι sold out για πάντα.

Εγώ την είδα τον πρώτο χρόνο στη Θεσσαλονίκη, οπότε ο Κωστής πήγε μόνος του στο θέατρο Γκλόρια, όπου παίζεται.

Το Σάββατο, μας περίμενε μεγάλη μέρα, αφού είχα σχεδιάσει μεγάλη φωτογραφική διαδρομή και φαγητό με τον φίλο μου τον Χάρη που θα συναντούσαμε αργά το μεσημέρι. Ξεκινήσαμε λοιπόν, να περπατάμε τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας από το ύψος του πύργου των Αθηνών, όπου εκεί κοντά είναι και το σπίτι μου και κατευθυνθήκαμε προς τον Εθνικό κήπο με στόχο τα Αναφιώτικα. Χαζέψαμε τα κτίρια στη λεωφόρο, σταθήκαμε λίγο στο Καλλιμάρμαρο, χωθήκαμε στον κήπο και καταλήξαμε στο Ζάππειο. Εκεί, κάναμε μια στάση, καθίσαμε να πιούμε λίγο νερό, να κάνουμε τις φωτογραφικές μας συζητήσεις, χαζεύαμε τους περαστικούς και σχεδιάσαμε τη διαδρομή μας. Σηκωθήκαμε και σε περίπου είκοσι λεπτά ήμασταν στα Αναφιώτικα. Εγώ είχα να βρεθώ εκεί πολύ καιρό και δεν τα είχα γυρίσει πολύ καλά. Ο Κωστής είχε ξανακάνει σχετικά πρόσφατα αυτή τη βόλτα. Πραγματικά ήταν πολύ όμορφη αίσθηση να βρίσκεσαι εκεί κάτω από το λόφο της Ακρόπολης, ανάμεσα σε χαμηλά λευκά σπιτάκια με ξύλινα πατζούρια και πολύχρωμες γλάστρες.  Σκεφτήκαμε ότι ίσως είναι λίγο δύσκολο να μένεις εκεί με τους τουρίστες όλη μέρα μέσα στα πόδια σου αλλά και τόσο όμορφο ταυτόχρονα!

Ο δρόμος μας έβγαλε στο Θησείο, την αγαπημένη μου περιοχή. Βγήκαμε στο δρόμο που βλέπει την Αρχαία Αγορά και το Ναό του Ήφαιστου που θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ αλλά εκείνη την ώρα που φτάσαμε ο αρχαιολογικός χώρος έκλεινε και τα στομάχια μας γουργούριζαν σημαντικά.

Συναντηθήκαμε με τον φίλο μου τον Χάρη στο σταθμό του Θησείου και από εκεί πήγαμε με τα πόδια στα Εξάρχεια στο κούρδικο εστιατόριο «Mangal» στη Σολωμού. Πήγαμε πρώτα στον «Τσέλιγκα» και στην «Αυλή» που μου έχουν προτείνει φίλοι/ες, αλλά δεν βρήκαμε να καθίσουμε και το Mangal το βρήκα τυχαία κάποια στιγμή που έψαχνα για φαγητό στα Εξάρχεια. Ευτυχώς, γιατί το φαγητό ήταν εξαιρετικό∙ νέες γεύσεις, όλες μία και μία, το μαγαζί σε πολύ οικογενειακό κλίμα, πολύ θερμό και να μην στα πολυλογώ κάτσαμε στις έξι το απόγευμα και σηκωθήκαμε στις έντεκα το βράδυ. Χτυπήσαμε και ένα προφιτερόλ από το Σορολόπ που είναι δίπλα και με πρησμένες τις κοιλιές μας γυρίσαμε με τα πόδια στο σπίτι, αυτή τη φορά διασχίζοντας τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Την Κυριακή, ο Κωστής είχε κλείσει πάλι θέατρο, το «Συρανό» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη και μουσική του Βάϊου Πράπα, το οποίο είχα δει λίγες μέρες πριν και βγήκα από το θέατρο κλαίγοντας από συγκίνηση, από τη συγκλονιστική ερμηνεία του Μιχάλη Σαράντη, οπότε δεν ήθελα να περάσω πάλι το ίδιο δράμα. Άφησα λοιπόν, το αδερφάκι μου στο θέατρο Αλκυονίς και πήγα για βραδινή φωτογραφία στην Κυψέλη που αγαπώ να κόβω βόλτες και να χαζεύω κτήρια βγαλμένα από μια ξεχασμένη Αθήνα (spoil alert: αυτό θα είναι ένα αφιέρωμα μόνο του). Τσίμπησα και την καλύτερη μους φυστικιού από το Solo Gelato στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου. Πήγα να πάρω το αδερφάκι μου από το θέατρο και πήγαμε σπίτι νωρίς γιατί οι Δευτέρες είναι πάντα λίγο πιο απαιτητικές.

Ωστόσο, για Δευτέρα το πρόγραμμα είχε πρεμιέρα της ταινίας «Άκουσέ με», που μετά την προβολή της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, ήρθε και στις οθόνες των κινηματογράφων επίσημα.

Τις επόμενες δύο μέρες, το πήραμε λίγο πιο χαλαρά  με φαγητάκι στο σπίτι, συζητησούλες, παιδικό και ποπ κορν και καμιά βόλτα στη γειτονιά. Την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου ήταν να πάμε στο live των D/αλκ/ánce στο Faust, αλλά η μπάντα απεργούσε και το live ακυρώθηκε. Για τη μέρα αυτή θα βρεις περισσότερα στο φωτογραφικό αφιέρωμα που έκανα, αφού κι εγώ απείργησα και κατέβηκα στην πορεία.

Την Πέμπτη το αδερφάκι μου αναχώρησε για Θεσσαλονίκη. Περάσαμε μια εβδομάδα ΦΟΥΛ και μούρλια! Χάρηκα πάρα πολύ που ήρθε, όχι τόσο για τα θέατρα και τα event όσο για την παρέα του και τις συζητήσεις μας. Με ξεσήκωσε, με έβγαλε έξω, με ηρέμησε η παρέα του και η ευγένειά του. Είμαι πολύ ευγνώμων που είναι αυτός ο άνθρωπος αδερφός μου. Τον συζητάω συχνά, τον σκέφτομαι και πάντα θα μου λείπουν τα βράδια που περνάμε οι δυο μας βλέποντας παιδικά, τρώγοντας λιχουδιές και συζητώντας ένα σωρό πράγματα!