κείμενο | αναστασία μπρουζιώτη */* φωτογραφίες | αναστασία μπρουζιώτη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου
κείμενο | αναστασία μπρουζιώτη */* φωτογραφίες | αναστασία μπρουζιώτη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου
Η Αναστασία αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο της για να φύγει στο θέατρο, τρία τραγούδια που ακούει στο δρόμο για τη παράσταση κι άλλα τρία που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια της, τελευταία! Three, two, one, action!
Τρεις ώρες πριν από κάθε παράσταση του “Black Swans” ετοιμάζω το σακίδιο της προπόνησης. Δεν φεύγω απ’ το σπίτι, αν δεν σιγουρευτώ πως έχω μαζί μου τον δίσκο ισορροπίας, δύο μακρυμάνικα κορμάκια κι ένα κόκκινο κραγιόν. Ο δίσκος ισορροπίας ολοκληρώνει το ζέσταμα και τη σωστή προετοιμασία του σώματος πριν την παράσταση. Η Ματίνα, η συγχορεύτρια μου κι εγώ ενσαρκώνουμε δύο πλάσματα-πουλιά. Με τον δίσκο το σώμα ανακαλεί την αίσθηση της αιώρησης, ίπταται και με βοηθά να αναπαραγάγω γρήγορα και με πολλούς τρόπους τη βασική μας κίνηση, το πέταγμα του πουλιού που πιστοποιεί και την ταυτότητά μας κατά τη διάρκεια του έργου. Τα κορμάκια είναι το κοστούμι μας. Πριν από κάθε παράσταση μου αρέσει να έχω φροντίσει να μυρίζουν λεβάντα και να μας προσδίδουν μία αίσθηση φύσης, ενώ χορεύουμε. Είναι κάτι που μας βοηθά να ηρεμούμε κατά τη διάρκεια του έργου, μια μικρή λεπτομέρεια που έχει μεγάλη σημασία. Το κόκκινο κραγιόν είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εμφάνισής μας, τονίζει τα χαρακτηριστικά του προσώπου και μας δίνει χαρακτήρα. Όταν όλα είναι μέσα το φερμουάρ κλείνει, η πόρτα κλειδώνει και κατεβαίνω με το ασανσέρ στο ισόγειο του σπιτιού για να πάρω το ποδήλατό μου.
Φωτογραφία παραλίας: Τενερίφη ένα αφρικανικό τοπίο με θάλασσα και βουνό, το υγρό και το ξηρό στοιχείο σε απόλυτη αρμονία.
Ξεκινώντας από τα Πετράλωνα και κατευθυνόμενη προς τον Κινητήρα ακούω πρώτα το ‘Dancing in the dark’ του Bruce Springsteen. Το τραγούδι αυτό μου φτιάχνει τη διάθεση, πάντα θέλω να το χορέψω όταν παίζει και μου αρέσει να αρχίζει η διαδρομή μου έτσι. Στην συνέχεια το MP3 μου πηγαίνει στο άλμπουμ του Dead man bones και στο Lose your soul, ένα κομμάτι που άκουγα όλη τη χρονική περίοδο της διαδικασίας της σύνθεσης του έργου και των προβών του “Black Swans”. Ακόμα το ακούω πριν τις παραστάσεις, είναι συνδεδεμένο με την ψυχολογία που είχα όλη αυτή την περίοδο αλλά και με την ιδέα της παράστασης. Όταν φτάνω στην πρόβα και ξεκινάω το ζέσταμα βάζω τα ακουστικά, συγκεντρώνομαι και ακούω Lubomyr Melnyk και πιο συγκεκριμένα το Cloud Passage No3. Δε νομίζω ότι μπορώ να περιγράψω με λόγια τι μου προκαλεί η μουσική του Lubomyr Melnyk. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αφού τελειώσει το κομμάτι έχω συνδεθεί με το έργο, με τη συνάδελφο και τον εαυτό μου.
Γλυπτό: μοιάζει με κολάζ αλλά δεν είναι. Είναι ένα γλυπτό σε μια μικρή πλατεία κάπου στην Ισπανία.
Με τις παραστάσεις του «Black Swans» ένας προσωπικός στόχος εκπληρώνεται και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Αμέσως μετά χορεύω σε μία άλλη παραγωγή μέχρι και το τέλος του Δεκέμβρη. Όταν ολοκληρωθούν τα παραπάνω project θα ήθελα να κάνω ένα roadtrip στην Ευρώπη, να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στο να ακούσω μουσική και να ξεκουράσω το μυαλό μου μέχρι τον επόμενο δημιουργικό στόχο. Είναι σημαντικό μετά από μία περίοδο έντονης εγκεφαλικής, σωματικής και ψυχολογικής δραστηριότητας να επιστρέφεις στον εαυτό του για να μπορέσεις να συνεχίσεις.
Mουσείο Guggenheim, Μπιλμπάο, είναι αρχιτεκτονικό αριστούργημα.