at a glance
Top

θεός για λίγο

κείμενο | μάρα τσικάρα */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου

μια συνομιλία με τη ζωγραφική του John Everett Millias

«Ένα παιδάκι ζήτησε να γνωρίσει τους θεούς του Ολύμπου. Όποιος ηθοποιός ενδιαφέρεται να συμμετέχει ας δηλώσει συμμετοχή». Διάβασα έκπληκτη την ανακοίνωση στο θέατρο και απέστρεψα γρήγορα το βλέμμα. Όπως αρνούμαστε την πραγματικότητα, την αρρώστια, την ευθύνη… κάπως έτσι. Ποιος καημένος άνθρωπος θα αναλάβει ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα, σκέφτηκα… να ικανοποιήσει ένα παιδάκι που πρόλαβε κιόλας ως τα 5 του να βιώσει τον καρκίνο. Κι ενώ η μέρα έτρεχε πανικόβλητη δεν μπορούσα να αποφύγω εμβόλιμες εικόνες στο μυαλό κιτς αναπαραστάσεων θεών με χιτώνες και σανδάλια.

Ο καημένος άνθρωπος που ανέλαβε τελικά, αποκαλύφθηκε γρήγορα και όταν επικοινώνησε μαζί μου για βοήθεια δεν μπόρεσα να πω όχι. Είναι αυτά τα πλάσματα που δεν χρειάζεται να παραθέσουν ούτε καν επιχειρήματα. Σε «χώνουν», εμπιστεύεσαι κι ακολουθείς. Μαζευτήκαμε ένα τσούρμο κουρασμένων και μαζί με πίτσες και ουίσκια και βιβλία μυθολογίας και επεισόδια της Ζήνα στον υπολογιστή με απίθανα ελληνικά ξόρκια και πολλά γέλια, πνίξαμε τις δυσάρεστες σκέψεις και καταστρώσαμε το σχέδιο. Βρέθηκαν κι άλλοι εθελοντές, μοιράστηκαν οι ρόλοι, δοκιμάστηκαν ρούχα κι αξεσουάρ μα καταβάθως ήλπιζα να ακυρωθεί.

Η επόμενη συνάντηση είχε χειροτεχνίες. Πώς βρέθηκα στο τέλος μιας  δύσκολης μέρας να ζωγραφίζω θεϊκά μενταγιόν, άλλος να πετάει ιδέες, άλλος να πριονίζει σωλήνες, άλλος να φτιάχνει χάρτες, άλλος τη διάθεση των υπολοίπων… ούτε που το κατάλαβα. Κι όσο περνούσε η ώρα και βουτούσα πινέλα στις νερομπογιές κι άκουγα τους γύρω μου να κατασκευάζουν μύθους, δώρα και δοκιμασίες για το παιδάκι, όλο και γύριζε ο χρόνος πίσω. Έγινα και ‘γω παιδάκι. Μόνο που ήμουν από τα τυχερά που δεν χρειάστηκε ποτέ να αρρωστήσουν για να δικαιούνται την ικανοποίηση μιας τέτοιας παράλογης ευχής.

Μετά πήγαμε για ρεπεράζ στο χώρο που θα στηνόταν όλη αυτή η γιορτή. Άνοιξη στο δάσος, με ζουζούνια και λουλούδια και χρώματα και ήχους πουλιών και να μιλάμε για το πόστο της Δήμητρας, τις σπαζοκεφαλιές της Αθηνάς, τον κοντό χιτώνα της Άρτεμης, τη μουσική του Απόλλωνα, τον Ποσειδώνα με κιάλια να αγναντεύει τη θάλασσα, τον Άρη που παραιτήθηκε από τους πολέμους γιατί δεν βρήκε κανένα νόημα, την Αφροδίτη που ζητούσε να της κάνουν το πορτρέτο, τον Προμηθέα που εκλιπαρούσε να απελευθερωθεί, τον Ηρακλή- με το ένα πόδι στα ανθρώπινα και το άλλο στα θεία. Ήταν βέβαια και ο Δίας που υποσχέθηκε να κρατήσει μακριά τους κεραυνούς του και να κανονίσει λιακάδα για την Κυριακή.

Κι η Κυριακή ήρθε. Κι ο Δίας τήρησε την υπόσχεσή του. Κι ο Ποσειδώνας μας έδωσε δύναμη να μην μπήξουμε τα κλάματα, η Δήμητρα μας έφερε λίγο πιο κοντά στη φύση και τη δημιουργία, ο Απόλλωνας τη χαρά του παιχνιδιού, η Άρτεμη την ευστοχία σε κάθε δοκιμασία της ζωής, πολλή αγάπη από την Αφροδίτη, γενναιότητα από τον Άρη, ο 13ος άθλος για τον Ηρακλή και κάθε παγιδευμένος Προμηθέας ελευθερώθηκε από τα άδικα δεσμά του.

Έγινα θεά για λίγο, μια Αθηνά που είχε τη σοφία να συμμετέχει σε ένα παιχνίδι ζωής.